Kerkbezoek

[columbus]

Zo zijn er meerdere redenen om niet naar de kerk te gaan. Ik bedoel geen excuses!
Wat ik bedoel, mensen die in problemen zitten, er niet mee naar buiten durven te gaan en uit schaamte niet meer durven omdat je niet vroom in de kerk kan zitten terwijl thuis de hel losgebarsten is. Omdat je dat niet kunt rijmen voor jezelf.

Wist je dat ook satan heel sterk kan zijn in mensen uit de kerk houden? Je wilt zondag naar de kerk en op een of andere manier kan je niet gaan. Er word zo sterk aan je getrokken dat je thuis blijft, zoekend naar excuses die er niet blijken te zijn. Je weet dat je moet maar het is net alsof je vast word gehouden, je kan alleen maar rusteloos blijven zitten terwijl je gevoel overhoop ligt met je verstand.
Waar je vroeger uit gewoonte naar de kerk ging, omdat het zo hoorde, zo wil je nu naar de kerk om God’s woord te horen, je wilt niet thuisblijven want je geloofd (eindelijk) en dan barst er een strijd los die heel zwaar en moeilijk is. En elke keer als je de strijd wint voel je het als een overwinning. Dan ben je blij en voel je kracht. Maar de volgende keer/ keren ben je het weer kwijt.

Het zijn geen excuses nogmaals, maar het zijn redenen waarom sommige mensen niet vaak in de kerk verschijnen.

[Marnix]

Klopt... satan vindt het ook niet erg als je maar uit gewoonte naar de kerk gaat (het hoort nou eenmaal zo). Daar hoeft ie weinig aan te doen... je wordt pas interessant voor hem als je naar de kerk gaat om Gods woord te horen... Dat wil hij niet. Dan gaat hij proberen je tegen te houden. Hoe meer je van God houdt, des te meer ga je ook van de duivel merken.

[Equilibrist]

Ik begin me de laatste tijd zorgen te maken over het bezoeken van kerkdiensten. Mensen laten zonder probleem een of meerdere diensten schieten voor andere bezigheden.

Ik ben me terdege bewust van het probleem, maar in mijn gemeente is hiervan niet echt sprake. We zijn juist op zoek naar een groter gebouw omdat, zelfs na het invoeren van een 2e dienst ('s ochtends, 's middags zijn er geen diensten), de diensten stampvol zitten. En je kunt mensen natuurlijk niet vragen thuis te blijven!

Ik zeg niet dat iedereen altijd de eredienst moet bezoeken. Maar het gaat mij meer om de manier waarop deze wordt gemist. Er wordt zonder eigenlijk na te denken gekozen voor iets anders. Is dit alleen bij mij zo of wordt dat elders ook ervaren?

Voor mijzelf gesproken: als ik niet naar de zondagse dienst ga, is dat wel bewust. Als dat al voorkomt heb ik meestal een andere bezigheid op het gebied van mijn geloof. Zoals bij iemand op visite gaan bijv.

Een preek over het bezoeken van de diensten heeft weinig zin, want wie horen dat? juist de mensen die wel komen. Op huisbezoek het tersprake brengen zou kunnen, maar helpt dat? ben bang van niet. Waardoor wordt dit veroorzaakt?

Ik ben voorstander van de broederlijke vermaning, ook op dit gebied. Mensen die je lang niet in de dienst (of bij andere activiteiten) hebt gezien, opbellen, een kaartje sturen, voor bidden, eens langsgaan, en dan eens bespreken met wat voor reden die mensen niet meer vaak in de kerk komen.
Ik denk dat dat de enige manier is, waarop ook mensen die misschien eigenlijk geen contact hebben met de kerk [bewust of onbewust] weer bij de gemeente te krijgen zijn. De actie moet niet alleen van de ds. komen, juist de gemeenteleden moeten actief zijn in het omzien naar de broeders en zusters!

