Gtn schreef:Voor mij is bidden vooral mijn zorgen en vragen delen met God. Die Hij trouwens allang weet... Soms is het dus ook gewoon de verzuchting: God, u weet wie ik ben en wat ik nodig heb!
Bij bidden hoort voor mij ook bewust danken voor het goede wat Hij geeft. Dit om te voorkomen dat het enkel vragen wordt. Ook al zit ik nu in een behoorlijk moeilijke periode, je kunt toch danken voor familie om je heen, dat je veilige woonruimte hebt, gezond bent, vrienden hebt waarbij je soms even lekker van je af kunt mopperen, enz.
Terugspreken doet God door een dagboek stukje wat wel heel erg goed aansluit op dat moment, door een preek op zondag (niet elke preek, maar dan denk ik maar heel nuchter dat iemand anders deze preek waarschijnlijk even nodig had...) en soms gewoonweg door de psalm die gezongen wordt tijdens de dienst, of door de muziek die ik doordeweeks luister.
Mee eens. Ik merk alleen dat het wel goed is om soms tijd te nemen om te bidden en te luisteren, dat je dan wel meer gaat horen. Soms zijn we ook wel eens zo druk als Martha dat we vergeten te gaan zitten en luisteren.
Wat ik ooit leerde tijdens een aantal verdiepingsavonden over het gebed is me heel erg bijgebleven en heeft me veel geholpen: De gebedshand. Dat gaat om verschillende delen van het gebed maar ook om een bepaalde volgorde daarin. De hand is dan onderverdeeld in 5 vingers waarin je je gebed kan opdelen:
1. De duim is van lofprijzing: God is goed. Begin met God loven en prijzen. Daardoor voorkom je dat je zelf centraal komt te staan in het gebed. Het gaat in de eerste plaats om Hem.Door daarmee te beginnen wordt Hij groter en worden je problemen kleiner. Geloof je in een grote God, dan weet je ook dat Hij groter is dan jouw (en andermans) problemen.
2. Wijsvinger: Danken: Wijs aan wat Hij voor je doet.
3. Middelvinger: Schuldbelijdenis. Spreek uit wat verkeerd is gegaan, wat in de weg staat, vraag vergeving. En weet dat je vergeven bent.
4. Ringvinger: Bid voor anderen.
5. Pink: Bid voor jezelf.
Vaak zijn we geneigd om andersom te bidden. Met ons centraal, onze problemen worden eerst neergelegd. Jezus leert ons dat wij kleiner moeten worden en Hij groter, dat wie zichzelf vooraan plaatst achteraan komt en vice versa. Als je eerst begint met Gods grootheid worden wij en onze problemen wat kleiner omdat Hij groter wordt. En als we beseffen wat Hij voor ons doet, hoe Hij voor ons zorgt gaan we ook meer op Hem en Zijn zorg vertrouwen. Als je van daaruit aan anderen denkt en dan voor jezelf bidt is dat een stuk hoopvoller dan dat we beginnen bij onszelf, onze problemen. En daarna nog eens aan anderen gaan denken en er dan pas nog wat lofprijzen. Het is beter dan wanneer we eerst een verlanglijst / waslijst van onszelf indienen en dan pas Hem prijzen. Het Onze Vader begint ook niet voor niets met het prijzen en daarna pas het vragen.