Allereerst: Wanneer is satire ook daadwerkelijk christelijke satire?
* Als de cabaretier christelijk is?
* Of als een situatie uit het christelijke wereldje op de hak wordt genomen (bijvoorbeeld de cartoon uit de EO-Visie)?
Ten tweede: hoever kun je gaan? Mag je kritische, confronterende grappen maken over zaken uit de bijbel en de christelijke traditie?
Ikzelf denk: Ja dat mag. Je kunt er christenen mee aan het denken zetten over hun eigen geloofsbeleving, is het wel de goede manier, of waarom doen we het eigenlijk zo, en hoe komt dat over op een buitenstaander?
Aan de andere kant: veel mensen, wat minder sterk in hun geloof, of juist recht in de leer, zouden zich door sommige uitspraken van zo'n cabaretier gekwetst of aangevallen kunnen voelen. Kun je dan, als je dat gevoel bereikt onder mede-christenen, redelijkerwijs satire maken, of niet?
(Een mooi voorbeeld van Christelijke satire vind ik overigens zelf het boekje "Het gewijde dagboek van Adrian Plass", ik vond het een heel grappig boekje, met voorbeelden en situaties waarin ik mezelf en andere christenen in herkende, en zodoende veel van geleerd heb)
Ik hoop op reacties.