Je begrafenis

[Riska]

De reactie van Joepie heb ik gelezen als een algemene reactie en vraag.
Ik betrap mij er zelf vaak op dat ik alwéér vergeten ben een kaartje te sturen naar een gemeentelid dat ziek is of te informeren bij een familielid hoe het met hem of haar gaat.
In zo'n geval zou ik ook geen bloemen bij een begrafenis regelen, want dan vind ik mijzelf hypocriet.

Joepie schreef ook dat nog teveel begrafenissen worden overgelaten aan de ondernemer, dwz. wat er gebeuren gaat.
Dat valt wel mee. Ik heb genoeg keren in mijn omgeving meegemaakt dat kinderen de kist droegen, dat kleinkinderen een aandeel hadden in de dienst, of een tekening in de kist hadden gelegd.
Vaak ook wordt - als het tenminste kan vanwege de ruimte - een overledene thuis opgebaard. Dan kan iedereen op egen tijd en wijze afscheid nemen...
Mensen die het niet doen op eigen manier maar het overlaten hebben daar soms later spijt van.
Ik denk aan mijn zuster, die zo verdoofd was door de dood van haar oudste, dat ze het allemaal "liet gebeuren". Nu ze vaak ziet in een programma als "Ik mis je" van de EO hoe mensen dat zelf invullen, kan ze zich wel voor haar hoofd slaan, al proberen wij haar duidelijk te maken dat het toen gewoon niet zou zijn gelukt.

Bloemen? Ik heb al eerder gezegd dat het vaak ook een laatste groet is aan degene die jou lief was. En als je er weer komt, later, ook al wéét je dat het enkel het lichaam is dat er ligt, leg je nog eens een bloemetje neer om te laten weten aan mensen die er ook komen, dat hier iemand ligt van wie je hebt gehouden...
Of je steekt een lantaarntje aan met een lichtje...
Mijn ouders zijn al vele jaren dood. Toch kom ik heel af en toe nog in Groningen naar het graf. Waarom?
Om me te realiseren, wat deze mensen voor mij al dan niet betekend hebben, als een moment van reflectie over hoe mijn jeugd was en hoe ik nu in het leven sta. Om God te danken, dát ik sta waar ik sta...

Het hoort allemaal bij de zeer persoonlijke verwerking van dingen, de zeer persoonlijke omgang met verdriet...
En ik denk dat het daar om gaat: dat wij weten of leren om te gaan met onze emoties.

Riska

[jas]

Je kunt weer niet lezen Jas. Zoals zo vaak. Je neemt dingen aan die er niet gezegd zijn.
Ik zeg niet en neem niet vanzelfsprekend aan dat.....
Ik zeg alleen iets over wat ik regelmatig constateer, dat mensen met standaard opmerkingen aan komen, en dat er als je doorvraagt zelfs niet voldaan wordt aan hun eigen opmerking. Daarmee zeg ik helemaal niet dat iedereen dat doet. Dus weer eens: BETER LEZEN JAS!!!
En dat voorbeeld van mijn familie was maar een voorbeeld.

Ik vind het volgende wat je schreef anders behoorlijk suggestief:

Alleen is het vaak zo jammer dat dat dus ook niet gebeurd. Want ik vind dit dus typisch een opmerking die kant nog wal raakt. Meestal worden die gemaakt door mensen die zelfs dat gewoon nooit doen.
Want hoe vaak heb jij iemand die ziek is of gewoon zomaar een kaartje gestuurd?
Of bloemen gegeven aan je Moeder? Je Vader?

Je stelt toch die laatste vragen met een bepaalde ondertoon.
Maar ja, ik kan niet lezen schrijf je. Ik denk eerder dat jij niet kunt schrijven.

[joepie]

Als jij je er dan door aangesproken voelt, waarom geef je dan niet gewoon antwoord? Zo een moeilijke vraag is het niet.
Of worden degenen die hier zo hard protesteren op mijn posting ineens hard met de neus op de feiten gedrukt? En wordt hun een spiegel voorgehouden? Zou maar zo kunnen....

[jas]

Als jij je er dan door aangesproken voelt, waarom geef je dan niet gewoon antwoord? Zo een moeilijke vraag is het niet.
Of worden degenen die hier zo hard protesteren op mijn posting ineens hard met de neus op de feiten gedrukt? En wordt hun een spiegel voorgehouden? Zou maar zo kunnen....

Ik geef er geen antwoord op maar niet om de reden die jij veronderstelt. Je doet het nu trouwens weer, negatieve suggesties wekken.
De reden dat ik het niet beantwoord zou kunnen zijn:
1. dat ik nooit een kaartje, bloemetje of anderszins aandacht aan mijn moeder schenk.
2. dat ik dit wel doe, en door jou te antwoorden me daarop beroem.

