Opvoeden

[EU-25]

Onze oudste is vier, maar ik vermoed dat ze minstens in leeftijd moet verdubbelen voor ze zakgeld krijgt. Je moet kinderen niet belasten (belasten!) met grote-mensen-zorgen.

[Mariamagdalena]

Toen mijn kinderen klein waren, en vanaf 6 zakgeld kregen, toen mochten ze daar niet mee doen wat ze wilden. Ze kregen een spaarvarken en moesten daar hun geld indoen. Dan na een tijd kochten ze iets, speelgoed of dingen die ze zelf gespaard hadden.
Zo heb ik ze dus leren wat sparen is. oor later. Dat je dan ineens wat moois kunt kopen, en dat heb je dan zelf gespaard.

Dus mijn kinderen kregen geen geld om tegen vriendjes op te scheppen dat ze geld hadden, integendeel.
Maar ze waren wel trots als ze iets gekocht hadden, terwijl anderen dat gewoon krijgen, maar als je er zelf voor gespaard hebt, is het toch anders.

[Lalage]

Wij kregen vanaf een jaar of 6 zakgeld, omdat je op die leeftijd leert rekenen enzo. Vanaf dat moment moesten we ook meehelpen met de afwas. Dus het was een soort beloning voor de afwas. Als je je beurt niet wilde doen, kreeg je minder zakgeld.

[EU-25]

Wij hebben een afwasmachine, dus voorlopig echt geen zakgeld...

[André]

Wij hebben een afwasmachine, dus voorlopig echt geen zakgeld...

Mmmm, ik vind je argument een stukje terug sterker

[Mariamagdalena]

Ik vind het fout om kinderen voor klusjes geld als beloning te geven.
Dat zie ik met sommige kids in de familie ook.
Dan wordt hun geleerd dat het niet vanzelfsprekend is om je moeder in het huishouden te helpen, maar dat je er iets terug voor moet krijgen.
Elkaar helpen moet gewoon zijn, en niet een baantje voor geld.
Een nichtje van mij ( 16 jr ) is ook zo opgevoed, en toen ik op een verjaardag vroeg of zij even wilde afwassen vroeg ze aan mij: wat krijg ik ervoor?
Dat komt dus door haar opvoeding omdat ze altijd geld krijgt als ze de was ophangt of strijkt of afwast.
Ik zei dus: dan krijg je geld.
Toen zei ze: hoeveel dan?
Toen zei ik: dat zie je straks wel, schatje.
Toen wilde ze het wel doen, anders niet.
Toen ze klaar was heb ik haar 10 eurocent gegeven.
Zij boos natuurlijk, want dat was ze niet gewend.
Maar ik heb nog nooit geld aan mijn kids gegeven als ze wat doen. ik vind dat ze moeten leren dat het vanzelfsprekend is, dat je elkaar gewoon helpt en niet in loondienst bent.
Ik krijg als moeder ook geen geld voor het doen van de afwas, was, badkamer en wc schoonmaken, eten maken, huis dwijlen,stofzuigen, boodschappen doen, honden uitlaten, ramen lappen etc.
Onzin dus om kids te leren dat ze geld moeten krijgen als ze hun ouders helpen.
Of de auto wassen bv, dat vind ik ook stom om daar je eigen kind geld voor te geven. Ze krijgen gewoon zakgeld en hun bijdrage in het huis is hun normale plicht.

[André]

kBen het met je eens MM, 1 stap verder en de kinderen gaan proberen de ouders op te voeden

[ahuibers]

Tot tien tellen
Metro, 2 september 2004

In de Albert Heijn dribbelt een klein meisje voorbij. In haar minikarretje staan vijf pakken Venz hagelslag en nu stiefelt ze op de zuivel af. Haar moeder, een jonge vrouw met een Louis Vutton-tas, volgt enkele seconden later. Moeizaam trekkend en sjorrend aan haar tot de nok toe gevulde boodschappenkar, kan ze het tempo maar nauwelijks bijbenen. “Kom nou, Lotte. We moeten naar huis.”
“De Danoontjes!” roept Lotte. “Ik wil ook Danoontjes.” Haar winkelwagentje komt ratelend tot stilstand tegen de rand van de koeling.

“Nee schatje, niet doen.” Met moeite weet de moeder haar kar tot stilstand te brengen. “Je kunt niet elke dag een Danoontje krijgen.”
Maar de woorden dringen niet tot het meisje door. Ze begint ijverig haar winkelwagentje vol te laden met de felgekleurde bakjes.
“Lotte, wat hadden we gisteren afgesproken toen je die Barbiepop kreeg?”
Het meisje keurt haar moeder geen blik waardig. In grote ernst gaat ze door met het vullen van haar karretje. De pakken Venz zijn al bijna verdwenen onder de Danoontjes.
De vrouw pakt het winkelwagentje van haar dochter vast. Consequent zijn in de opvoeding, zeggen J/M en Ouders van Nu. Een kwestie van wilskracht. “Lotte. Dit vindt mama niet lief van je.”

