Moet een ouderling bekeerd zijn??

[Riska]

Weten jullie, eigenlijk snap ik de hele vraagstelling niet.

In de PKN kan iemand alleen ambtsdrager worden (ouderling of diaken) als hij belijdend lid is. Dat is gewoon een voorwaarde.

Als die ouderling (waartoe ik me gezien het onderwerp even zal beperken) bevestigd wordt dan beantwoordt hij de volgende vragen:

"Nu u, geliefde broeder, gereed staat uw ambt als ouderling te aanvaarden, moge aan allen die hier bijeen zijn blijken, dat u bereid bent uw taak op u te nemen. Wil daarom voor God en Zijn gemeente de volgende vragen beantwoorden:
Bent u in uw hart overtuigd dat God zelf u door zijn gemeente tot deze dienst geroepen heeft?
Wilt u zich laten leiden door het Woord van God en alles wat daarmee in strijd is verwerpen?
Belooft u uw ambt trouw te vervullen, met liefde voor de gemeente en al haar leden, daarbij te zwijgen over wat u in vertrouwelijkheid wordt gezegd en belooft u in heel uw levenswandel u te gedragen naar het Woord van God en u te voegen onder het opzicht van de kerkelijke vergaderingen?"

Hoe zou iemand die vragen oprecht met 'ja' kunnen beantwoorden, wanneer hij niet bekeerd is?
In onze plaatselijke gemeente is het ieder jaar de gewoonte dat de dienst zorgvuldig voorbereid wordt door de predikant met de te bevestigen ambtsdragers, zodat er ook van te voren reeds gepeild is hoe deze vragen leven in het hart van die mens.

Kortom: je kunt niet 'zomaar' ambtsdrager worden, dat is volstrekte onzin.

Riska

[Dikberkhout]

Volgens mij kun je, wanneer je deze vragen uit een Ger.Gem.-perspectief bekijkt, niet zonder meer daaruit afleiden dat je als ouderling bekeerd moet zijn.

Dat hangt er maar vanaf in hoeverre je de eigen verantwoordelijkheid van de mens bij zijn bekering benadrukt. Er zijn mensen die menen dat zij zich in heel hun levenswandel gedragen naar het woord van God en die zich toch niet bekeerd weten, omdat ze daar een buitengewone ingreep van God voor afwachten.

Overigens zijn deze vragen waarschijnlijk niet in iedere kerkelijke gemeenschap hetzelfde, dus ook daarom kun je daaraan niet zoveel conclusies verbinden.

Dit neemt niet weg dat bekering me een duidelijk bijbels vereiste voor het ouderlingschap lijkt.

[Boekenlezer]

Moet een ouderling bekeerd zijn??

Natuurlijk!

[Boekenlezer]

Als je dit werkelijk binnen de context van het onderwerp bedoelt, zou je daarmee zeggen: jas is niet bekeerd.
Daar stem ik maar niet mee in.

[jas]

Zeg Jas, wat heb jij een akelige manier gevonden om mensen te bejegenen.

Om bij het onderwerp te blijven: ik denk niet dat je ouderling zou kunnen zijn.

De waarheid is hard meneer Dikberkhout. Dat moderators regelmatig mensen tot de orde roepen is terecht, maar dan moeten ze niet met 2 maten meten. Wat het ouderlingschap betreft, nee, daar ben ik niet geschikt voor. Er zou geen bekeerd mens meer overblijven in de kerk. Het is denk ik meer iets voor jou, aangename schrijftrant, leuke manier om mensen te bejegenen (herinner ik me nog uit ander topic), een goeie bekeerde man. Echt iemand om ouderling te zijn. Je mot sollicitere joh.

[Riska]

Om even helemaal on-topic te komen is de vraag dus: "Wat is bekeerd zijn".
Willen wij tot enige consensus komen dan zal dit eerst volstrekt helder moeten zijn.

Er zijn mensen die zich helemaal verslingerd hebben aan van alles en nog wat (zo je wilt: drank, drugs, hoeren) en op krachtdadige wijze door God in hun nekvel zijn gegrepen. Zij zijn zich bewust geworden van hun zeer zondige leven en hebben hun zonden beleden en leven sindsdien uit de genade die hen iedere dag geschonken wordt.
Dat is een vorm van bekering.

