Ben jij bang voor God?

[Retep]

Natuurlijk ligt er de opdracht tot heiliging door bijvoorbeeld te getuigen van het geloof in Christus. Maar ook heiliging is iets wat door de Heilige Geest gewerkt moet worden. Je mag echter wel om die werkingen vragen, en dan ook heel specifiek. Als je bijvoorbeeld bij kennissen of buren op bezoek gaat, dan mag je vragen aan God: "Heere, wilt U mij geven dat ik van U mag getuigen." En dan kan het zomaar vanzelf gaan. Dan spreek je - helemaal niet strak of uit dwang - vrijuit over de genade in Christus!

zelf meegemaakt?

het gaat tenslotte om de praktijk

Tegen sommige mensen die ik ken heb ik wel wat mogen getuigen. Het is heel wat om te spreken over Christus, als je nog niet ten volle overtuigd bent dat het inderdaad je Zaligmaker is. Wel heb ik gemerkt dat als collega's bijvoorbeeld lopen te vloeken, ik er veel vaker wat van zeg dan vroeger, omdat ik er niet meer tegen kan als ik zoiets hoor.

Het voorbeeld wat ik daarnet aanhaalde is denk ik een bewijs van een grotere volwassenheid in de genade. Daar is groei voor nodig. Het feit dat ik hier op dit forum wat mag vertellen over mijn eigen ervaringen, mag al een hele stap "voorwaarts" genoemd worden.

[Retep]

Ik kan me zo voorstellen dat God spreekt door onze beste gedachten

Zeker, maar het kost heel wat oefeningen om erachter te komen dat God die gedachten schenkt en om ze te onderscheiden van eigen hoogmoedige gedachten.

Edit: ik denk dat je dit ook wel een vorm van meditatie kunt noemen. Dat God ons ware vrome gedachten schenkt over Hem.

[hijwel]

Stel je gaat om met vrienden/kennisen/buren, ze geloven niet en je weet dat God graag wil dat jij over Hem vertelt. Wat doen je: je duwd de gedachte naar achter, en leeft verder? Of volg je God.

Als het in het gesprek te pas komt, praat ik graag over God, of liever: het geloof. Ik ben me er echter wel van bewust dat ik (of wie dan ook) de absolute waarheid niet kent, dus ik ga niet roepen dat dit of dat (de bijbel, voor mijn part) 'De Waarheid' is.

er zijn zoveel sitaties in het leven, waarin we keuzes moeten maken. Sta jij altijd open voor Gods keuze in jou leven? of vertrouw je liever op je eigen gedachtes?

Ik sta open voor God, maar ik vertrouw ook op mijn eigen gedachten. (Ik kan me zo voorstellen dat God spreekt door onze beste gedachten.) Het lijkt me aannemelijker dat God het aan onszelf overlaat, dan dat Hij staat te popelen om Zich met gelovigen te bemoeien. Maar mocht dat zo zijn, dan probeer ik er voor open te staan.

mooi om te horen Collateral!
God geniet zeker van je! (en dat is mooi)

[Lana]

Inderdaad Hijwel,

ontzettend herkenbaar die angst...Omdat je weet dat je in sommige dingen je eigen weg wilt gaan terwijl je tegelijkertijd weet dat je God's weg moet gaan..En dan ben je bang dat jouw weg God's weg niet is en besluit je tegen beter weten in dat je "het zelf wel kan", omdat je bang bent dat het niet gaat zoals je zélf wil dat het gaat (je denkt zelf wel te weten wat goed voor je is... ).

Ondanks dat je weet dat God's weg dé weg is, ben je bang dat Hij je afneemt wat je denkt niet kwijt te kunnen. Maar uiteindelijk weet ik diep in mijn hart dat Zijn weg dé enige weg is, en heb ik daar tot nu toe altijd vrede in kunnen vinden. Maar inderdaad heel erg herkenbaar (gelukkig wel zou ik zeggen )

[caprice]

Weet je hoe ze dat noemen in mooie bewoordingen? Sterven aan jezelf. Erachter komen dat jezelf eigenlijk nergens toe in staat bent en dat God je al die liefde geeft uit genade!

vindt er niks moois aan.. we hoeven niet te sterven aan ons zelf.
Maar we moeten groeien in Jezus zodat we weer onszelf worden!

(alles wat fout is en zonde en niet bij ons hoort, en wat wij niet zijn moet weg zodat we weer worden zoals in het paradijs)

Er moet van ons niet een bepaald 'deel' overblijven dat nog goed is, maar ons gehele leven moet vernieuwd worden (wedergeboorte). Dat sterven aan onszelf is juist dat er steeds maar weer achter komen dat we niets kunnen uit eigen kracht.

