Het lijkt maar een
voetnoot bij een voetnoot in de kerkgeschiedenis, die zelf weer een voetnoot is bij de wereldgeschiedenis, maar voor de ware gelovigen is het in werkelijkheid natuurlijk andersom. Over enkele dagen zal het predicaat
enige ware kerk definitief en onherroepelijk doorgegeven worden en zal de ware kerk weer
één adres hebben. Nouja, eigenlijk twee: er zijn immers twee hersteld-vrijgemaakte kerkverbanden uit de GKv voortgekomen. Verwarrend, want er is ook nog een dolerende gemeente en de GKv-gemeenten van Urk en Capelle aan den IJssel-Noord
hebben aangegeven zelfstandig voort te willen gaan. Dit maakt het allemaal nog lastiger om de ware kerk te kunnen (h)erkennen, want hoe moet het nou als er meerdere kerken de titel zich toe-eigenen terwijl de échte ware kerk zichzelf opheft?
Wie even niet weet waar ik het over heb: per 1 mei 2023 zullen de enige ware kerk - pardon, de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt)
onderhoudende artikel 31 (GKv) met de Nederlands Gereformeerde Kerken (NGK)
fuseren. Een zaak met een gewicht van eeuwigheidswege voor de ware gelovigen onder ons, want de dwaalleraren die in 1967 de Open Brief ondertekenden werden niet voor niets met hun gevolg eruitgeschopt. Het bizarre is dat er niet gefuseerd wordt omdat de NGK'ers hun heilloze weg ten ondergang hebben ingezien, maar omdat nota bene de GKv van mening is veranderd en verontschuldigingen hebben aangeboden! De ware kerk die excuses aanbiedt - volgt u het nog? Tot overmaat van ramp flirt het fusiekerkverband ook nog met de boze door de naam van de net-iets-anders-denkende uitgetredenen aan te nemen. Okee, niet helemaal: voor de helderheid
voegen ze er een -e aan toe.
Voor de veteranen der enige ware kerk, die
ruim 50 jaar lang leden van andere kerken over tal van onderwerpen heeft geschoffeerd, gezinnen uit elkaar heeft gedreven en heeft gepolariseerd, die nog niet de vrijmoedigheid hadden hun
zieke moeder te verlaten is het moment van beslissen nu heel dichtbij gekomen: sluit ik me nu bij
DGK of
GKN aan? Een moeilijk besluit. Gelukkig zijn er tussen de hersteld vrijgemaakten al bijna 15 jaar
voorzichtige toenaderingspogingen. Mogelijk maakt dit gegeven het kiezen binnen het zich opdringende dilemma makkelijker.
Mijn gedachten gaan de komende dagen echter vooral uit naar de reeds ontslapene GKv'ers zoals
scheurmaker - pardon, leidsman Klaas Schilder (pbuh); naar dominees als J. Kamphuis, R.H. Bremmer en P. van Gurp; en naar P. Jongeling en B. Verbrugh - mannen die nog mochten geloven dat God
de Vrijmaking gewerkt heeft. Ik denk aan de laatste der profeten S. de Marie en de jonge P. Heres. En ik denk aan de strijd van al die jaren. Aan de grote, grote vergeefsheid.