meschianza schreef:just_mary schreef:
En 'iedereen zou toch moeten weten hoe een gesprek te leiden' is ook een zin die ik niet goed kan plaatsen. Bedoel je daarmee dat iedereen moet weten hoe je een gesprek aanknoopt en kunt sturen richting het geloof?
Dat vraag ik me dus af. Toen ik met de man sprak schaamde ik een beetje dat hij met het geloof kwam toen ik over mijn plannen vertelde, en niet ik. ook later had ik het idee dat hij mij niet altijd even goed begreep en ben ik bang dat ik dingen anders had moeten zeggen. Gelukkig bleek later wel dat hij dankbaar voor het gesprek was. Maar je hebt op zo'n moment 20 minuten om iets moois van jouw geloof in God te laten zien, en hoe breng je dat aan iemand die zo vertwijfeld is. Je moet inschatten hoeveel hij weet van de bijbel enzo. Dan wilde ik wel meer kennis hebben van wat je het beste kan zeggen en hoe. Zo'n gesprek overvalt je enorm.
Anderzijds mag je er misschien ook op vertrouwen dat het goed is, dat God hiermee verder wil gaan, hoe tekort je als mens ook schiet.
Dat denk ik wel... Maar ik begrijp denk ik wat je bedoeld, je voelt je een beetje stuntelen enzo (of niet?). Ik werk nog maar pas ergens en daar moest ik meelopen met een jongen die er al langer werkte zodat hij me alles een beetje alles uit kon leggen enzo. Ik kende de jongen al van naam enzo, maar had nooit 'echt' met hem gepraat. Toen raakten we dus aan de praat (en hebben maar weinig meer gewerkt
)
Het gesprek ging over wat hij geloofde (hij geloofde niet in God), wat ik geloofde en waarom ik dat geloofde, over abortus en euthanasie. En hoe je dan opeens staat te stuntelen om iets duidelijk uit te leggen! Hij stelde heel veel vragen en ook gelijk diepzinnige en niet van die oppervlakkige vragen als 'owh dan ga je zeker altijd naar de kerk' ofzo. Ook over euthanasie (of ik daar voor of tegen was), hij vertelde dat zijn oma ook door euthanasie was gestorven en dat hij sindsdien erg voor euthanasie was (misschien een vorm van geweten sussen?!). Ik viel echt helemaal stil... Nu achteraf weet ik allemaal dingen die ik had kunnen zeggen en aanvoeren tegen euthanasie, maar op het moment zelf... ik werd er echt helemaal stil van. En ja, juist omdat je een beetje merkt dat hij graag wil dat die keuze goed is geweest (keuze door zijn moeder en oma gemaakt), is het heel moeilijk om dan te gaan zeggen, nee het was fout blabla.
Achteraf had ik over het hele gesprek echt zoiets van: is het wel goed overgekomen? Had ik niet duidelijker moeten zijn over dit en dat? Als we nog eens een gesprek hebben, kan ik de dingen misschien wel beter uitleggen omdat ik er nu over nagedacht heb, hoe ik het wil zeggen (bijv. over euthanasie). Maar op zo'n moment zelf... stunteldestuntel.
