Aragorn schreef:O, ik zal ook niet beweren dat er geen spoortje ellende (wat je overigens ook weer op 100 manier kunt definieren) is alvorens je naar God gaat, maar het is denk ik wel goed mogelijk dat het belangrijkste beleven (bevinding!

) ervan pas na je daadwerkelijke bekering komt. En dat je daarna nooit meer treurig bent geloof ik eigenlijk niet, je blijft toch wel verdriet over je zonden hebben zo af en toe?
Ja de zonde maakt altijd scheiding tussen God en de mens. En juist
na de wedergeboorte wordt deze scheiding ervaren, niet ervoor.
Maar er is wel tevens een Verlosser. En als men zegt wedergeboren te zijn, maar telkens in de zonde (ellende) blijft liggen, zonder van de Verlosser iets te merken, dan klopt er echt iets niet. De ellende zou dan het voornaamste belevingsaspect van de wedergeboorte worden en dat is (zie ook de verdeling van aantal zondagen in de HC) niet het geval.
Overigens, dit voeg ik nog even toe (sorry) ging ik zomaar aan iets heel belangrijks in jouw posting voorbij. Ik word slordig.
Je schreef iets over bevinding waarvan ik niet helemaal goed weet hoe je het bedoelt. In elk geval, de bevinding is absoluut niet het belangrijkste in de wedergeboorte. De Schrift is het belangrijkste. Waar de bevinding boven de Schrift gesteld wordt, sluipen de grootste dwalingen ongemerkt in. Want als ik wedergeboren ben, en ik ervaar soms eens niet de zoete aanwezigheid van Jezus in mijn hart, dan nog weet ik, op grond van de Schrift, dat Hij er wel
is. Mijn bevinding kan het dus laten afweten, maar Gods Woord laat het nooit afweten. Daarom kunnen we daar niet genoeg in lezen; Hij spreekt daar door tot onze ziel.
En Thomas antwoordde en zeide tot Hem: Mijn Heere en mijn God! (Joh. 20:28 )