StillAwake schreef:En werden die kinderen daar wel gelukkig van?
Juist in die periode moet je je toch ontwikkelen, en, om in jouw voorbeeld te blijven, je vleugels uit te slaan.
Juist in die periode is het belangrijk dat je een sociaal netwerk om je heen bouwt, en dat netwerk uitbreidt.
Ik kan me voorstellen dat daar best nog wat problemen uit de hoge hoed gaan komen..
Dat wisten ze eerst niet hoor.
En van ons krijgen ze alle ruimte, ik belemmer niks. Maar er is een uit- en inwendig beleven he, ook in dit.
Dat wakker blijven doe ik mezelf aan, niet bewust. Vooral de oudste maakte er soms een potje van. Dan begon de zon al
aan de kimme verschijnen. Maar hé, ik ben mijn eigen tijd niet vergeten.
En ze bleken heel creatief te zijn om elkaar toch te spreken. Zoomsessies, ook met de vrienden overzee.
Of ze ontmoetten elkaar buiten.
En hun netwerk bestaat al vanaf de lagere school, slash middelbare slash universiteit.
Marnix schreef:Je moet het toch proberen een keer loslaten, als ze het huis uit gaan doen ze precies hetzelfde alleen kan je ook niet meer checken of ze thuis gekomen zijn.
Wat niet weet wat niet deert Marnix. Als ze op vakantie zijn, appen ze wel elke dag even voor een foto e.d.
Mijn man heeft er ook geen last van, in het algemeen is dit meer een moederding.
Elk weekend weer hoor je van ongelukken, steekpartijen, en andere narigheid. Waarom zou dit onze kinderen niet kunnen overkomen?
Ik vind het juist raar als een moeder/vader zegt: joh, het boeit me niet, kijk maar wat je doet, je bent nu volwassen.
Ik ben geen overbezorgde, maar een biddende moeder.