Berichtdoor FlirrieSun » 21 okt 2004 12:46
Ik heb een soort gelijk iets meegemaakt.
Ik werkte zelf bij een supermarkt achter de kassa en kwam een leuke jongen tegen die vakkenvuller was. OP een gegeven moment werd ik verleifd en het was hartstikke leuk en aardig. Na een tijdje zijn we wat met elkaar begonnen. Maar hij geloofde absoluut niet in God en had daar een heleboel argumenten voor (om niet in God te geloven). Ik vond dat op dat moment ontzettend moeilijk. Heb het na ruim drie maanden uitgemaakt, omdat ik wist dta het alleen maar moeilijker zou worden en ik meer van hem zou gaan houden en ik het dan helemaal niet meer uit zou kunnen maken.
In die tijd geloofde ik wel alles wat in de Bijbel stond en was daar ook wel mee bezig, maar had ook de wereld nog lief en ik had in die tijd nog geen persoonlijke relatie met God. Toen vond ik het al ontzettend moeilijk, omdat het hele geloofsgebeuren me wel aantrok en ik wist dat ik dat nooit los zou kunnen laten.
Toen ik het uitgemaakt had, zagen we elkaar natuurlijk nog regelmatig en ging ik af en toe nog weleens de fout in om met hem te zoenen.
Ruim een jaar is het uit geweest en heb ik er heel veel moeite mee gehad.
Na ruim een jaar hadden we weer vaker contact en kregen we weer heel veel gesprekken over het geloof. Ik heb in die tijd er ontzettend veel over nagedacht. Ook omdat ik toen vragen kreeg, waar ik zelf nog nooit echt over na had gedacht.
Maar we gingen weer zoveel met elkaar om en ik dacht zoveel na over het geloof en hij wilde uiteindelijk ook wel eens met mij mee naar de kerk en wou uiteindelijk steeds vaker mee. Hij vertelde mij ook dat hij het niet alleen voor mij deed, omdat hij dat nooit zou trekken, hij zou niet ergens elke week kunnen zitten als het hem niet interesseerde.
Ikw as toen hartstikke blij, heb die tekst ook in de wind geslagen, het advies van mijn moeder en andere mensen en dacht dit kan gewoon. God heeft hem op mijn pad gebracht, anders had ik ruim anderhalf jaar later niet ngo steeds van hem gehouden en waren we elkaar weer op deze manier tegengekomen. Hij ging uiteindelijk ook bij ons op catechesatie.
Maar na anderhalf a twee jaar merkte ik dat het allemaal wat minder werd. De meeste geloofsdetails heb je dan wel uitgespit, tenmisnte de meest opvallende zeg maar. En ik ging toch weer meer mee in zijn dingen.....
Als ik nou terugkijk, heb ik gewoon het advies van God in de wind geslagen. Ik maakte me uiteindelijk minder druk om mijn geloof en ging meer op in de dingen van de wereld. We gingen nog wel elke zondag twee keer naar de kerk, maar het gevoel wat ik er eerder over had, is weggegaan.
Ik weet uit ervaring dat het heel makkelijk is om de situaties naar je eigen hand te zetten. Ik denk ook niet dat het aan ons is, om andere mensen te veroordelen. En het is ook heel makkelijk praten als je zelf een levende relatie met God hebt, om dan iets te zeggen tegenover een 'ongelovige' christen om het zomaar te zeggen. Turulijk moet je elkaar in liefde waarschuwen en op dingen wijzen, maar let er wel op. Het is praktisch voor een 'ongelovige' christen onmogelijk om dan je leven in Gods handen te leggen en helemaal op Hem te vertrouwen dat het wel goedkomt. Elk mens is zo zondig dat je dat niet eens wilt, je weet zelf wel beter dat dit het beste voor je is. En het is heel makkelijk om dan alles naar je eigen hand te zetten en ik denk dat de duivel daar ook echt wel een handje in meewerkt.
Als het mij nu weer zou overkomen, dan zou ik God vragen of hij die jongen eerst tot geloof wilde laten komen. Anders zou ik het echt ook niet meer kunnen.
Ik mag nu zelf ook zeggen dat ik een levende relatie met Hem heb. Daardoor zijn sommige dingen in het leven een stuk makkelijker en kun je je leven ook echt aan Hem overgeven, hoe meoilijk dat soms wel is.
Ik heb heel lang gebeden om een jongen tegen te komen die wel voor mij bestemd is, en toen ik hem tegenkwam, vertelde hij mij dat hij God ook heel lang gebeden had om een meisje op zijn pad te brengen. Het moeilijke er alleen aan is, merk ik nu wel, dat we heel erg door de duivel verleid worden, hij wil dat echt niet en probeert er van alles aan om het kapot te maken. Maar dat is alleen omdat wij nu samen heel erg veel met God bezig zijn en Hem zoeken en dat wil de duivel niet.
MIjn ex gaat inderdaad tegenwoordig niet meer naar de kerk.
En wat ik al een paar keer in mijn omgevign heb meegemaakt: 'ongelovige'christen, krijgt relatie met ongelovige, niet christelijk iemand. Dit gaat goed, gaan samen naar de kerk. Maar bij de 'ongelovige' christen staat de ander op nummer 1 en niet God. Dit is op zich heel logisch. De niet-gelovige heeft ook de ander op nummer 1 staan. Gaat wel mee naar de kerk en is er ook wel mee bezig, maar de ander is het belangrijkst.
Wordt dan op een gegeven moment de 'ongelovige' christen tot God getrokken en mag deze een relatie met God krijgen, dan komt er iemand anders op nummer 1 te staan bij deze persoon. En dat is voor heeeeeeeel veel mensen de reden dat ze het niet meer trekken. Dat is zo ontzettend moeilijk en dan gaan ze alsnog uit elkaar. Dat is denk ik ook wel iets waar je van te voren aan moet denken.
Ik zeg niet dat het per definitie niks wordt. Want ik heb nu wel meer inzichten die andere mensen misschien niet delen.
Het enige is, dat je veel tot God moet bidden, of Hij je misschien antwoorden uit Zijn Woord wil geven en als je bidt, of je dan ook Zijn antwoorden die Hij geeft, dan ook recht onder ogen te zien. Want het kan inderdaad wel zijn dat God iemand op je pad brengt. Maar ik denk ook dat als je tot God bidt, dat Hij je partner voor die tijd wel wil bekeren.
