vergeving

[jas]

Ja hoor. Als een mens zich bekeert op de laatste dag van zijn leven is ie vroeg genoeg.

Dat is zeker waar, maar wie zegt dat dit niet uw laatste dag is en morgen nog zult leven?

Ja, daarom zeg ik het ook, snap je toch wel?

[caprice]

Ja hoor. Als een mens zich bekeert op de laatste dag van zijn leven is ie vroeg genoeg.

Dat is zeker waar, maar wie zegt dat dit niet uw laatste dag is en morgen nog zult leven?

Ja, daarom zeg ik het ook, snap je toch wel?

Ja, dat begreep ik wel, maar ik wilde het nog extra benadrukken, want het uitstellen van de bekering is duivelswerk, daar is niets van God bij. Kiest dan heden wien Gij dienen zult!

[jas]

Ja hoor. Als een mens zich bekeert op de laatste dag van zijn leven is ie vroeg genoeg.

Dat is zeker waar, maar wie zegt dat dit niet uw laatste dag is en morgen nog zult leven?

Ja, daarom zeg ik het ook, snap je toch wel?

Ja, dat begreep ik wel, maar ik wilde het nog extra benadrukken, want het uitstellen van de bekering is duivelswerk, daar is niets van God bij. Kiest dan heden wien Gij dienen zult!

Eens!

[sela]

Zo Hij vertoeft, verbeid Hem, want Hij komt gewisselijk’

[Riska]

Mag het terug naar het onderwerp???

Een stukje terug stelde Rafaëlla een indringende vraag:

Misschien dat jullie eens moeten nadenken over de volgende stellingen:
Stel dat je zoon of dochter wordt vermoord, moet je de dader vergeven of niet?
Stel dat de moordenaar vergeving vraagt voor de moord, moet je hem vergeven of niet?
Stel dat de dader zichzelf van het leven beroofd na jouw kind te hebben vermoord, moet je hem vergeven of niet?
En probeer voor de verandering eens ECHT te voelen wat dit voor je zou betekenen!
Heb je nog geen kinderen dan kan je ook bijvoorbeeld je vader of moeder of broer of zus invullen, in elk geval iemand waar je zielsveel van houdt.

Mag ik nou aan jullie vragen om eens echt heel diep in je binnenste te kijken en dan er antwoord op te geven?
En dan s.v.p. niet terug naar: "Jezus/God zegt dat..." Dat hebben we al gehad, dus geen 'dogmatische' antwoorden, maar probeer je eens in te denken in de mens die zo getroffen is door het kwaad. En kijk dan of jij het persoonlijk zou kunnen...
Want er is zoiets als verstand - en dan komen we weer uit bij wat al gezegd is, er is ook zoiets als gevoel... en dan vraag ik me af of er andere antwoorden komen...

Riska

[Pieter]

Mag het terug naar het onderwerp???

Een stukje terug stelde Rafaëlla een indringende vraag:

Misschien dat jullie eens moeten nadenken over de volgende stellingen:
Stel dat je zoon of dochter wordt vermoord, moet je de dader vergeven of niet?
Stel dat de moordenaar vergeving vraagt voor de moord, moet je hem vergeven of niet?
Stel dat de dader zichzelf van het leven beroofd na jouw kind te hebben vermoord, moet je hem vergeven of niet?
En probeer voor de verandering eens ECHT te voelen wat dit voor je zou betekenen!
Heb je nog geen kinderen dan kan je ook bijvoorbeeld je vader of moeder of broer of zus invullen, in elk geval iemand waar je zielsveel van houdt.

Mag ik nou aan jullie vragen om eens echt heel diep in je binnenste te kijken en dan er antwoord op te geven?
En dan s.v.p. niet terug naar: "Jezus/God zegt dat..." Dat hebben we al gehad, dus geen 'dogmatische' antwoorden, maar probeer je eens in te denken in de mens die zo getroffen is door het kwaad. En kijk dan of jij het persoonlijk zou kunnen...
Want er is zoiets als verstand - en dan komen we weer uit bij wat al gezegd is, er is ook zoiets als gevoel... en dan vraag ik me af of er andere antwoorden komen...