Een vermanende preek lijkt me niet effectief. Want er zijn onnoemelijk veel redenen te bedenken waarom iemand de kerkdienst niet (meer) bezoekt. Dat kun je niet allemaal bespreken in een preek.

Daarnaast zou de kerkeraad zo laagdrempelig bereikbaar moeten zijn dat mensen met elke moeite die ze hebben aan kunnen kloppen. Zo ben je preventief bezig. Voorkomen is beter dan genezen.

EQ.

[parkiet]

Ik ben voorstander van de broederlijke vermaning, ook op dit gebied. Mensen die je lang niet in de dienst (of bij andere activiteiten) hebt gezien, opbellen, een kaartje sturen, voor bidden, eens langsgaan, en dan eens bespreken met wat voor reden die mensen niet meer vaak in de kerk komen.

Dat is idd op zich een goed 'middel' om mensen dr bij te blijven betrekken... maar is ook wle moeilijk om te doen... ook omdat er mensen zijn die reageren met: wat heb jij daarmee te maken, je hoeft je neus niet in mijn zaken te steken

[Equilibrist]

Ik ben voorstander van de broederlijke vermaning, ook op dit gebied. Mensen die je lang niet in de dienst (of bij andere activiteiten) hebt gezien, opbellen, een kaartje sturen, voor bidden, eens langsgaan, en dan eens bespreken met wat voor reden die mensen niet meer vaak in de kerk komen.

Dat is idd op zich een goed 'middel' om mensen dr bij te blijven betrekken... maar is ook wle moeilijk om te doen... ook omdat er mensen zijn die reageren met: wat heb jij daarmee te maken, je hoeft je neus niet in mijn zaken te steken

''Nou, zeg je dan, ik ben toevallig (?! ) wel jouw broeder/zuster in Christus! Dus ik heb in zoverre met jouw kerkgang te maken dat ik be bezorgd maak om jouw welzijn, aangezien ik je een tijdje niet heb gezien. Het gaat me niet eens om hoevaak je de kerk bezoekt, maar om jouwzelf. Je band met God en de gemeente. We willen een levende kerk zijn, met elkaar.''
Zoiets? Want wanneer je broeders/zusters in Christus bent, ben je wel even heeeel anders met elkaar verbonden dan dat een vage kennis je wijst op whatever!

EQ.

[Marnix]

Precies... maar veel mensen vinden het toch niet fijn.... maar de essentie van het samen gemeente zijn is dat je elkaar kan aanvullen... sociale controle (vermaning) hoort daar bij... helaas is niet iedereen daar even blij mee... maar beseffen die mensen wel dat je als christenen meer bent dan plaatsgenoten die ook geloven... maar familie.

[Aragorn]

Het verschil is dat in evangelische gemeenten vaak veel meer een besef van het gemeentezijn is, en mensen het daarom (denk ik) ook eerder zullen accepteren als ze daarop aangesproken worden. Mensen hebben vaker voor die gemeente gekozen, terwijl in traditionele kerken het vaak gewoonte is om naar die kerk te gaan, men daar vanaf zijn geboorte al gaat en je slechts 'toevallig' bij elkaar in de kerk zit.

[Equilibrist]

Het verschil is dat in evangelische gemeenten vaak veel meer een besef van het gemeentezijn is, en mensen het daarom (denk ik) ook eerder zullen accepteren als ze daarop aangesproken worden. Mensen hebben vaker voor die gemeente gekozen, terwijl in traditionele kerken het vaak gewoonte is om naar die kerk te gaan, men daar vanaf zijn geboorte al gaat en je slechts 'toevallig' bij elkaar in de kerk zit.

Ja, misschien zit daar wel wat in. Bij mij in de gemeente is het zo dat 90% van de mensen (leden, en niet-leden, en gasten) in een 'kring' zit. Zo'n kring bestaat uit max 10 mensen, die minimaal elke 2 weken bij elkaar komen om bijbelstudie te doen en om de onderlinge band te versterken. De groepssamenstelling wisselt per jaar/anderhalf jaar. Dan merk je al snel dat er iemand niet is.

