overgenomen van het forum van de gereformeerde kerk vrijgemaakt.
auteur: Oinay
Als we de film 'Jesus' - die door de NCRV onlangs nog is uitgezonden - was de Here Jezus een goedlachs iemand in zijn leven op aarde.
En als we de hedendaagse tendens mogen geloven, dienen we als Christenen toch vooral blijdschap uit te stralen.
"Hij was veracht en van mensen verlaten, een man van smarten en vertrouwd met ziekte, ja, als iemand, voor wie men het gelaat verbergt; hij was veracht en wij hebben hem niet geacht. "
We lezen in het N.T. dat de Here Jezus juist vaak verdrietig was; hij huilde. Ook was hij boos (tempelplein).
Maar waar lezen we dat de Here Jezus blij was?
Waar lezen we, dat de discipelen blij zijn?
Ja, de discipelen waren blij. Blij toen ze zagen dat de Here was opgestaan. En blij toen ze de Heilige Geest kregen, en dat ze wisten, dat ze door het bloed van Jezus waren vrijgekocht. Maar zouden ze gesprongen hebben? En zouden ze de handen in de lucht hebben gegooid?
Of was hun blijdschap van een dieper soort? Werd hun blijdschap niet vaak overschaduwd door het feit dat ze vervolgd werden? Of door het feit, dat er zo weinigen waren, die hen begrepen?
Hoe kom ik hier nu bij?
Ik werd getroffen door een stukje dat ik las in 'De Bergrede' van Martin Lloyd Jones. Ik heb geen exact citaat, maar hij schrijft zaken als: de vrolijkheid die de hedendaagse evangelische beweging aan de dag legt, komt vaak onecht over. Onecht, omdat het leven van de Christen geen blij leven is. Ja, het kent een ondertoon van troost en blijdschap over de verlossing in Christus. Maar voor de rest? We worden dagelijks met onze zonden geconfronteerd. We worden eveneens daqelijks geconfronteerd met de zonden van anderen. We worden geconfronteerd met de gevallen schepping, met ziekte en ellende.
De niet-gelovigen kijken op het 'EO-blije' van evangelische broeders en zusters vaak met een medelijdende blik, ze zien namelijk het onderscheid tussen wat echt is, en wat vaak een 'way of life' lijkt te zijn.*
Ik ben het haast geneigd met Jones eens te zijn.
Genoeg redenen om niet blij te zijn:
1. Je eigen zonden die je steeds weer doet;
2. de zonden van mensen om je heen;
3. zoveel mensen die Jezus niet kennen en zelfs van Hem niet willen weten;
4. zoveel ellende in de wereld
5. zoveel Christenen in deze wereld die vervolgd worden, gemarteld en in de gevangenis gezet;
6. de haat t.o.v. Christenen zal alleen maar toenemen.
Nochtans mogen we ons verblijden in de Here. En dat doe ik ook! Maar elke zondag blij? Elke dag van de week blij?
Laten we niet teveel de 'wereld' achterna lopen, de 'doe maar niet moeilijk' -houding. Of de houding van: doe toch niet te serieus, je leeft maar een keer, enzovoorts.
Hoe vaak lezen we nu in bijv. het N.T., dat het een vrolijke, blije, hippe boel was in de eerste Chr. kerk? Of dat ze zo met hun tijd meegingen?
Ik denk dat wij als kerken/christenen van nu teveel onder invloed staan van de huidige maatschappij, met z'n makkelijke en laagdrempelige sfeer.
Willen wij niet ook vaak 'laagdrempelig' zijn in bijv. onze kerkdiensten?
Maar het geloof is niet laagdrempelig. Het geloof is niet 'makkelijk', of iets dat je zomaar aanneemt.
Dit betekent niet, dat we het maar zo 'moeilijk' en zo 'zwaar' mogelijk moeten maken, nee.
Maar het betekent wel, dat we ons er niet te makkelijk van moeten afmaken, zo van: "Jongens, niet zo zeuren over al die regeltjes, en niet zo zwaar over zonde en ellende in de wereld praten, maar blij zijn omdat we verlost zijn door Jezus! En dat moeten we aan de mensen laten zien! Ze moeten door ons worden aangestoken."
Zie je wat hierboven gebeurt? Het klinkt allemaal erg mooi, maar het is zo oppervlakkig.
Ja, oppervlakkig.
Wie?
*Ik hoop dat ik de beste man niet laat buikspreken; dit is wat ik mij herinner van het stuk dat ik las.
(jacobH je had het over eenzijdig 