Wat mij betreft laat ik je in het ongewisse.

Ik laat het dus gewoon aan jou fantastisch en rechtvaardig inzicht over om één van de 2 door te strepen.

[joepie]

Waarschijnlijk doe je het dus nooit.
Zo ook weer opgelost.

[jas]

Waarschijnlijk doe je het dus nooit.
Zo ook weer opgelost.

"Want God zal ieder werk in het gericht brengen, met al wat verborgen is, hetzij goed, of hetzij kwaad".

[joepie]

De reactie van Joepie heb ik gelezen als een algemene reactie en vraag.
Ik betrap mij er zelf vaak op dat ik alwéér vergeten ben een kaartje te sturen naar een gemeentelid dat ziek is of te informeren bij een familielid hoe het met hem of haar gaat.
In zo'n geval zou ik ook geen bloemen bij een begrafenis regelen, want dan vind ik mijzelf hypocriet.
Riska

Precies, zo was het bedoelt en niet anders!

Maar ook ik heb al heel wat begrafenissen meegemaakt, en de begrafenissen die echt door de familie alleen geregeld werden zijn op 1 hand te tellen.
Misschien ligt dat ook wel aan de omgeving waar je woont. Ik weet niet of dat soms een beetje af hangt van de tradities van een streek.

[Philindertje]

maar als je in zo'n periode van rouw zit, moet alles heel snel geregeld worden hoor. ik denk dat veel mensen zich daarop verkijken. Voor zo'n begrafenisondernemer is het z'n werk, die regelt t allemaal zo even voor je. Maar als je het zelf wil doen, is het echt nog een heel gedoe!! het is vaak al zo druk, je moet bedenken hoe je de dienst wil en tekst voor op een kaartje bedenken... en als je dan ook nog de hele begrafenis zelf wil regelen (wat natuurlijk wel heel mooi is) ben je echt n paar dagen heel druk bezig, terwijl het mijns inziens heel belangrijk is dat rouwende mensen rust vinden om goed na te denken. Om hun rouw te verwerken. Ik heb heel veel bewondering voor mensen die alles zelf regelen, maar ik denk dat dit voor veel mensen gewoon niet realiseerbaar is.

en wat die bloemen betreft: als iemand bloemen of kaarsjes o.i.d. op een graf wil leggen, is dat zijn/haar goed recht. Als dit je helpt in de verwerking, vind ik dat heel mooi. Op veel kaartjes die wij krijgen staat altijd: 'geen bloemen'. Ik vind niet dat je persé bloemen moet geven op een begrafenis, maar als een rouwend persoon daar meer rust door krijgt, waarom zouden we die mogelijkheid hem/haar dan moeten ontnemen?!

[Riska]

Philindertje,

Ik denk dat de rust pas veel later komt voor rouwende mensen. De ervaring leert dat de eerste weken na een overlijden als in een roes voorbijgaan. Want ook na de begrafenis moet nog heel veel geregeld worden tot aan het bedankkaartje... zo'n zes weken later.

Het is inderdaad allemaal overweldigend en zoals ik al schreef, mijn zuster heeft het niet gekund, toen haar oudste totaal onverwacht overleed.
Het is soms wat anders wanneer iemand langdurig ziek is, dan is er al een vorm van voorbereiding en kunnen sommige dingen al afgesproken worden, soms zelfs met de stervende...

Riska

[Philindertje]

dat is wel waar denk ik, inderdaad, dat de echte rust pas na een poosje komt. Maar het is wel fijn als ze ook in die eerste paar dagen af en toe wat tijd hebben om alles voor zichzelf op een rijtje te zetten. Toen mijn opa overleed, was mijn moeder bijvoorbeeld de hele tijd bezig om koffie te schenken voor bezoek dat naar mn oma toekwam... dat vond ze niet echt leuk... ben je verdrietig... en dan kan je al dat soort nutteloze dingen gaan doen, die een begrafenisondernemer voor een groot deel net zo goed voor je zou kunnen regelen...

[Riska]

dat is wel waar denk ik, inderdaad, dat de echte rust pas na een poosje komt. Maar het is wel fijn als ze ook in die eerste paar dagen af en toe wat tijd hebben om alles voor zichzelf op een rijtje te zetten. Toen mijn opa overleed, was mijn moeder bijvoorbeeld de hele tijd bezig om koffie te schenken voor bezoek dat naar mn oma toekwam... dat vond ze niet echt leuk... ben je verdrietig... en dan kan je al dat soort nutteloze dingen gaan doen, die een begrafenisondernemer voor een groot deel net zo goed voor je zou kunnen regelen...

