kiezen voor geloof/en wat als het niet meer lukt?

[Riska]

Dat je boos bent op God zou in een periode kunnen maar als het goed is zul je toch vroeg of laat spijt krijgen dat je boos was op Hem. Daar ben ik van overtuigd!

Integendeel. Wat ik nu zeg zal je heel raar in de oren klinken. Maar hoe harder ik schold op Hem, hoe bozer ik was, hoe meer Hij mij nabij kwam.
Ik heb Hem bestormd met al mijn vragen en verwijten, waarom Hij niet ingreep, waarom Hij er niet was en gaandeweg kwam Hij mij steeds meer nabij... Ik ben er dus uiteindelijk blij mee, dat ik mijn woede naar Hem toe geuit heb...

[gurl]

Integendeel. Wat ik nu zeg zal je heel raar in de oren klinken. Maar hoe harder ik schold op Hem, hoe bozer ik was, hoe meer Hij mij nabij kwam.
Ik heb Hem bestormd met al mijn vragen en verwijten, waarom Hij niet ingreep, waarom Hij er niet was en gaandeweg kwam Hij mij steeds meer nabij... Ik ben er dus uiteindelijk blij mee, dat ik mijn woede naar Hem toe geuit heb...

Ja dat herken ik wel...
ik heb ooit eens iets gelezen of gehoord, weet niet meer precies maar goed, dat je soms zo boos bent dat je net als een klein kind met zijn vuistjes zijn vader op zijn borst slaat en het enige wat de vader doet is het kind vasthouden totdat het over is...
En zo is het ook met God...

[Pierro]

Integendeel. Wat ik nu zeg zal je heel raar in de oren klinken. Maar hoe harder ik schold op Hem, hoe bozer ik was, hoe meer Hij mij nabij kwam.
Ik heb Hem bestormd met al mijn vragen en verwijten, waarom Hij niet ingreep, waarom Hij er niet was en gaandeweg kwam Hij mij steeds meer nabij... Ik ben er dus uiteindelijk blij mee, dat ik mijn woede naar Hem toe geuit heb...

Ja dat herken ik wel...
ik heb ooit eens iets gelezen of gehoord, weet niet meer precies maar goed, dat je soms zo boos bent dat je net als een klein kind met zijn vuistjes zijn vader op zijn borst slaat en het enige wat de vader doet is het kind vasthouden totdat het over is...
En zo is het ook met God...

Zie je dat soort dingen ook terug in de Bijbel?

[Riska]

Zie je dat soort dingen ook terug in de Bijbel?

Moet dat dan? Gaat niet ieder mens zijn/haar eigen weg met God?

[Pierro]

Zie je dat soort dingen ook terug in de Bijbel?

Moet dat dan? Gaat niet ieder mens zijn/haar eigen weg met God?

Zondermeer ja, maar God heeft Zijn woord tot ons gegeven als richtsnoer voor ons leven. Maar daar zul je het misschien niet mee eens zijn dan?
En daarin komen er talloze personen voor met hun 'eigen verhaal' Ze hebben allemaal andere karakters en geloofsbelevingen en mijns inziens zijn die in de Bijbel opgenomen tot een troost en bemoediging voor ons. Je kunt je dan herkennen in bepaalde situaties of moeilijkheden bij personen. En dan lees ik toch echt nergens dat er ware gelovigen zijn die boos zijn op God en hem van allerlei dingen beschuldigen....
Maar wel van de volgende zaken: Job in al zijn moeilijkheden en beproevingen die ook een soort van boos is op de Heere en zelfs zijn geboortedag vervloekt! Zoiets kun je toch zeker zien als soort van woede tot God. Maar toch neemt hij dit weer terug later, hij prijst later Zijn Schepper. Hij (gaat) inzien dat hij verkeerd is geweest in deze dingen, en vertrouwt in alles weer op God. En God zegent Hem daarvoor!
Dus nogmaals; het kan zijn dat je in bepaalde moeilijke zaken de Heere niet meer ziet of boos bent op Hem. Maar toch zul je als oprechte gelovige weer bij Hem uitkomen!

[Riska]

Dus nogmaals; het kan zijn dat je in bepaalde moeilijke zaken de Heere niet meer ziet of boos bent op Hem. Maar toch zul je als oprechte gelovige weer bij Hem uitkomen!

Volgens mij lees je niet goed. Ik zei toch dat Hij mij naderbij is gekomen?