'Wie het sterven leert in 't stervensuur,
die valt het sterven o zo zuur.'

Daarom moeten we in dit leven léren sterven. Groeien willen we allemaal, we willen niet sterven, maar we moeten niets anders overhouden dan Christus. We moeten er zelf tussenuit. We staan onszelf altijd alleen maar in de weg.

[André]

Omdat je weet dat je in sommige dingen je eigen weg wilt gaan terwijl je tegelijkertijd weet dat je God's weg moet gaan..

Hoop niet dat ik arrogant overkom, is iig niet mijn bedoeling.
Ik omschrijf het zelf als dat je een kinderlijk geloof hebt, namelijk ik vertrouw zo op God, dat wat ik doe en laat Zijn weg met mij is.
Dit moet je niet opvatten in de zin dat ik niet met God bid, en niet vraag en dank, maar er is een soort van vertrouwen dat je b.v. ook als ouder/kind kunt ervaren.

[Brion]

Omdat je weet dat je in sommige dingen je eigen weg wilt gaan terwijl je tegelijkertijd weet dat je God's weg moet gaan..

Hoop niet dat ik arrogant overkom, is iig niet mijn bedoeling.
Ik omschrijf het zelf als dat je een kinderlijk geloof hebt, namelijk ik vertrouw zo op God, dat wat ik doe en laat Zijn weg met mij is.
Dit moet je niet opvatten in de zin dat ik niet met God bid, en niet vraag en dank, maar er is een soort van vertrouwen dat je b.v. ook als ouder/kind kunt ervaren.

Ik vind dat helemaal niet arrogant, en eigenlijk ook heel mooi wat je schrijft. Toch vraag ik mij in alle bescheidenheid af, of het niet heel makkelijk is om op God te vertrouwen als het ons goed gaat. M.a.w. als die aardbevings-vloedgolf nu eens hier was gebeurd? En ons complete huis was ingestort, en misschien zelfs wel familieleden omgekomen? Zouden we dan ook zo zeker weten op God te vertrouwen? Of hopen we alleen, dat we dat in zulke vreselijke omstandigheden óók zullen doen? Misschien doen we dan wel het tegenovergestelde: en zijn we boos en opstandig. En begrijpen we opeens niets meer van God.

[mini]

Ik ben soms zeker bang van God, misschien is het heel kinderachtig. Maar ik ben doodsbang als het hard onweert. Ook ben ik vaak bang hoe God mijn leven verder ingekleed heeft. Wat zal er (nu weer) komen denk ik soms. Het zou voor mij een heel stuk schelen als ik heel zeker zou weten dat God mijn God is. Ik heb gemerkt dat in tijden dat je zeker gelooft dat God voor je zorgt, dat het je allemaal niks meer kan schelen wat er gebeurt, want God is bij je. Dat geloof heb ik echter maar zelden en meestal snap ik achteraf ook niet wat het was dat ik daar zo stellig in was.

[Raido]

Ik ben ook als het onweerd, het is gewoon eng, maar niet omdat God zou spreken, vind het een mooie term maar het is gewoon onzin, dat onweer de stem van God zou zijn

[Collateral]

Het zou voor mij een heel stuk schelen als ik heel zeker zou weten dat God mijn God is.

Waarom zou God dat niet zijn?

[mini]

omdat het niet zo is (nouwja, leg t wel ff pb uit als dat mag)

[Optimatus]

Bang voor God? Wat een onzin. Waarom zou je bang voor God moeten zijn terwijl Hij juist je Schild wil zijn? Waarom zou je bang voor God moeten zijn terwijl Hij Zijn Zoon voor jou en mij heeft gestuurd?

Ik begrijp God soms niet, dat is iets anders. En soms kan ik me enorm opwinden over dat onbegrip. Maar bang? Nee. Bang voor de Duivel ben ik ook niet. Als God met mij is, wie kan mij dan nog wat maken?

[Raido]

Bang, ja, omdat ik er niet aan moet denken dat er iemand is die alles in Zijn hand zou hebben, die alles bestuurd.

En bang omdat God god is.

[joepie]

Nee, ik ben ook in het geheel niet bang. Was het voor mijn aardse vader ook nooit, dus waarom zou ik het voor mijn Hemelse Vader dan wel zijn.
Zou eerder bang zijn als ik Hem niet als Vader had.

[Raido]

Dat vind ik dus een kromme redenatie, omdat ik niet bang voor mijn aardse vader ben, ben ik het ook niet voor mijn hemelse vaders sorry.