Het gezicht van het meisje betrekt. Ze kijkt haar moeder pruilend aan. “Wel! Afblijven!” Dan begint ze uit alle macht aan haar karretje te trekken. “Nee! Nee! Nee!”
De moeder zucht. Ze kijkt naar het verkrampte gezicht van haar spruit en dan naar het al bijna lege schap Danoontjes. Eigenlijk heeft ze haast. In gedachten was ze al voorbij de kassa, in de auto en op weg naar huis. “Laat eens los, Lotte. Doe wat mama zegt.” Terwijl ze met haar ene hand haar eigen boodschappenkar vasthoudt, probeert ze met haar andere hand het wagentje van haar dochtertje naar zich toe te trekken. Het heeft iets van een hopeloze spagaat.
Het meisje rukt nu uit alle macht aan haar karretje. “Au! Au! Au! Je doet me pijn, mama!”

De moeder schrikt. “Lotte, doe niet zo raar! Mama doet je helemaal geen pijn!”
Vanuit haar ooghoeken ziet ze de mensen kijken. Dan laat ze los. Even lijkt de tijd stil te staan. De vrouw werpt vertwijfeld een blik op het volle karretje van haar dochter. Er trekt een vermoeide blik over haar ogen. “Thuis heeft papa iets lekkers voor je. Denk je ook niet?”
Maar daar trapt dochterlief allang niet meer in. Ze duwt haar volle karretje boos richting kassa. De moeder kijkt haar dochtertje na. Opvoeden is een strijd. Even maakt ze aanstalten een tegenovergestelde richting in te lopen. Dan haalt ze diep adem en duwt haar kar achter die van haar dochtertje aan.

Ik loop door. Bij de kassa kom ik moeder en dochter opnieuw tegen. Moeder zet op automatische piloot de Danoontjes op de lopende band. Dochterlief verpoost even in de ballenbak. Bij terugkomst is ze alweer in een opperbest humeur, al is de aanvaring van daarnet nog niet vergeten. “Mama, ik moet thuis met je praten wat ik vond het helemaal niet fijn wat jij deed.” De vrouw kijkt haar kroost woest aan. Ze kookt. Haar vingers verkrampen. Een fikse lel om de oren, dat is wat dit wicht verdient.
Of toch maar tot tien tellen? Het liefst doe je als ouder het eerste, maar toch kies je voor het laatste. Zo ook deze vrouw. Even later sjokt ze gelaten achter haar dochter aan richting auto. Altijd maar weer tot tien tellen, het is de tragiek van het moderne ouderschap.

[Mariamagdalena]

Dit vind ik echt een heel leuk verhaal.
Zo zie je het echt overal tegenwoordig, dat de kids de baas zijn.
Dat ouders een dialoog aangaan.
Daarom krijg ik een steeds grotere hekel aan kinderen.
Maar eigenlijk had die moeder in het begin dat kind al een knal voor haar kop moeten geven, dan was er niks aan de hand.

Slecht gedrag belonen heet zoiets als bovenstaande vrouw doet

Ik kan wel lachen om dit verhaal, maar helaas gebeurt het maar al te vaak zo.

[ahuibers]

Ja dat klopt, zie ik ook best vaak.
Heb in een winkel gewerkt.
het is een column van luuk koelman.

[janneke]

Ik werk ook in een winkel. Het is heel "grappig" om te zien dat WIJ vaak degene zijn die de kinderen op zo'n moment proberen op te voeden.

"Nee, die heb je nog niet betaald! Kom, dan gaan we naar binnen en je mamma opzoeken".

"Jongeman, wil je niet in de winkel steppen, maar BUITEN!"

ga zo maar door... Flink vermoeiend, mede omdat de moeder er naast staat.

[*Annet*]

Eerlijk gezegd zie ik in mijn omgeving nou niet bepaald het gedrag zoals in bovengenoemd verhaal. Misschien is het ook wel per plaats verschillend............

Wat ik bijv. wel ontzettend stom vind: soms hoor je moeders straffen zeggen tegen hun kind die ze niet waar kunnen maken. Van de zomer in het zwembad, moeder tegen haar kind van jaar of 3: als je je nu niet aan komt kleden mag je morgen niet mee op vakantie naar Italië.

En MM als jij ziet dat een moeder haar kind (naar we dan aannemen) "een knal voor de kop geeft" denk jij dan ook niet: moet dat nou? Het lijkt dan ook wel of je weinig zelfbeheersing hebt.

[ahuibers]

vooral in winkels gaan kinderen hun ouders uitproberen, als het een keer lukt dan willen ze het dus altijd.

net als ergens aanzitten. als je dat niet wilt moet dat er zo vroeg mogelijk ingebracht worden.

(bewusteloos slaan is natuurlijk overdreven )

[Pieter Bel]

En wat doet men dan met moeilijk opvoedbare kinderen? Naar een gesticht? Die niet luisteren willen, ook na de 10e keer niet?

[Mariamagdalena]

En wat doet men dan met moeilijk opvoedbare kinderen? Naar een gesticht? Die niet luisteren willen, ook na de 10e keer niet?

Nee, na 3 keer zeggen wel een corrigerende tik.
En als ik het zie, denk ik niet:moet dat nou?
Maar dan denk ik: eindelijk eens een moeder die niet over zich heen laat lopen.

Je moet natuurlijk niet hard slaan, maar meer een tik voor de schrik.
Ik ben daar ook niet slechter van geworden en mijn kids ook niet.
In Frankrijk zie je zo vaak dat een kind die loopt te drijnen een tik krijgt. Heel gewoon, niks mis mee. Ze zijn daarom ook veel zoeter.

Een oud spreekwoord zegt:
Wie niet horen wil moet maar voelen.
En:
Wie zijn kinderen liefheeft, kastijdt ze.