Ga ff off-topic, maar wil wel even kwijt wat ik gisteren heb gehoord en gezien bij een avondmaalsbediening bij een "rechtse" GG. De preek ging over Jesaja 55, een hartstikke mooi hoofdstuk waarin "alle dorstigen" genodigd worden. Totdat de dominee uit de doeken ging doen wie ECHT dorstig zijn:
1) voor wie bekering niet zo makkelijk is
2) die zichzelf een goddeloos monster vinden
3) etc etc etc
Er staat boven het hoofdstuk "nodiging tot het heil", maar daar heb ik helaas erg weinig van meegekregen. Vreselijk vond ik het om dat weer eens mee te maken. 12 avondmaalgangers op een kerk van 1600 man, daar word je toch helemaal treurig van. Wat heeft het dan nog voor zin om te geloven? Ik weet zeker dat er veel meer kinderen van God in die kerk zitten, geloof gewoon niet in zo'n klein aantal. Aan het eind van iemands leven wordt dan vervolgens gezegd dat "er hoop voor is". Ik vind dat allemaal prachtig, maar waarom mag dat dan in het leven niet gezegd worden? Dan wordt geloven toch veel mooier?
Gisteravond de nabetrachting, werd ik ook heel droevig van. Het ging vooral over de avondmaalsgangers (echte bekeerden, half bekeerden en hypocrieten) en bijna in het geheel NIET over Christus. Ongelooflijk, zoveel over mensen te kunnen preken en zo weinig over Hem waar het uiteindelijk om gaat.
Kortom, ik heb weinig aan de preken gehad gisteren. En da's jammer