Soms is het goed wanneer iemand dat voor de ander overneemt. Een gemeentelid bv. die zich beschikbaar stelt om voor de gasten te zorgen die langs komen...
Want stel dat je thuis de hele dag iemand van de begrafenisonderneming thuis zou hebben - dat is dan echt een vreemde en dan durf je ook niet zo goed te laten zien wat er in je omgaat...

Riska

[joepie]

Zo beleefd iedereen dat dus weer anders. Ik vond het namelijk heerlijk dat ik koffie kon schenken en eten kon koken toen mijn vader overleed. Was ik tenminste bezig. En kon ik rustig met mijn gedachten alleen zijn.
Terwijl als ik in de kamer er steeds maar bij had moeten zitten ik ook steeds alle verhalen opnieuw had moeten aan horen.
Nu had ik tijd om gewoon onder het zorgen alles op een rijtje te krijgen, en alleen te zijn met mijn gedachten.

Ik denk dat het inderdaad belangrijk is dat iedereen op zijn/haar eigen manier kan rouwen. Dat kan niemand voor een ander bepalen hoe dat zou moeten.
Ik mocht niets, niet huilen (want hij was in de Hemel) niet aanraken (wat dat doe je niet) niet naar zijn graf (want daar heb je niets te zoeken) zeker geen bloemen (want die hebben niets met de dood te maken).
Op die manier heb ik mijn verdriet ingeslikt en kwam ik na 15 jaar in de problemen. Kon ik alsnog het sterven van mijn Vader gaan verwerken en gaan rouwen.
Daarom: Doe het zoals jij het wilt. Maar stop het niet weg, want verwerken zul je toch eens moeten.

[Riska]

Op die manier heb ik mijn verdriet ingeslikt en kwam ik na 15 jaar in de problemen. Kon ik alsnog het sterven van mijn Vader gaan verwerken en gaan rouwen.
Daarom: Doe het zoals jij het wilt. Maar stop het niet weg, want verwerken zul je toch eens moeten.

Op deze manier is ook "verlaat verdriet" ontstaan. Jonge mensen die een ouder verliezen en in de volwassenheid ertegen aan lopen dat er onverwerkte rouw is. Die om welke reden dan ook niet goed functioneren in het leven.
www.verlaatverdriet.nl geeft een overzicht van plaatsen waar lotgenoten met elkaar in contact kunnen komen.

Riska

[Zareb]

maar als je in zo'n periode van rouw zit, moet alles heel snel geregeld worden hoor. ik denk dat veel mensen zich daarop verkijken. Voor zo'n begrafenisondernemer is het z'n werk, die regelt t allemaal zo even voor je. Maar als je het zelf wil doen, is het echt nog een heel gedoe!! het is vaak al zo druk, je moet bedenken hoe je de dienst wil en tekst voor op een kaartje bedenken... en als je dan ook nog de hele begrafenis zelf wil regelen (wat natuurlijk wel heel mooi is) ben je echt n paar dagen heel druk bezig, terwijl het mijns inziens heel belangrijk is dat rouwende mensen rust vinden om goed na te denken. Om hun rouw te verwerken. Ik heb heel veel bewondering voor mensen die alles zelf regelen, maar ik denk dat dit voor veel mensen gewoon niet realiseerbaar is.

Er hoeft helemaal niet van alles even snel geregeld te worden. Daar is geen enkele noodzaak voor. Het enigste dat op korte termijn vastgelegd moet worden zijn de tijden voor bv de kerk, de begraafplaats of het crematorium. De rest kan allemaal later. Die rouwkaart kan best de volgende dag op de bus. Iemand die thuis overlijd hoeft niet hals over kop naar een uitvaartcentrum. We zien in de praktijk dat uitvaarten steeds persoonlijker worden. Dat mensen steeds meer zelf gaan doen. En juist dat kan heel goed zijn om het proces van rouwverwerking in gang te zetten. Dankzij de uitgebreide info die op internet te vinden is weten veel nabestaanden heel erg goed wat ze willen.
Het rustig begeleiden van die nabestaanden door de uitvaartbegeleider kan mensen juist stimuleren om veel zelf te doen.
Kijk maar eens op uitvaart.nl of uitvaartkompas.nl

[yvonne]

op mijn begravenis zou zeker elizabeth van acda en de munnik gedraait moeten worden!!
en ook dat liedje uhmm... standing still ofzo van twarris!!
gaat allebij namelijk over de dood!!