Ik heb een tijd terug ooit eens een onderwerp geopend.
Ik ben daarna een tijd van maanden, buiten het geloof geraakt.. Ik was er oprecht klaar mee. Uit pure woede heb ik toen nog eens gezegt/gebeden "Heere, als u nou echt bestaat, zoek mij dan, want ik zoek u niet meer". Na een aantal maanden, ging ik me steeds meer verdiepen in de corona, politieke machten, etc etc. Steeds meer zag ik een verband met de eindtijd erin.. op alle onderwerpen kon ik linken met de bijbel. Het was alsof een puzzel voor me in elkaar viel. Dit was het begin, van een nieuw "Start" met het geloof.
Ik raakte steeds meer bewust van het Goed en het kwaad.. ik merkte steeds vaker dan ik verslaafd ben aan deze wereld. Dat ik niet mijn hart voor God, het Goede over heb. Nu de tijd van de vaccine, de indirecte verplichtingen die er opgelegt worden, dat we op een vaccine vertrouwen en niet op God. En dat er nu "opeens" allemaal mutaties ontstaan, terwijl er een vaccine is. Het zet me stil, maakt me bewust..
Maar ik blijf verder leven, in deze wereld. Geniet nog steeds van de foute grappen die ik met vrienden en collega's maak. Mijn mond spreekt zondige woorden..
Ik heb nog steeds niet het kracht om naar de kerk te gaan. Maar af en toe wordt het gevoel van gemis zo groot bij me... Dat ik niet de rots heb, om op te bouwen.
Ik bid en vraag veel om verandering in mij leven. Het voelt alsof God niet naar me omkijkt.. ik lees dan bijvoorbeeld hoe Paulus krachtig tot bekering is gekomen en dan denk ik "dat is de enige manier hoe ik tot inkeer kan komen.." Maar de Heere laat zich maar niet aan me zien.. ik voel me verlaten.. leegte, verlangen, en verdrietig. Allemaal in vlagen, ik wordt ook weer héél vaak meegezogen in deze wereld. Veeeelste veel.
Ik zal nooit bekeerd worden, zo voel ik het. Dan moet er wel écht een groot wonder gebeuren.