Er zijn ook mensen die opgroeien in een christelijk, gelovig gezin en voor wie het een tijdlang allemaal niet zoveel zegt. "Het zal wel, wij houden ons aan de geboden, geven God en de naaste wat nodig is en wie doet ons wat"... Totdat zij eveneens door God geraakt worden - al dan niet krachtdadig en zich bewust worden dat zij genade nodig hebben, hun schulden belijden en proberen gelovig verder te leven.
Dar is ook een vorm van bekering.

Dan zijn er nog die mensen, die opgroeien in een christelijk, gelovig gezin, bij wie geen schokkende ommekeer is, maar wie zich steeds meer bewust worden, dat zij leven uit de genade van de Heer en proberen daar gelovig naar te leven.
Bekering? Niet plotseling, niet krachtdadig. Maar zich desalniettemin voortdurend bewust zijn van hun afhankelijkheid van de Heer...
Mensen, die dus gelovig proberen hun Heer te dienen, zoals ik dit eerder aangaf.

O ja, in elke gemeenschap zijn er mensen die lauw zijn, bij wie het vuur eruit is. Maar dat geeft niemand het recht een hele "club" daarom "dus" te veroordelen.

Riska

[parsifal]

Op verzoek wat off-topics verwijderd. Ook de mijne ja

[jas]

Om even helemaal on-topic te komen is de vraag dus: "Wat is bekeerd zijn".
Willen wij tot enige consensus komen dan zal dit eerst volstrekt helder moeten zijn.

Er zijn mensen die zich helemaal verslingerd hebben aan van alles en nog wat (zo je wilt: drank, drugs, hoeren) en op krachtdadige wijze door God in hun nekvel zijn gegrepen. Zij zijn zich bewust geworden van hun zeer zondige leven en hebben hun zonden beleden en leven sindsdien uit de genade die hen iedere dag geschonken wordt.
Dat is een vorm van bekering.

Er zijn ook mensen die opgroeien in een christelijk, gelovig gezin en voor wie het een tijdlang allemaal niet zoveel zegt. "Het zal wel, wij houden ons aan de geboden, geven God en de naaste wat nodig is en wie doet ons wat"... Totdat zij eveneens door God geraakt worden - al dan niet krachtdadig en zich bewust worden dat zij genade nodig hebben, hun schulden belijden en proberen gelovig verder te leven.
Dar is ook een vorm van bekering.

Dan zijn er nog die mensen, die opgroeien in een christelijk, gelovig gezin, bij wie geen schokkende ommekeer is, maar wie zich steeds meer bewust worden, dat zij leven uit de genade van de Heer en proberen daar gelovig naar te leven.
Bekering? Niet plotseling, niet krachtdadig. Maar zich desalniettemin voortdurend bewust zijn van hun afhankelijkheid van de Heer...
Mensen, die dus gelovig proberen hun Heer te dienen, zoals ik dit eerder aangaf.

O ja, in elke gemeenschap zijn er mensen die lauw zijn, bij wie het vuur eruit is. Maar dat geeft niemand het recht een hele "club" daarom "dus" te veroordelen.

Riska

Ja wat je hier schrijft is op zich niks mis mee. Het is zelfs mogelijk dat mensen al in de baarmoeder bekeerd zijn. Van Johannes de Doper lezen we dat hij opsprong in de buik van Elizabeth omdat Maria, die zwanger was (van Jezus) in de buurt kwam. Dat soort mensen hebben een dergelijke ommekeer niet nodig. Overbodig wellicht om er meteen bij te zeggen dat dit uitzonderingen zijn. Alle drie soorten van gelovigen die je hier opnoemt zullen echter zichzelf verzaken, een onmiskenbare grote liefde voor Jezus, en een haat tegen de zonde moeten hebben. Zonder dat kan het geloof niet oprecht zijn. Je moet ergens een criterium stellen op grond van Gods Woord en ik denk dat je dit wel mag stellen als een noodzakelijk kenmerk van de bekering: oprechte liefde tot Jezus, haat tegen de zonde en zelfverzaking.

[Riska]

Wanneer ik probeer de Heer oprecht te dienen, dan haat ik de zonde. Je kunt geen twee heren dienen, dat is dus volkomen duidelijk.

Alleen zou ik die "zelfverzaking" wat nader omschreven willen hebben.
Jezus zegt: "Heb uw naaste lief, als uzelf".
Met name dat laatste is onvoorstelbaar ondergesneeuwd in veel prediking en je moe(s)t je volledig zelf wegcijferen. Eigenlijk ben je in die opvatting dus helemaal niets en niemand.

Opdat wij dus weten waar we het over hebben vraag ik jou Jas, nader te omschrijven wat "zelfverzaking" in jouw ogen - beter gezegd, zoals jij dat uit de Bijbel opvat - betekent.