En over de broederlijke vermaning wordt meestal heel ernstig gedaan. Omdat het niet vrijblijvend is deel van het lichaam van Christus te zijn. Iedereen heeft een taak, en daar mag je mensen op aanspreken. Ik zie het juist als een teken van belangstelling en geven om elkaar als ik 's woensdags in de supermarkt iemand tegenkom uit de gemeente, en dat die dan vraagt: hey, ik heb je gemist zondag in de dienst/bij de kring, had je een andere afspraak?
Zo gaat het vaak ook bij het al dan niet meedoen met het Avondmaal.
Ikzelf zie dat absoluut niet als inbreuk op mn privacy of bemoeierigheid. Je merkt echt dat je gemist wordt, ook al is de gemeente groot. Die beleving komt in de buurt van een familie, denk ik.

EQ. (die ervaring heeft met broederlijke vermaning, en nu de waarde ervan inziet)

[Optimatus]

Verder denk ik dat de kerk er ook een beetje schuld aan heeft. In de tijd van de reformatie hadden de christenen weinig kennis omdat de roomse preken altijd in het latijn waren. Vandaar dat die tweede dienst er als leerdienst bijkwam.

(even bijdehand zijn)

De preken van de R.-K. Kerk waren al snel in de landstaal, alleen de hele liturgie (inclusief de lezingen) was in het Latijn.

De preek en de biechtwaren namelijk bij uitstek middelen om de schaapjes bij de kudde te houden.

(einde bijdehand zijn)

Erik

[johannes1]

hoe moet je als protestant in een rk-dienst zijn?

[try]

Kennelijk is teruglopend kerkbezoek heel herkenbaar. Dus er lijkt sprake van een structureel fenomeen. Als ik nadenk over de redenen denk ik aan de volgende zaken:

1. Het wordt teveel. Veel mensen hebben het druk, hebben verplichtingen. Er is veel spanning over prestaties die geleverd moeten worden (werk, school, kinderen, zorg, enz.) Zouden niet heel veel mensen eenvoudigweg even een moment van lichamelijke en geestelijke rust moeten hebben. In dit geval dus gewoon: even zitten, even niets, even stilte? Vooral als de kerkdienst als een verplichting wordt ervaren, die eerder energie kost, dan dat men erdoor tot rust komt, zou dit een reden kunnen zijn.
2. Irrelevantie. Veel preken, vooral 's middags, hebben nogal een leerstellig of lerend karakter. Vooral het verstand wordt dan aan het werk gezet om het te begrijpen en te volgen. Zou een van de redenen om een kerkdienst mee te maken ook niet zijn, dat men er komt voor de weldadigheid van de gemeenschap, het gezang, het samenzijn, het vieren en eren van God? Ik bedoel nu niet zozeer alleen 'gevoel' , maar meer het idee, dat men opgenomen wordt in een grote en heerlijke waarheid, die al de zorgen van door de week even doen vergeten. Deze ervaring van geborgenheid wordt misschien niet in middagdiensten gevonden. En als de kerken leger worden zou dit effect zichzelf nog gaan versterken. Het lijkt dan helemaal een collegezaal voor de echte die-hards.
3. Men gelooft niet meer wat er gezegd wordt. Bij een gloedvolle morgenpreek zal men zich wellicht aangsproken voelen en zich weer laten oproepen om toch werk te maken van de dingen van God. De twijfels kunnen dan pastoraal en door een ruime, rijke verkondiging worden overwonnen. Maar bij een leerdienst, zal de twijfel over de vraag of alles nu wel waar is, wat er zo stellig wordt beweerd, weer levensgroot opdoemen. Dat is dus het gevolg van de invloed van wetenschap, verlichting en seculariteit op de gelovige mens. Veel mensen nemen enorm veel informatie op ( van TV en radio), die er van uitgaat dat er geen God is. Die kennis werkt toch door.
4. De opbouw van de dienst spreekt niet meer aan. Misschien door de lange monologen van de predikant, door het weinig muzikale van de viering en het gezang. Door de soms slaapverwekkende sfeer, die er ontstaat? We moeten ook denken aan de fysiek van mensen in een kerkbank en aan de maximale opnametijd van een doorsnee-mens. Langer dan 20 minuten kan men zich eenvoudig niet concentreren. Lange gebeden en lange preken worden een belasting als men zich constant passief voelt. Dan ontstaat er irritatie
5. De keuze van de onderwerpen vindt men te smal. Vooral in orthodoxe hoek heeft men de neiging om zeer theoretisch altijd hetzelfde thema aan de orde te stellen: hoe komt een mens tot bekering. Het kan langzamerhand tekenen gaan vertonen van een bekende diaserie: eerst dit, dan dat, dan weer dat, en tenslotte nog dit. men weet al hoe het zit en wat er komt. Is er ook niet een verlangen naar meer praktische invullingen in de prediking. Hoe ga ik nu concreet met zonden om? Wat moet ik doen om een huisgodsdienst in ere te houden? Hoe kan ik de geboden van gastvrijheid en naastenliefde in de praktijk brengen. Hoe moet ik eigenlijk bidden? Wat te doen tegen de heersende, onchristelijke maatschappij. Hoe te handelen bij ziekte of sterfte? Kortom: christen zijn in de praktijk roept soms veel vragen op, die ook in de gemeente aan de orde dienen te komen.