[Pierro]

Dus nogmaals; het kan zijn dat je in bepaalde moeilijke zaken de Heere niet meer ziet of boos bent op Hem. Maar toch zul je als oprechte gelovige weer bij Hem uitkomen!

Volgens mij lees je niet goed. Ik zei toch dat Hij mij naderbij is gekomen?

Ik lees wel degelijk goed hoor.... Het gaat mij alleen om het feit dat jij (volgens mij) stelt dat je als oprechte gelovige wel boos op God kunt zijn en Hem beschuldigt maar daar nooit berouw van toont.... Of interpreteer ik je dan verkeerd?

[Riska]

Nee dat interpreteer je niet verkeerd. Ik denk dat God veel en veel groter is dan wij bidden of beseffen en dat Hij perfect begrepen heeft waarom ik boos was en daar ook ale begrip voor heeft gehad.
Dat klinkt je misschien vreemd in de oren of zelfs misschien wel Godslasterlijk of tenminste onbijbels.
Maar iedere mens gaat zijn/haar eigen weg met God en God met hem/haar en daar houd ik mij bij.
Ik weet dat Hij mij tot op de dag van vandaag nabij is en dat ik alles aan Hem kwijt kan en daar gaat het om.

[Pierro]

Nee dat interpreteer je niet verkeerd. Ik denk dat God veel en veel groter is dan wij bidden of beseffen en dat Hij perfect begrepen heeft waarom ik boos was en daar ook ale begrip voor heeft gehad.
Dat klinkt je misschien vreemd in de oren of zelfs misschien wel Godslasterlijk of tenminste onbijbels.
Maar iedere mens gaat zijn/haar eigen weg met God en God met hem/haar en daar houd ik mij bij.
Ik weet dat Hij mij tot op de dag van vandaag nabij is en dat ik alles aan Hem kwijt kan en daar gaat het om.

Oke, dat is jouw mening dan. Ik zie dit als Godslasterlijk...... Boos zijn op Hem en Hem beschuldigen zonder daar ooit berouw of verdriet van te hebben staat bij mij gelijk aan het beledigen van Hem. Dus strikt genomen zonde.... Kan ik niet bij met m'n verstand dat je zo kunt leven..... Maar nogmaals; het is jouw mening.

[gurl]

Nee dat interpreteer je niet verkeerd. Ik denk dat God veel en veel groter is dan wij bidden of beseffen en dat Hij perfect begrepen heeft waarom ik boos was en daar ook ale begrip voor heeft gehad.
Dat klinkt je misschien vreemd in de oren of zelfs misschien wel Godslasterlijk of tenminste onbijbels.
Maar iedere mens gaat zijn/haar eigen weg met God en God met hem/haar en daar houd ik mij bij.
Ik weet dat Hij mij tot op de dag van vandaag nabij is en dat ik alles aan Hem kwijt kan en daar gaat het om.

Oke, dat is jouw mening dan. Ik zie dit als Godslasterlijk...... Boos zijn op Hem en Hem beschuldigen zonder daar ooit berouw of verdriet van te hebben staat bij mij gelijk aan het beledigen van Hem. Dus strikt genomen zonde.... Kan ik niet bij met m'n verstand dat je zo kunt leven..... Maar nogmaals; het is jouw mening.

Als ik nou onwijs kwaad op jou ben om iets wat ik denk wat jij gedaan hebt...alleen achteraf blijkt het allemaal miscommunicatie te zijn...ik had jou niet goed begrepen of zoiets. Dan kan ik onwijs boos worden maar er later achter komen dat ik het niet begreep. Dan zeg ik misschien wel sorry maar jij hebt er waarschijnlijk ook wel begrip voor...
God ziet ook wel dat wij Hem niet kunnen begrijpen en dat we daarom soms boos worden omdat we Hem niet snappen. Dat kun je ongeloof noemen of zonde...misschien is dat ook wel zo maar ik denk dat God er net zo goed begrip voor heeft. Tenslotte was Hij mens en weet Hij hoe moeilijk het kan zijn om mens te zijn, Dat is geen rechtvaardiging om alles maar uit te gaan vreten ofzo maar ik denk dat God het wel begrijpt...

[Aragorn]

Pierro, ik begrijp dat je het druk hebt, maar zou je misschien zo vriendelijk willen zijn nog op mijn post te reageren?