Riska

[Happy One]

Er zijn ook mensen die opgroeien in een christelijk, gelovig gezin en voor wie het een tijdlang allemaal niet zoveel zegt. "Het zal wel, wij houden ons aan de geboden, geven God en de naaste wat nodig is en wie doet ons wat"... Totdat zij eveneens door God geraakt worden - al dan niet krachtdadig en zich bewust worden dat zij genade nodig hebben, hun schulden belijden en proberen gelovig verder te leven.
Dar is ook een vorm van bekering.

Dan zijn er nog die mensen, die opgroeien in een christelijk, gelovig gezin, bij wie geen schokkende ommekeer is, maar wie zich steeds meer bewust worden, dat zij leven uit de genade van de Heer en proberen daar gelovig naar te leven.
Bekering? Niet plotseling, niet krachtdadig. Maar zich desalniettemin voortdurend bewust zijn van hun afhankelijkheid van de Heer...
Mensen, die dus gelovig proberen hun Heer te dienen, zoals ik dit eerder aangaf.

Mooi omschreven, al zijn er waarschijnlijk veel meer soorten bekeringen te geven.
Dat de derde vorm die je beschrijft zeker mogelijk is, ben ik met je eens. En toch denk ik dat we er wel voorzichtig mee moeten zijn. Want juist bij deze vorm schuilen zoveel mensen die in werkelijkheid helemaal niet bekeerd zijn.
Het sterke van de meer evangelicale richting is het benadrukken van de noodzaak van persoonlijk geloof en wedergeboorte. Mensen worden, op een enkele uitzondering na, als vijanden van God geboren, en moeten wedergboren worden of ze nu in een gelovig gezin opgroeien of niet!

Bij de kenmerken die Jas noemt zijn ook te noemen: een sterk verlangen naar het lijken op Jezus (heiliging) en een verlangen naar Zijn wederkomst.

[Riska]

Happy One,

Maar zich desalniettemin voortdurend bewust zijn van hun afhankelijkheid van de Heer...
Mensen, die dus gelovig proberen hun Heer te dienen, zoals ik dit eerder aangaf

En toch denk ik dat we er wel voorzichtig mee moeten zijn. Want juist bij deze vorm schuilen zoveel mensen die in werkelijkheid helemaal niet bekeerd zijn.

Als je goed kijkt naar wat ik schreef, dan zijn dat bekeerde mensen, anders ben jij je niet voortdurend bewust van de afhankelijkheid van jouw Heer en probeer je die Heer niet gelovig te dienen.

Ik schreef ook dat er mensen lauw zijn, oftewel, daartoe reken ik mensen die zeggen bekeerd te zijn, maar eens goed in het eigen hart zouden moeten kijken met de ogen van hun Heer en Heiland...
Aan de andere kant: God proeft de harten, niet wij, dus laat ik dát oordeel maar aan Hem over.

Riska

[jas]

Wanneer ik probeer de Heer oprecht te dienen, dan haat ik de zonde. Je kunt geen twee heren dienen, dat is dus volkomen duidelijk.

Alleen zou ik die "zelfverzaking" wat nader omschreven willen hebben.
Jezus zegt: "Heb uw naaste lief, als uzelf".
Met name dat laatste is onvoorstelbaar ondergesneeuwd in veel prediking en je moe(s)t je volledig zelf wegcijferen. Eigenlijk ben je in die opvatting dus helemaal niets en niemand.

Opdat wij dus weten waar we het over hebben vraag ik jou Jas, nader te omschrijven wat "zelfverzaking" in jouw ogen - beter gezegd, zoals jij dat uit de Bijbel opvat - betekent.

Riska

Onszelf lief hebben doen we al vanuit onze natuur. Daar hoeven we niet extra ons best voor te doen. De mens is van nature een egoïstisch wezen, zo is hij door de zondeval geworden. Na ontvangen genade zullen wij onszelf moeten verzaken opdat het werk Gods in ons kan groeien.
Daarom zegt ook Johannes de Doper in Joh. 3:20; "30 Hij moet wassen, maar ik minder worden".
Jezus zegt die woorden "als uzelf", niet als een gebod wat navolging verdient, Hij zegt dat juist omdat Hij weet hoe lief de mensen zichzelf hebben. En zo als we nu onszelf liefhebben, moeten we ook onze naaste liefhebben. Het gebod in Zijn woorden is dus gericht op de liefde tot de naaste in vergelijking met de liefde voor onszelf.