Riska

Ik heb de discussie tot nu toe niet gevolgd, maar ik ben nog niet zolang vader...

Als ik zie hoeveel het hebben van een kind bij me losmaakt en hoeveel liefde ik voor mijn kind voel, dan denk ik dat ik de moordenaar niet zou kunnen vergeven. Dat vraagt welhaast goddelijke kracht om dat in zo'n situatie te kunnen.

[Rafaëlla]

Juist Pieter.

Heel herkenbaar.
Incest heeft niet iedereen meegemaakt ( gelukkig) maar ook niet iedereen die het meemaakt reageert er hetzelfde op.

Maar mensen die ouder zijn geworden, een kind hebben gekregen, kennen hetzelfde gevoel als jij nu omschrijft. ( althans de meesten)
En toch,.....zijn er mensen die zelfs de moordenaar van hun kind willen vergeven.

Marnix,

Wat voor onze mensen ogen TE langzaam is, kan voor God snel genoeg zijn.
God kent immers onze harten?
God ziet hoe wij worstelen.

Jas en Caprice,
Bekering,...daar zou ik ooit in future nog weleens een draadje over willen openen.

Vergeving is nu het onderwerp en ik zie niet echt het verband tussen bekering en vergeving op dit moment, althans niet met de wending die de discussie heeft genomen.

God Bless, Rafaëlla

[Pieter]

Juist Pieter.

Heel herkenbaar.
Incest heeft niet iedereen meegemaakt ( gelukkig) maar ook niet iedereen die het meemaakt reageert er hetzelfde op.

Maar mensen die ouder zijn geworden, een kind hebben gekregen, kennen hetzelfde gevoel als jij nu omschrijft. ( althans de meesten)
En toch,.....zijn er mensen die zelfs de moordenaar van hun kind willen vergeven.

Het lijkt me onmogelijk. Aan de andere kant zou, wanneer zo'n situatie je overkomt, ik me toch ook kunnen voorstellen dat je na enige tijd wat milder tegenover de dader komt te staan. Ik weet het niet. Ik denk dat je zoiets moet meemaken om te kunnen bepalen of je in staat bent te vergeven. Omdat je alleen dan echt weet wat je is aangedaan.

[Rafaëlla]

Hoi Pieter

Dat is eigenlijk ook waarom ik de vergelijking trok.
Het lijkt onmogelijk om iemand te vergeven die je kind heeft vermoord.
En dat kan je ook echt niet zelf.

Het is zeg maar uit gehoorzaamheid aan God dat je wilt vergeven.
( gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.)

Heer ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.

Wat Riska wilde vertellen is dat vergeving 'de sleutel' is tot herstel.

Als je kind is vermoord dan ben je zo boos, en zo verdrietig, en mogelijk raak je verbitterd.
Je leven wordt zeg maar beheersd door het gemis.
Je bent bijna niet langer in staat om je zegeningen nog te zien, ook al staat er in de bijbel: Tel uw zegeningen en doe het één voor één.
Het is bovenmenselijk om, als je hart verbitterd is dat te doen.
Je kunt zelfs zo boos zijn dat je God niet langer meer kunt zien als een liefdevolle Vader.
Immers je vertrouwde je kind toe aan Zijn zorg, en bent ervan overtuigd dat jij het zelf veel beter had gedaan?
Je blijft het, de persoon die je kind wegnam van je, kwalijk nemen.
Ook met een miskraam zie je mensen zoeken naar een schuldige.
Het verdwijnen of nemen van leven is een ongelovelijk ingrijpend iets in een mensenleven.
Je bent de controle kwijtgeraakt.


De vergelijking die ik hierin wil trekken is:
Ook incest is het nemen van leven!
De onschuld van het kind wordt in één klap vernietigd, het kind IS niet meer, is vermoord!!

God Bless, Rafaëlla

[Marnix]

Ja hoor. Als een mens zich bekeert op de laatste dag van zijn leven is ie vroeg genoeg.

