Hallo Johanne,
Eerlijk gezegd vind ik het bijzonder bemoedigend om te lezen dat je je dit soort dingen afvraagd.
Stel de kerkgang wordt verboden doordat bijvoorbeeld de Islam de boventoon gaat voeren in Nederland.
Stel er wordt ons verboden om onze Godsdienst op wat voor manier dan ook te uiten.
Waar sta je dan als gelovige.
Je hebt onderwijs genoten binnen de veilige muren van de kerk, hebt daar geleerd dat je naar de hel gaat als je niet geloofd.
Je leert binnen de muren van de kerk dat God een trouwe Vader is.
Dat maakt dan nog net dat je je kunt identificeren, want je eigen biologische vader zou je immers nooit naar een hel toe laten gaan?
(Zelfs niet als je ontkent dat hij je vader is.)
Tja, wat geloof je dan eigenlijk nog?
Ik vind het bemoeidigend om te lezen dat hierover nadenkt, dat je zeg maar 'onderzoekt'.
Ik ben grootgebracht met het idee dat God een soort van boeman was met een enorme stok achter de deur.
Zichzelf verstoppend om op het moment dat ik een 'foutje' maakte tevoorschijn te komen en mij beschuldigend terecht te wijzen.
Ik kwam groot met het idee dat als ik eenmaal één keer gezondigd had, ik daar de rest van mijn leven boete voor moest doen.
Als dat idee niet zelf in mijn hoofd resoneerde dan werd het er wel door mijn moeder in vastgezeurd of zondags hoorde ik weer twee keer een donderpreek.
Het enige wat mij in de kerk hield was dat ik zover geparentifiseerd was geraakt dat ik mijn moeder geen verdriet wilde doen door niet meer naar deze liefdeloze kerk te gaan.
In de levens van sommige mensen zag ik wel een liefde waar ik jaloers op was, en die mensen daar trok ik naartoe ( ben ze helaas uit het oog geraakt).
Maar mijn hart blootgeven en mijn daadwerkelijke angsten bespreekbaar maken durfde ik niet.
Natuurlijk is er een tijd gekomen dat ik me losmaakte van mijn angst dat mijn moeder zou doodgaan als ik uit de kerk zou stappen en ik ging alles doen wat God verboden had.
Ik zette me af tegen alles wat ik had geleerd binnen de kerken.
Gebruikte softdrugs, dronk teveel, had sex voor het huwelijk, vloekte, ging met de verkeerde mensen om en raakte onnoemelijk beschadigd.
Gek genoeg ging mijn moeder niet dood, al had ze er wel veel verdriet van.
Gek genoeg voelde ik me eigenlijk nog steeds schuldig alleen was het nu een soort van hopeloosheid, ik kan nooit meer terug.
Ik miste het samenzijn met God en Zijn volk ( de kerk) en vooral Zijn aanwezigheid binnen de kerk.
Het verhaal wordt te lang en ik moet even mijn kids doen, maar ik kom er nog wel op terug.
Nogmaals ik vind het bijzonder bemoedigend dat je nadenkt over dit soort belangrijke vragen.
Leg ze voor Gods troon en Hij zal je inzicht geven en leren dat er meer is dan angst alleen.
gevoelsmatig denk ik namelijk dat dat bij jou zo is!
God Bless, Rafaëlla
God grant me the serenity, to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.
*
