Knarf61 schreef:Het wordt tijd dat christenen stelling durven te nemen. Ik ben gewoon eerlijk. Maar de waarheid is hard.
Het is n.b haast onmogelijk een goede Gods getrouwe gemeente te vinden, omdat in veel gemeenten God's richtlijnen al ondergeschikt zijn aan menselijke richtlijnen.
Je bent erg consequent. Je vindt dat veel christenen zich niet (meer) aan de Bijbel houden en dat het dus moeilijk is geworden om een goede gemeente te vinden.
Ik kan en moet je er natuurlijk op wijzen dat veel christenen zich wél voluit christen noemen, maar het toch niet eens zijn met jouw manier van Bijbel lezen. Zij lezen de Bijbel anders, kort gezegd: minder letterlijk. En hebben dus niet dezelfde zorgen als jij.
Maar ik realiseer me dat de belijdenis van die mensen in jouw ogen niet klopt. Je kunt jezelf wel christen noemen of christen wanen, maar als je zo overduidelijk die letterlijke woorden van de Bijbel niet naleeft, dan zit het toch niet goed. En daarmee kun jij eigenlijk niet anders dan je terugtrekken en in een veel kleinere kring je geloof delen (ik hoop in ieder geval dat je niet helemaal op jezelf alleen bent komen te staan en dat je geloofsgenoten gevonden hebt die jij wel als echte christenen ziet).
Maar er is wel een keerzijde, die ook verband houdt met de Bijbelse boodschap. En dat gaat precies over dit punt. Wat geef je op, als je vanwege je geloofsovertuiging zulke verregaande conclusies trekt, namelijk dat je je niet meer wilt voegen in een brede geloofsgemeenschap, waarin mensen samenkomen die niet allemaal hetzelfde denken en geloven? Ik denk dat je dan heel veel opgeeft. Ik denk zelfs dat een zelf gekozen isolatie tegen principes in gaat die Jezus ons heeft geleerd.
Ten eerste voelde Hij haarfijn aan dat scherpslijperij het wezen van Zijn Goede Boodschap makkelijk naar de achtergrond kon dringen. Jij haalde het voorbeeld aan van de hypocrisie van de farizeeërs en dat zou ook precies mijn voorbeeld zijn. Deze wetsgeleerden hadden de neiging om het geloof door middel van een zeer strak netwerk van bepalingen, voorschriften, pietepeuterige regels en wetten aan de mensen op te leggen. Het geloof kreeg iets verplichtends en eigenlijk communiceerden ze alleen nog maar vermaningen en opgestoken vingertjes. Raak niet, smaak niet, roer niet aan. Zijn reactie daarop was vaak niet misselijk (Mt 23,23):
Wee u, gij Schriftgeleerden en Farizeën, gij geveinsden, want gij vertient de munte, en de dille, en den komijn, en gij laat na het zwaarste der wet, namelijk het oordeel, en de barmhartigheid, en het geloof. Deze dingen moest men doen, en de andere niet nalaten. Gij blinde leidslieden, die de mug uitzijgt, en den kemel doorzwelgt.En let op. Hij gaat daar niet in tegen vrome lieden die helemaal geliberaliseerd zijn, die de Bijbel niet meer serieus nemen of allerlei menselijke bepalingen er bij hebben verzonnen. Nee, het waren hooggeachte, Bijbelgetrouwe, geestelijke leidsmannen die de Bijbel uit hun hoofd kenden en die bij alles wat ze zeiden de Schrift letterlijk citeerden en heel concreet maakten in de praktijk. Voor anderen en voor zichzelf. Zij waren de orthodoxie.
De reden dat Jezus hen niettemin zo hard aanvalt is dat ze het belangrijkste met hun ijver uit het oog verloren: het gaat om barmhartigheid, om geloof, om de juiste beoordeling van zaken. De lichtere dingen verdringen hier de zwaardere dingen, de echt belangrijke dingen. Het leek wel heel belangrijk en cruciaal wat de Schriftgeleerden altijd maar weer zeiden, maar ze sloegen toch de plank mis. Dat was Zijn kritiek.
Ik hoop niet dat je in je verwijdering van christenen die in jouw ogen niet orthodox genoeg zijn ook niet de wezenlijke, zwaardere dingen van de wet (God liefhebben boven alles en de naaste als jezelf) uit het oog verliest.