Dat is zeker waar, maar wie zegt dat dit niet uw laatste dag is en morgen nog zult leven?

Ja, daarom zeg ik het ook, snap je toch wel?

Ja, dat begreep ik wel, maar ik wilde het nog extra benadrukken, want het uitstellen van de bekering is duivelswerk, daar is niets van God bij. Kiest dan heden wien Gij dienen zult!

Het ging niet om uitstellen van bekering, waar haal je dat vandaan... Jas reageerde op mijn opmerking over het streven naar vergeven of niet, vergeving dus uitstellen... dat is iets heel anders.

[Marnix]

Mag het terug naar het onderwerp???

Een stukje terug stelde Rafaëlla een indringende vraag:

Misschien dat jullie eens moeten nadenken over de volgende stellingen:
Stel dat je zoon of dochter wordt vermoord, moet je de dader vergeven of niet?
Stel dat de moordenaar vergeving vraagt voor de moord, moet je hem vergeven of niet?
Stel dat de dader zichzelf van het leven beroofd na jouw kind te hebben vermoord, moet je hem vergeven of niet?
En probeer voor de verandering eens ECHT te voelen wat dit voor je zou betekenen!
Heb je nog geen kinderen dan kan je ook bijvoorbeeld je vader of moeder of broer of zus invullen, in elk geval iemand waar je zielsveel van houdt.

Mag ik nou aan jullie vragen om eens echt heel diep in je binnenste te kijken en dan er antwoord op te geven?
En dan s.v.p. niet terug naar: "Jezus/God zegt dat..." Dat hebben we al gehad, dus geen 'dogmatische' antwoorden, maar probeer je eens in te denken in de mens die zo getroffen is door het kwaad. En kijk dan of jij het persoonlijk zou kunnen...
Want er is zoiets als verstand - en dan komen we weer uit bij wat al gezegd is, er is ook zoiets als gevoel... en dan vraag ik me af of er andere antwoorden komen...

Riska

Wat moet ik dan zeggen? Ik ben een zondig mens, ik zit zo en zo in elkaar en dus hoef ik hem niet te vergeven?

Ik denk dat het persoonlijk mogelijk zou zijn.... Stefanus vegaf de mensen die Hem stenigden... jij geeft aan dat je je vader hebt vergeven... en zo zijn er meer voorbeelden.... Bij God is wat voor mensen onmogelijk is, mogelijk. Dat is dus niet alleen rationaliteit hoewel het wel goed is om ook de rationele kant ergens van te bekijken als het mogelijk is (want is het goed om het recht in eigen hand te nemen als iemand iets vreselijks doet?)... maar er zit ook vertrouwen op God in... dat Hij recht zal spreken... en dat Hij het mogelijk kan maken om te vergeven... en dat is zeker niet rationeel... dat is geloven in een wonder.

[caprice]

Ja hoor. Als een mens zich bekeert op de laatste dag van zijn leven is ie vroeg genoeg.

Dat is zeker waar, maar wie zegt dat dit niet uw laatste dag is en morgen nog zult leven?

Ja, daarom zeg ik het ook, snap je toch wel?

Ja, dat begreep ik wel, maar ik wilde het nog extra benadrukken, want het uitstellen van de bekering is duivelswerk, daar is niets van God bij. Kiest dan heden wien Gij dienen zult!

Het ging niet om uitstellen van bekering, waar haal je dat vandaan... Jas reageerde op mijn opmerking over het streven naar vergeven of niet, vergeving dus uitstellen... dat is iets heel anders.

Ik las alleen jas' opmerking, en verder niets van de discussie ik voegde daar mijn bijdrage aan toe.

[jas]

Mag het terug naar het onderwerp???

