SanderW schreef:Boekenlezer schreef:Marnix schreef:Boekenlezer schreef:jas schreef:Voor zover er sprake is van geloof, is er ook sprake van zekerheid. Het geloof bestaat nl. uit een zeker vertrouwen dat mij al mijn zonden omdoor de verdienste van Christus vergeven zijn. Wanneer sprake is van onzekerheid hierover, dient men niet van geloof te spreken, maar van ongeloof. En dit is ook altijd de zuivere leer van de (nadere) reformatoren geweest.
Dat is een prachtig leerstuk. Maar ook een moeilijk leerstuk, vind ik.
Moeilijk, in de zin van: je voelt je niet altijd zo zeker.
Er kan zo gemakkelijk de vraag gaan klemmen: leef ik wel
echt als kind van God, volgens zijn verbond?
(Dat laatste hoor je niet veel in reformatorische kring, maar is wel voluit bijbels. Dat element kom ik regelmatig tegen in het OT.) Of koester ik nog aardse zaken te veel als mijn geld en m'n bezit? Ik voel me daarin vaak zo te kort schieten! (Zonden die me aankleven, en die ik maar niet te boven lijk te komen...)
Je leest bij de profeten van die grote donderpreken. Dan denk ik wel eens: wie ben ik dat ik zou zeggen "met mij zit het wel goed". Er is immers kaf en koren.
Wat die vraag betreft, die hebben we allemaal wel eens. En voor ons allemaal is het antwoord: Nee, ik leef niet zoals ik dat zou moeten doen. Juist daarom hebben we Jezus nodig, daarom kwam Hij ons redden... omdat we het zelf niet kunnen. Aan de andere kant bedoel je denk ik dat we als chrstenen wel een verantwoordelijkheid hebben en niet passief kunnen blijven zondigen en gewoon elke avond weer vergeving vragen. Je hebt gelijk dat we ons vaker de vraag moeten stellen: Heb ik geprobeerd goed te leven, geprobeerd tegen de zonde te vechten? De vraag is of we dat willen, daaraan is te zien hoe het met je hart zit, of dat voor Jezus klopt, of dat we ons leven en lot toch liever in handen houden.
Wat ik neerzette, zal ongetwijfeld ook wel te maken hebben met dat het geloof soms sterk is, en soms zwak. Op je zwakke momenten ga je twijfelen. Na een moment van twijfel kun je vaak ook zo'n moment ervaren dat je boven die twijfel uitgetild wordt, en dat het weer helder is: het is ook voor
mij! (Wat een onuitsprekelijk wonder van genade toch!)
Maar goed, er zijn van die factoren die je als argumenten van twijfel kan gaan gebruiken. Zoals:
- Er is geen sprake van alverzoening. Er zijn bokken en rammen, er is kaf en koren.
- Het behoud is uit genade, maar een mens is wel verantwoordelijk! Het is niet: genade, genade, genade, dus leef maar raak, je levensstijl doet er niet toe. (Dat zou alleen kunnen bij alverzoening.) Nee, de wet is echt bedoeld om je eraan te houden. Mozes zei niet: "Nou hebben we die wet, maar die kunnen we toch niet houden, want het is enkel uit genade. Dus zonen van Israël, die wet is niet belangrijk want die kunnen we toch niet houden. Negeer die maar. Het is slechts uit genade."
- Ook binnen de kring van het verbond, van de kerk, zijn er mensen die verloren gaan.
En dan heb ik een veel misbruikt argument nog niet eens genoemd: de verkiezingsleer. Dat ik die niet noemde, is omdat ik die daarvoor niet interessant vind, aangezien een fatalistische verkiezingsleer ("Tja, je moet maar net stomtoevallig uitverkoren zijn", op z'n GGiN) te duidelijk in strijd is met de Bijbel. Ik ervaar de verkiezingsleer niet als onzeker makende factor.
Ik ben het met de factoren die je noemt eens. De verzoening is er in mijn ogen zodra je kiest voor het leven met Jezus en dus ook Zijn offer van het kruis aanvaardt. Wat betreft de werken; die volgens als het goed is uit dankbaarheid en liefde voor God voor wat Hij voor ons gedaan heeft en nog steeds doet, maar het is geen middel om de genade te kunnen ontvangen. De mens kan nooit, nooit, nooit, zoveel goede werken doen dat dat ook maar enigzins als excuus gebruik kan worden om de genade te verdienen. Daarvoor is de genade van God veel te groot. Dat er mensen binnen de kerk ook verloren gaan ben ik met je eens want er zitten lang niet altijd christenen in de kerk. Hoeveel mensen gaan er wel niet naar de kerk uit traditie, sociale controle of om de sfeer? De andere kant kan ook weer. Mensen die niet naar de kerk gaan kunnen ook behouden zijn als ze voor het leven met Jezus kiezen en Zijn offer aanvaarden. Maar in hoeverre hun geloof kan groeien zonder de gemeenschap met hun broers en zussen in de kerk is de vraag. Hoewel je ook door de kerk je geloof kan verliezen...
De verkiezingsleer is voor mij ook totaal achterhaald en het belangrijkste, totaal niet bijbels verantwoord!
SanderW: "Ik ben het met de factoren...is de vraag."
Helemaal mee eens.
SanderW: "Hoewel je ook door de kerk je geloof kan verliezen..."
Door lauwheid van kerkmensen en gerommel van ambtsdragers, inderdaad. En bij gerommel van ambtsdragers denk ik aan zaken als: ontactisch en dom spreken, seksueel misbruik, etc.
SanderW: "De verkiezingsleer is voor mij ook totaal achterhaald en het belangrijkste, totaal niet bijbels verantwoord!"
Nee, dat zou ik anders willen zeggen.
De verkiezingsleer is bijbels en allerminst achterhaald.
Verkiezings
fatalisme is bijbels niet verantwoord. Achterhaald? Sterker nog: het is nooit actueel geldend geweest! Het is immers onschriftuurlijk!
Dat statische denken a.g.v. het verkiezingsdogma, dàt is fout. De verkiezingsleer zoals de Schrift die leert gaat gepaard met het in stand houden van de dynamiek van Gods werk! Die is dus paradoxaal van karakter.
Dáárom zei ik dat laatste, in mijn vorige bericht waarop jij reageerde, wat ik zei over de verkiezingsleer: ik trap niet in dat simplisme van statisch denken.