En dat brengt me bij het tweede gevaar dat ik zie, wanneer je je terugtrekt, omdat je andere christenen geen christenen meer vindt of niet christelijk genoeg.
Je raakt de gemeenschap kwijt. En dat is ook een cruciaal deel van het Evangelie zoals dat in de Vroege Kerk werd verkondigd en vorm kreeg. De gemeente, in al haar diversiteit (allerlei volken, standen, talen komen er samen) is een lichaam, waarin heel verschillende leden onder het Hoofd Christus samenkomen. De verschillen zijn er, maar tellen niet meer mee. In Christus is noch man noch vrouw, noch slaaf, noch vrije. Oftewel, de gemeente kijkt niet naar elkaar, maar naar boven. Christus is het Hoofd der Kerk. En dat betekent niet dat er nu uniforme mensen samenkomen, die allen hetzelfde denken, doen en geloven. Alsof we opnieuw een soort juk van slavernij opgelegd krijgen, namelijk het onvrije idee dat je niet vrij bent, maar in de maat moet lopen. Nee, de eenheid zit hem in de gedeelde verlossing, bevrijding en genade. De verschillen waren er, ook in opvatting (er waren joodse en Griekse christenen; nou, dan heb je wel een verschillende achtergrond en opvoeding gehad), maar die verschillen waren niet meer doorslaggevend. Zo kon de gemeente ook groeien. Omdat ze open stonden voor iedereen die geïnteresseerd was. En laat die groei nu net een van de cruciale kenmerken zijn van Jezus' verkondiging. Tot aan de einden der aarde, "opdat Mijn huis vol worde". Het mosterdzaad. Lees Handelingen, hoe het Evangelie als een lopend vuur zijn weg vindt.
Het is een kenmerk van het christelijk geloof, dat men deelt. In de samenkomst, in de diaconie, in brood en wijn bij het avondmaal, in het feit dat we allen kinderen van God en broeders en zusters van elkaar worden genoemd, in het feit dat onze godsdienst als volgt kan worden getypeerd: weduwen en wezen bezoeken, herbergzaam zijn, het verloren vinden en zoeken, de heggen en de sloppen doorgaan om mensen uit te nodigen.
Dit gemeenschappelijk is een wezenskenmerk van de christelijke gemeente. Zo stonden die eerste gelovigen ook bekend. Zij kwamen samen en hadden alles gemeenschappelijk. En dat kenmerk hebben grote groepen christenen nog steeds. Van Orthodox, via Leger des Heils tot aan moderne christenen. Zij geven om andere mensen, omdat hun leven wordt geleid door de liefde van Christus. Nog een mooi stukje uit Mattheus:
Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien en gespijzigd, of dorstig en te drinken gegeven? En wanneer hebben wij U een vreemdeling gezien en geherbergd, of naakt en gekleed? En wanneer hebben wij U krank gezien of in de gevangenis en zijn tot U gekomen? En de Koning zal antwoorden en tot hen zeggen: Voorwaar zeg Ik u, voor zoveel gij dit een van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, hebt gij dat Mij gedaan.Er is een wereldwijde gemeenschap van christenen die dit nog steeds praktiseert. En dat ga jij nu achteloos negeren? Is jouw visie van zodanig groot belang dat je deze opdracht en deze belofte (opdat wij allen één zijn) laat voor wat het is en je niet meer wilt inlaten bij die kerk van alle tijden en alle plaatsen?
Ik heb best respect voor je consequente en consistente benadering die volgt uit je opvatting over hoe je de Bijbel moet lezen. Maar dit, wat ik je nu voorhoud heb je toch ook wel gelezen? En dat neem je hopelijk net zo serieus als al de teksten waarmee je anderen nu serieus op hun dwalen wijst.
De Bijbel als richtsnoer. Zeker. Maar dan ook die gedeelten die misschien meer ruimte geven aan anderen dan aan jezelf. Is het ook niet christelijk om jezelf niet meer op de voorgrond of centraal te stellen? Probeer anderen hierin ook hoger te achten dan jezelf.
Dat is ook een Bijbels oproep. Moeilijk, maar wel zegenrijk.
Wees niet alleen hoorder (lezer) van het Woord, maar vooral ook dader!
gravo