Een stukje terug stelde Rafaëlla een indringende vraag:

Misschien dat jullie eens moeten nadenken over de volgende stellingen:
Stel dat je zoon of dochter wordt vermoord, moet je de dader vergeven of niet?
Stel dat de moordenaar vergeving vraagt voor de moord, moet je hem vergeven of niet?
Stel dat de dader zichzelf van het leven beroofd na jouw kind te hebben vermoord, moet je hem vergeven of niet?
En probeer voor de verandering eens ECHT te voelen wat dit voor je zou betekenen!
Heb je nog geen kinderen dan kan je ook bijvoorbeeld je vader of moeder of broer of zus invullen, in elk geval iemand waar je zielsveel van houdt.

Mag ik nou aan jullie vragen om eens echt heel diep in je binnenste te kijken en dan er antwoord op te geven?
En dan s.v.p. niet terug naar: "Jezus/God zegt dat..." Dat hebben we al gehad, dus geen 'dogmatische' antwoorden, maar probeer je eens in te denken in de mens die zo getroffen is door het kwaad. En kijk dan of jij het persoonlijk zou kunnen...
Want er is zoiets als verstand - en dan komen we weer uit bij wat al gezegd is, er is ook zoiets als gevoel... en dan vraag ik me af of er andere antwoorden komen...

Riska

Ik heb daar al veel en vaak over nagedacht. In letterlijke zin is mij mijn kind voor lange tijd afgenomen geweest. En ja, het is vaak in mn gedachten opgekomen, "ik zou ze wel kunnen vermoorden (mn ex) of "ik wou dat ze dood was". Maar ik besefte ook heel goed dat dit niet de weg was, dat een dergelijke haat ook mn kind geen goed zou doen. Ik ben er daardoor heel anders mee om beginnen te gaan en ik ben me steeds meer gaan realiseren dat die vrouw ziek is, erg ziek. Nu heb ik eerder medelijden met haar dan dat ik haar iets kwaads toewens. Daarom weet ik, dat overgave aan God, of vergeving van mensen die ons iets ergs aandoen, vrijmaakt.

[sela]

beste jas,

sterkte toegewenst... lijkt me niet eenvoudig om mee te maken.

groet,
sela

[Riska]

Het lijkt me onmogelijk. Aan de andere kant zou, wanneer zo'n situatie je overkomt, ik me toch ook kunnen voorstellen dat je na enige tijd wat milder tegenover de dader komt te staan.

Pieter, ik denk niet dat je milder tegenover de dader komt te staan. Het kwaad is het kwaad en daar wordt niets aan afgedaan. Ik denk dat je - als alle woede eruit is - komt tot loslaten. Dan heeft de dader "domweg" geen invloed meer op je...

De vergelijking die ik hierin wil trekken is:
Ook incest is het nemen van leven!
De onschuld van het kind wordt in één klap vernietigd, het kind IS niet meer, is vermoord!!

De jeugd is vermoord en daarom spreek ik van "rouw" die ontstaat als er sprake is van verwerking (voor zover dat mogelijk is) van seks. misbruik.

Ik heb daar al veel en vaak over nagedacht. In letterlijke zin is mij mijn kind voor lange tijd afgenomen geweest. En ja, het is vaak in mn gedachten opgekomen, "ik zou ze wel kunnen vermoorden (mn ex) of "ik wou dat ze dood was". Maar ik besefte ook heel goed dat dit niet de weg was, dat een dergelijke haat ook mn kind geen goed zou doen. Ik ben er daardoor heel anders mee om beginnen te gaan en ik ben me steeds meer gaan realiseren dat die vrouw ziek is, erg ziek. Nu heb ik eerder medelijden met haar dan dat ik haar iets kwaads toewens. Daarom weet ik, dat overgave aan God, of vergeving van mensen die ons iets ergs aandoen, vrijmaakt

Dank dat je dit wilde delen Jas. Het geeft precies weer wat ik aldoor bedoelde te zeggen: vergeven gaat niet zomaar. Eerst moet de woede en de verbittering (of haat) eruit. En zolang God weet heeft van die strijd, is Hij bij je en word je niet veroordeeld omdat je (nog) niet aan vergeving toe bent. Maar het is uiteindelijk absoluut bevrijdend om zover te komen...

Riska