Zomaar wat mogelijke redenen, die tot een verminderd kerkbezoek zouden kunnen leiden. Natuurlijk geldt niet alles voor allen, maar ik denk, dat er toch een paar dingen tussen zitten, die de verminderde opkomst verklaren.

try

[Aragorn]

hoe moet je als protestant in een rk-dienst zijn?

Als een wervelstorm langs de heiligenbeelden!

[André]

http://forum.refoweb.nl/viewtopic.php?p=432724#432724

Ik vind dat er in deze preek in het laatste gedeelte vanaf, de tweede kerkdienst is niet heilig...............
redelijk duidelijk onder woorden wordt gebracht hoe wij over kerkbezoek mogen denken.

[DoIoRoK]

Ik ken meer mensen die niet naar de kerk gaan omdat ze dat niet lukt. Ken iemand die moet dan opeens 100 keer naar de schijterij. Maar hij kan wel een basketbal wedstrijd in een stadion gan zitten kijken.
En ik ben depresief en knal kompleet in de stress in de kerk.
Zit allemaal in je hoofd en heeft niet echt een twee drie een reden waarom je niet naar de kerk kunt. Ik denk dat het voor een deel ook niet willen gaan naar de kerk is, en er een excuus voor hebben gevonden of een excuus gemaakt.
Maar als je dan thuis een kerkdienst volgt op de radio of zo is er niets verloren lijkt mij. Al gaat bij mij kerkbezoek nog altijd boven een radiokerkdienst.

DoIoRoK

[alex leusink]

Het verschil is dat in evangelische gemeenten vaak veel meer een besef van het gemeentezijn is, en mensen het daarom (denk ik) ook eerder zullen accepteren als ze daarop aangesproken worden. Mensen hebben vaker voor die gemeente gekozen, terwijl in traditionele kerken het vaak gewoonte is om naar die kerk te gaan, men daar vanaf zijn geboorte al gaat en je slechts 'toevallig' bij elkaar in de kerk zit.

Wat zijn we weer lekker generaliserend veroordelend...

In Evangelische Kerken houden ze zo veel van de Heere en zijn dienst dat ze het helemaal niet nodig vinden om elke dienst mee te maken, ze gaan alleen als ze zin hebben, en hooguit een keer per zondag, das de praktijk!