elburger schreef:Ultraorthodoxen.
Ik heb expres geen enkele bijdrage gelezen over dit onderwerp.
Mijn eerste gedachten schrijf ik hier op, beseffende dat er wel weer enige reaties opkomen die persoonlijk gericht zijn omdat ik het ben.
Ten eerste zal hier dus vele malen ik staan
Ik schrijf het, ik geef mijn mening.
Ultraorthodox in dit geval, maar ultra wordt over het algemeen, zoals ik het vaak tegen kom, geschreven met een negatieve smaak.
Ultrarechts, ultralinks, ultraorthodoxe Joden.
Velen, ik zeg niet iedereen!, hebben wel een voorstelling betreffende ultraorthodoxe Joden. Zij weigeren dienstplicht, staan veel bij de klaagmuur in Jeruzalem, efin, u weet wat ik bedoel.
Nu dan ultraorthoxen die het niet meer zien zitten bij de SGP.
Zal wel waar zijn, want anders is er geen topic over, maar als SGP'er en een " hele zware" herken ik mij hier niet in en bemerk ik het ook niet om mij heen. Misschien ben ik ziende blind? Misschien ben ik dom? Te goedgelovig misschien? Het zal wel.
Wat ik denk van de term ultra in deze opvatting is dat atheïstisch Nederland en vele PKN'ers en andere anders gelovigen hier het geweer weer opladen. Men kan zich zo weer eens lekket uitleven op alles wat lid is van de zwartekousenkerken, zo is het toch? Zijn zij niet het zwarte schaap in kerkelijk Nederland?
Ach, ik kan wel verder schrijven, maar dit is al meer dan genoeg om " los" tegaan op elburger.
Wel, laat ik afsluiten met: liever een zware preek als een lauwe preek. Liever over hel en hemel als geschikt voor de hemel ook al ga je zondags winkelen.
Liever beseffende dat ik een zondaar ben dan een zondaar die zich boven God en iedereen waant.
God zij dank dat het voor ieder levend wezen nog niet telaat is. Uw ure is nog niet gekomen, kom tot inkeer, val op de knieen en smeek God om genade en vergeving voor het telaat is, want anders wacht de poel van vuur en sulfer.
Hemel of hel?
Aan een ieder de keuze.
Ben ik nu orthodox? Vast wel volgens een of ander hier.
Een erg emotioneel verhaal. En ook vanuit een slachtofferrol geschreven. Laten we het eens wat zakelijker bekijken. Ik heb namelijk helemaal geen behoefte om de gevoeligheid van het woord "ultra" te bespreken. Dat leidt af van waar het om gaat.
De kern van de zaak is dat men in de situatie van een meningsverschil uiteindelijk komt tot een afsplitsing. En dat is in alle gevallen, of het nu gaat om een kerkelijke afsplitsing of om een politieke afsplitsing op basis van godsdienstige redenen, een stap met grote gevolgen.
Niet alleen ontstaan er twee groepen en trekken mensen weg uit het verband waarin zij altijd hebben gefunctioneerd. Er gebeurt ook nog iets anders. En dat is dat het meningsverschil wordt bevroren tot een onbeweeglijke werkelijkheid.
Kijk, als het gesprek stokt binnen een organisatie is dat niet leuk. Soms moeten er dan jaren overheen gaan wil men weer
on speaking terms komen, maar dan is men tenminste nog bij elkaar gebleven. De tijd heelt dan alle wonden. De hoofdrolspelers worden misschien milder of vallen weg als het heel lang duurt.
Mij lijkt zo'n status quo, waarin men
agrees to disagree veel wijzer en op termijn vruchtbaarder, dan een directe en onomkeerbare scheiding.
Als men wel met slaande deuren definitief uit elkaar gaat, wordt het standpunt dat men huldigde in het conflict omgevormd tot de identiteit van de mensen uit de afgesplitste groep. Dat standpunt vormde immers de geboorte-akte van de groep.
Al gauw wordt dit standpunt verabsoluteerd en in beton gegoten. En de onbuigzaamheid leidt tot een gesloten bolwerk dat maar één kant op kan evolueren: isolatie. Met een constante referentie naar het verleden, naar het conflict en naar het standpunt dat tot de scheiding leidde.
En dat betekent uiteindelijk de ondergang van de afgescheiden groep. Men heeft zichzelf volkomen schaakmat gezet door het geheel te bouwen op een standpunt dat op een specifieke plaats en in een bepaalde tijd misschien verdedigbaar was, maar nooit meer aan verandering onderhevig kan zijn, aangezien men dan de eigen groep moet ontbinden. Het is de dood in de pot. Door vereenzaming, door eenzijdigheid, door een afkalvende bestaansreden.
Welnu, dit mechanisme zie ik ook weer terug in de verbeten stijfkoppigheid waarmee men hier het pad van de scheuring kiest. Men verbrandt alle schepen achter zich en realiseert zich niet dat men met de nieuwe groep een kleine, eenzijdige eenheid heeft geschapen die vanwege de onbuigzame identiteit ook niet kan groeien of uiteindelijk kan overleven.
Zo'n afscheiding heeft maar een heel klein moment van rechtvaardiging en dat is het moment waarop men met een rode kop, vroom en kwaad tegelijk, stampvoetend weg beent.
Maar al gauw blijkt het gras niet groener aan de overkant en verliest men meer dan men wint.
En dan is het te laat.
Men heeft zichzelf gedwongen om het altijd met zichzelf eens te blijven. De deur gaat met een klap dicht. Geen kier wordt opengelaten. En zo is het eigen gelijk uiteindelijk verstrikt geraakt in de gevangenis van het zelf opgerichte institutie. Met alle tragiek van dien. Want niemand snapt dit later nog. En hoe dichterbij dat onbegrip komt, van eigen vlees en bloed bijvoorbeeld, hoe tragischer het wordt.
Bekijk het is van deze kant, voordat we zo stoer de anderen verlaten om voor onszelf te beginnen. Het is een protestante ziekte. De eerst remedie is om in het heetst van de strijd ook de optie open te houden om bij elkaar te blijven. Desnoods met dichtgeknepen lippen. Dat is wijsheid.
gravo
