HJ1989 schreef:Wij, ongetrouwd stel, schelen elkaar in leeftijd 10 jaar. In de afgelopen 4 jaar hebben we 3 prachtige kinderen mogen krijgen. Mijn partner is mij tegemoetgekomen in mijn wens, want voor hem was 2 ook genoeg. Hij werkt veel, is de hele week druk behalve op zondag. Ik neem alle zorgtaken voor mijn rekening en doe dit met heel veel liefde.
Nu zou ik dolgraag een vierde kindje willen. Mijn partner is stellig en wil dit niet. Hij gebruikt argumenten waar ik niet achter sta. Zijn leeftijd (mocht het ons gegeven zijn zal er niet zoveel tussen zitten), mocht er iets met mij gebeuren dat hij dan met 4 kinderen achter blijft (nu zijn het er 3). Het grootste argument is, denk ik, dat hij al eens eerder overstag is gegaan en mij tegemoet is gekomen. Hij geeft aan dat ik al eens mijn zin heb gehad en dat hij het ondankbaar vindt. Dat vind ik juist niet. Ik geniet er zo enorm van.
Mijn gezin is mijn grootste geluk. Ik begrijp niet dat hij er niet voor open staat. Hij heeft het druk met zijn werk, maar hoeft thuis niets te doen. Ik durf het onderwerp bijna niet meer aan te snijden omdat ik bang ben voor ruzie. Maar toch wil ik zo dolgraag.
Heeft iemand van jullie weleens in een vergelijkbare situatie gezeten? En heeft er iemand advies?
Dit zijn heel fundamentele kwesties die in een huwelijk ter sprake kunnen komen. En, zoals je al eerder lijkt te beseffen, dit gesprek is er niet één van argumenten. De reden dat jij of je man wel/niet meer kinderen willen heeft niet te maken met "de meest redelijke positie voor ons gezin". Dus is de vraag: wat wordt er niet gezegd, waar heb je nog niet de woorden voor en wat wordt er nog niet begrepen (van jezelf en van elkaar)?
Welk verlangen schuilt er onder jouw wens van een vierde kind? Het is niet het krijgen van een gezin (dat heb je al), het is niet het kunnen zorgen voor kinderen (dat doe je al). Dus: wat is het wel?
Ik kan heel wat suggesties doen die ik in de praktijk ben tegengekomen van vrouwen die soortgelijke vraagstukken hadden, maar allereerst is het voor jou belangrijk dat je helder krijgt welk verlangen meespeelt in je wens tot nog een kind. In hoeverre speelt je eigen grote gezin waaruit jij zelf komt mee en probeer je je eigen jeugd opnieuw te creëren? Speelt bijvoorbeeld mee dat je de roze wolk van zwanger zijn zo fijn vindt? Sommige vrouwen zeiden tegen mij dat ze het zo fijn vonden dat er een wezentje was dat hen echt nodig had (soms in combinatie met: mijn man lijkt mij soms niet meer zo nodig te vinden.)?
Dit zijn maar denkrichtingen en misschien herken jij jezelf in helemaal niets van dit alles. Mijn advies aan jou is: wees eerlijk over je verlangen naar jezelf toe en probeer toch iets met dat gevoel dat zo duidelijk meespeelt. Welk gevoel is dat?
Daarnaast is belangrijk dat jullie samen (jij en je man) in contact blijven. Eerlijk gezegd gaan bij mij wel wat alarmbelletjes af als ik de kinderwens hoor besproken worden in termen als "toen kreeg jij je zin" en "overstag gaan". Een kind is niet hetzelfde als die ene dure vakantie naar Lissabon waar iemand al zo lang op hoopte.
Waar zit de weerstand van je man echt? Hij noemt enkele praktische bezwaren en er is de kwestie van "jij hebt al je zin gekregen". Hoe gelukkig is hij met zijn gezin? Hoe fijn vindt hij het om vader te zijn? Welk geluk haalt hij daaruit of is het ouderschap echt iets van de moeder?
Dit zijn lastige gesprekken, zeker als er zulke diepe verlangens meespelen. Luisteren, echt luisteren, is dan zo lastig, want eigenlijk wil je dat er naar jou wordt geluisterd (en dat zou wederzijds ook zo moeten zijn).