Berichtdoor Riska » 12 feb 2005 18:55
God is een liefdevolle God.
Het verschil dat gemaakt werd tussen een vader en een grootvader klopt niet. Ook een grootvader (ik zie het aan mijn buurman) roept zijn kleinkind tot de orde en geeft hem zo nodig straf. Hij is er op een andere manier dan de vader en voor oudere kinderen kan hij een heerlijke uitlaatklep zijn.
Maar terug naar God, de Vader, die wij moeten vrezen om Zijn straffen...
Ik ben Zijn kind en ik vertrouw op Hem. Ik doe niet iets fouts omdat ik bang ben voor straf, ik doe iets niet, omdat ik van Hem houd.
Natuurlijk - ik hoor de tegensputtering - ik ben niet volmaakt en dus gaat er wel eens wat fout. Dan vermaant Hij mij. Vermanen is zoveel als: Hij legt Zijn hand op mijn schouder en vraagt: "Kind van Mij gaat het wel helemaal goed met jou?"
Dat is voor mij het allerbelangrijkste.
Van een aangehaalde tekst als uit de Hebreeën lopen mij de rilligen over de rug. Ik denk dat als de Bijbel in onze tijd geschreven was, die tekst er niet in gekomen was. Het riekt naar pure mishandeling.
Ik leg dat uit:
In mijn jeugd was het normaal dat een kind geslagen werd, zowel thuis als op school. Als onze handen niet schoon waren kregen wij van de juf op school een ferme tik over onze handen met de lineaal.
Moet je nou eens om komen, het zou haar haar baan hebben gekost, op z'n zachtst gezegd.
Ik geloof er niets van dat God op die manier straft. Waarin is Hij dan anders dan de mishandelende aardse vader?
Aangehaald is ook de tekst dat als wij om brood vragen, of de aardse vader ons dan een steen zal geven... Niet dus en daarbij duidelijk dat ook de hemelse Vader ons geen stenen voor brood zal geven.
Kortom: het is maar wat je onder een straffende God verstaat.
Ik weiger bang te zijn voor Hem. De "vreze des Heren is het begin der wijsheid" - heeft niets met angst te maken, maar alles met het dienen van Hem als uitgangspunt van alles wat je in dit leven doet.
