Lieve allemaal,
wat ongelooflijk lief, jullie reacties. Inmiddels is de begrafenis achter de rug, ben ik wezen condoleren (wat heb ik een hekel aan dat woord!) en ben ik 1 dag na het ongeluk bij mn vriendin geweest omdat ze me nodig had. Het verdriet en de verslagenheid van DIE mensen...niet te peilen...zo in en intriest dat je alleen daarom al zou kunnen huilen!
Dat jochie is op school verongelukt, dus in bijzijn van meesters, juffen en klasgenootjes. Vanavond was er een meisje dat ik muziekles geef bij me, die bij hem in de klas zat. We hebben nix aan de muziek gedaan, 't lieve kind zat bijna te huilen. Het maakt zo'n indruk, ook op zo'n klas!
Je zou dat jochie terug willen geven met z'n ondeugende snoet!
Ik kan enerzijds Joepie begrijpen met haar tekst uit psalm 39, ik heb hem even als onderschrift. Kijk maar. Maar Joepie, (dit moet je werkelijk niet voelen als kritiek!) misschien had je je iets anders kunnen verwoorden in je reactie op andré, omdat hij een kindje heeft verloren. Dat is zo'n onpeilbaar verdriet, dat iemand alleen maar kan voelen als hij/zij het zelf heeft mee gemaakt. Nogmaals: dit is ECHT niet lelijk bedoeld, want jullie reacties doen me juist goed.
Ik lees ook regelmatig in dit topic dat mensen of hun kindje of broertje/zusje of ander familielid hebben verloren. Wat moet DAT erg zijn voor jullie!! ik denk dat je dat verdriet ALTIJD blijft voelen! Als ik aan dat jochie denk, als ik daar at, toen ik met ze op vakantie ging... zoveel herinneringen! Dat moet voor ouders of andere familie helemaal schrijnend zijn!
Ik ben er voor mn vriendin, en voor de rest van de familie. Ik zeg niet veel, mar ze weten datk er ben voor ze...
nogmaals: BEDANKT!
liefs, saar