[Pierro]

Nee dat interpreteer je niet verkeerd. Ik denk dat God veel en veel groter is dan wij bidden of beseffen en dat Hij perfect begrepen heeft waarom ik boos was en daar ook ale begrip voor heeft gehad.
Dat klinkt je misschien vreemd in de oren of zelfs misschien wel Godslasterlijk of tenminste onbijbels.
Maar iedere mens gaat zijn/haar eigen weg met God en God met hem/haar en daar houd ik mij bij.
Ik weet dat Hij mij tot op de dag van vandaag nabij is en dat ik alles aan Hem kwijt kan en daar gaat het om.

Oke, dat is jouw mening dan. Ik zie dit als Godslasterlijk...... Boos zijn op Hem en Hem beschuldigen zonder daar ooit berouw of verdriet van te hebben staat bij mij gelijk aan het beledigen van Hem. Dus strikt genomen zonde.... Kan ik niet bij met m'n verstand dat je zo kunt leven..... Maar nogmaals; het is jouw mening.

Als ik nou onwijs kwaad op jou ben om iets wat ik denk wat jij gedaan hebt...alleen achteraf blijkt het allemaal miscommunicatie te zijn...ik had jou niet goed begrepen of zoiets. Dan kan ik onwijs boos worden maar er later achter komen dat ik het niet begreep. Dan zeg ik misschien wel sorry maar jij hebt er waarschijnlijk ook wel begrip voor...
God ziet ook wel dat wij Hem niet kunnen begrijpen en dat we daarom soms boos worden omdat we Hem niet snappen. Dat kun je ongeloof noemen of zonde...misschien is dat ook wel zo maar ik denk dat God er net zo goed begrip voor heeft. Tenslotte was Hij mens en weet Hij hoe moeilijk het kan zijn om mens te zijn, Dat is geen rechtvaardiging om alles maar uit te gaan vreten ofzo maar ik denk dat God het wel begrijpt...

Juist, daar ben ik het opzich wel mee eens maar waar blijft het stukje berouw over dat boos zijn? Het kan zomaar zonder daar ooit verdriet van te hebben? Dat is toch in een gewone relatie ook als je heel boos bent op iemand? Dan bied je daar toch ook je excuses voor aan als het niet terecht is? En mijns inziens is het boos zijn op God nooit terecht. Hooguit begrijpelijk gezien de situatie maar nooit, en dan ook nooit, goed te praten!

[Pierro]

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz. Kun jij me situaties/voorbeelden noemen uit de (bijbelse) geschiedenis waar ware gelovigen hun geloof afzweren en het afdoen als iets dat je niet gelukkig kunt maken???

Ik had het niet over mensen die dwingen, maar over omstandigheden en je eigen gedachten. Het is niet zo dat je ervoor kiest om het een of het ander te geloven. Hoe graag je het ook zou willen, jij zou jezelf er niet toe kunnen zetten om in Allah te geloven. Of heb jij voor het christendom gekozen omdat je dat wel leuk vond en niet omdat je eigenlijk niet anders kon dan het geloven?

Het gaat erom dat je ook iets kunt willen en jezelf ergens in kunt gaan verdiepen.... Ik kan moslim worden en dan mezelf gaan verdiepen in de leer en naar de moskee gaan en vooral met gelovige moslims gaan praten over hun geloofsbeleving. En hoe zij in contact komen met hun God, hoe ze denken over het leven e.d.
Zo kun je dat ook doen bij het christendom, lijkt mij.... En daarbij komt dat het hier niet gaat of je iets leuk vindt maar of het rust geeft voor je ziel! Het zijn levensbelangrijke vragen!

Precies. Als je naar de moskee gaan je ziel rust geeft dan voel je dat dus als een oplossing, de waarheid. En dan kun je in feite niet anders dan dat geloven. Hetzelfde geldt andersom. Als je geen rust vindt in het christendom, als je alle twijfels en tegenwerpingen aangaande de betrouwbaarheid van dat geloof niet kunt tenietdoen met een 'ik geloof', dan heb je ook geen keus. Dan kun je je daar simpelweg niet aan toevertrouwen, netzomin als jij een onguur uitziend type niet zult kunnen vertrouwen tenzij je positieve ervaringen met hem hebt. (Beetje strange voorbeeld, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel)

Ja oke, maar gaat het dan om jezelf rust geven of daadwerkelijk rust voelen? En in hoeverre kun je het ook verstandelijk beredeneren? Of kan het niet zo zijn dat je jezelf niet zo goed voelt bij een godsdienst maar wel feitelijk met de leerstellingen eens bent?
Toch blijf ik erbij dat je die twijfels wel degelijk met een 'ik geloof' kunt tenietdoen, aangezien het om geloven gaat! Geloof zou in principe de twijfels weg moeten nemen, toch?! Je vertrouwt volledig op iets wat je nu niet kunt zien, maar waar je wel in gelooft en op hoopt....Daarbij vraag ik me altijd af waarom iemand niet zou kunnen vertrouwen... Persoonlijk vraag ik me dan af in hoeverre het toch een niet willen is....

En in dit voorbeeld ging het over het geloof dat er wel was, als ik het goed begrijp maar dat door anderen ontmoedigd werd. Op een dusdanige wijze dat er gestopt is met geloven. Maar het geloof was wel dierbaar.... Dat vind ik een aparte redenering. Aangezien het geloof een relatie is met God en boven alles van mensen uitstijgt!

Hm, opzich was het niet de bedoeling om over anderen te praten, maar ik kan me voorstellen dat je ontmoedigd raakt als je gelooft in een reddend God en je krijgt geen antwoord. En als mensen om je heen die zeggen een relatie met die God te hebben ook weinig liefde uitstralen.

Ik kan me ook best voorstellen dat je ontmoedigt raakt maar als je zegt dat je geloof je (eerst) dierbaar is en er dan later volledig mee breekt blijf ik mn twijfels houden bij het dierbare van het geloof daarvoor....
(ik weet niet of ik dit zo mocht zeggen omdat we niet meer over personen zouden praten, maar deze hele discussie, en dus ook mijn antwoord, zijn daar wel mee begonnen)

[Riska]

Pierro,

Misschien heb jij, net als ik geleerd dat wat God doet welgedaan is. Dat je never nooit boos mag zijn op God.
Het was voor mij een bevrijding toen een dominee tegen me zei dat ik wel degelijk boos mocht zijn en dat ook aan God mocht zeggen.
Dat was eerst heel aarzelend, maar gaandeweg werd het woede.
Hij greep niet in, liet alles gebeuren wat er gebeurde, beschermde mij van geen kant - liet de gelovige volwassene een kind ( toch ook een kind van God????) kapotmaken en niet alleen mij, maar ook mijn broer en zus. Dat dacht ik deze dagen toen ik bij mijn broer op bezoek was die voor een groot deel verlamd in het ziekenhuis ligt na een hersenbloeding.
Hoe mijn broer ook zo verschrikkelijk beschadigd is dat er bijna breuken zijn ontstaan tussen mijn zuster, ikzelf en hem. Dan komt er weer woede, nee niet meer naar God toe, maar wel naar degene die dat op zijn geweten heeft gehad.

Ik heb gezegd dat God er begrip voor heeft gehad, daarvan ben ik overtuigd. Dat ik niet en nooit begrepen heb dat gebeurde wat gebeurde en dat Hij niet heeft ingegrepen.
En om mij te leren later begrip te hebben voor mensen in nood?
Dan had ik maar liever iets minder begrip gehad, maar een wat steviger basis in mijn jeugd en later.

Als kinderen en jongeren voor het leven beschadigd worden door allerlei vormen van mishandeling ( en luister naar nieuwsberichten, kijk naar journaals en je weet hoezeer het kwaad voortwoekert en probeer je eens de paniek en de pijn en de wanhoop van slachtoffers in te denken) dan mag er boosheid zijn.
En of ik nou wel of niet daarover vergeving vraag is niet belangrijk.
Wat belangrijk is is dat ik uiteindelijk God ervaar als de schaduw aan mijn rechterhand - de beschermer, mijn Metgezel en Tochtgenoot, Die met mij gaat en aan Wie ik álles, álles kwijt mag. Op de bodem van mijn bestaan ligt een onvoorstelbaar diep verdriet, Hij heeft daar - dank God - weet van en heeft mijn woede begrepen...

[Marnix]

God begrijpt het inderdaad.

En Hij gebruikt de situatie denk ik ook (Hij laat het niet goede meewerken ten goede)

Ik zeg niet dat de woede terecht is... Maar daarom begrijpt God het wel.

Mooi is het boek Job, waar bij Job vanalles gebeurt, Job wordt daar boos om... Maar herroept later wel. Wat dat betreft heb je gelijk Pierro.... woede op God is denk ik niet goed te praten. Maar God begrijpt het wel.

Maar misschien had je het wat liefdevoller en subtieler kunnen brengen Misschien is het zo bedoeld maar de kunst is om het ook zo over te laten komen