Marnix schreef:Bij sommige dingen in het doopformulier kan je allicht wat vragen stellen maar de lijn is duidelijk. Eerst sluit God een verbond met Israel. De kinderen zijn inbegrepen en ontvangen het teken van dat verbond ook. Vervolgens komt er in Christus een nieuw, beter verbond, niet alleen voor de Joden maar ook voor heidenen. Het teken daarvan is de doop. Zoals kinderen van gelovige Joden bij dat verbond hoorden, horen kinderen van gelovigen ook bij het nieuwe verbond. Dat in het nieuwe verbond vooral wordt gesproken over volwassen is niet zo vreemd. Er waren namelijk nog geen mensen opgegroeid in het nieuwe verbond. En dan is het het als nu met bekeerlingen: mensen komen tot geloof en laten zich dopen. Maar dat wil nog niet zeggen dat kinderen niet gedoopt werden. Er wordt gezegd dat mensen met hun huisgezin gedoopt werden en daarbij wordt geen onderscheid gemaakt in leeftijd. Er wordt niet gezegd dat het alleen mensen waren die het konden zeggen of belijden. Het is dus niet zo vreemd dat je vroeg in de kerkgeschiedenis al leest dat kinderen ook werden gedoopt. En dan kan je de discussie voeren of de doop een verbondsteken is zoals de besnijdenis, of de doop in plaats van de besnijdenis is gekomen. Terechte vragen, maar het is gefundeerd op een bijbelse verbondsvisie (en daarvoor vind je in het doopformulier wel onderbouwing) en dat kinderen in dat verbond zijn inbegrepen, dat God van geslacht op geslacht werkt. Als we daarmee beginnen komt er denk ik meer begrip voor elkaar en voor elkaars drijfveren. En dat zou het onderlinge gesprek wel ten goede komen.
Prima verwoord. Als iemand het fundamenteel oneens is met de kinderdoop, wil dat nog niet zeggen dat aanhangers van de kinderdoop een inconsistente redenering volgen. Er zijn scharnierpunten in de theologie die er voor zorgen dat er een bepaalde uitkomst ontstaat. Reken maar dat die uitkomsten een consequent gevolg zijn van zo'n scharnierpunt.
De kinderdoop wortelt in de gedachte dat Jezus Christus de lang verwachte Messias van Israël was en dat Hij Zich als Gods Zoon aan de wereld heeft geopenbaard. Daarmee vervult Hij de beloften en de profetie die in de schoot van Israël werden bewaard. Maar tegelijkertijd is de beslissende komst van Christus ook het begin van een uitstorting van Gods genade en heil over alle volken. Het NT getuigt daar overvloedig van. Gods Woord is niet langer begrensd tot Israël, maar bereikt alle volken. Met Jezus' Opstanding en Hemelvaart wordt dat eigenlijk nog duidelijker: de Heilige Geest wordt uitgestort op alle vlees. Het is een wereldwijde doorbraak en opening van wat lang in Israël was verwacht.
Niet zo gek dat de gelovigen uit die volken hun wedergeboorte en bekering zagen als een voortzetting van wat zich eeuwenlang in Israël had gemanifesteerd. Zij bekeerden zich tot de God van Israël door te geloven in Zijn Zoon!
Ook zij kozen voor een godshuis, ook zij kozen voor een wekelijkse viering, ook zij kozen voor rituelen van hoogtijdagen, feesten en rituelen van gebed en maaltijd. Alles werd geleend van Israël, alles was geënt op Israël. Maar alles werd wel herzien in het licht van de unieke komst van Jezus Christus, Gods Zoon die hen in de weg van dood en opstanding had meegenomen uit de duisternis tot Zijn wonderbaar Licht. Zo werd de doop een teken van afwassing van de zonde, maar ook van de weg door de dood naar het leven. Zo werd de maaltijd genuttigd in de tekenen van Christus' lichaam en bloed. Zo werden de joodse feesten tot christelijke feesten, zo werden joodse riten tot christelijke riten. Volstrekt begrijpelijk.
In die rij past ook de geleende gedachte dat de kinderen van de gelovigen op dezelfde manier worden betrokken bij het heil als de kinderen van Israël dat eens werden. Zo is de gedachte ontstaan dat de doop onder het christelijke volk dezelfde plaats heeft als de besnijdenis onder het volk Israël. De gedachte dat het heil zich slechts zou beperken tot een uitverkoren volk was helemaal weg. Omdat het feitelijk werd geloochenstraft. Gods heil was immers universeel geworden, tot aan de einden der aarde! Kretensen en Arabieren......
Uiteraard zien we de verschillen tussen Israël en de volken nu beter. Niet in de laatste plaats omdat Israël zich niet heeft aangesloten bij de erkenning dat Jezus de lang verwachte Christus is. Die scheiding benadrukt het verschil natuurlijk enorm. Jodendom en christendom hebben een eigen identiteit gekregen, zijn verschillende godsdiensten geworden.
Maar de christelijke kerk heeft die oorspronkelijke gedachte ondanks de breuk met het jodendom gewoon gehandhaafd. De doop is het enige sacrament dat alle kerken onderling van elkaar erkennen. Dat zegt wel wat over de centrale plek van dit sacrament in het christendom. En de discussie over of het nu kinderdoop of volwassendoop moet zijn, is veel minder belangrijk. Beide komt namelijk in bijna alle christelijke kerken voor. En beide worden erkend!
Alleen evangelische en pinksterkerken zijn er vrij duidelijk in dat de kinderdoop geen waarde heeft. Waarmee zij zich bewust buiten de christelijke eenheid op dit punt plaatsen. Vaak gaat deze visie ook nog gepaard met een heel andere visie op Israël, waarbij zij het gevaar lopen om de het werk van God met Israël hoger, dieper en belangrijker te achten, dan het werk van God in de zending van Zijn Zoon, onze Heer Jezus Christus. Dan worden Israël en de volken hiërarchisch ten opzichte van elkaar geplaatst, terwijl het Evangelie nu juist was dat de middelmuur des afscheidsels was verbroken en er een eenheid in Christus kon komen die er tevoren niet was (Jood, Griek, slaaf, vrije, man, vrouw). Israël en de volken ontvangen genadiglijk hetzelfde heil! De strijd om de vooraanstaande plaatsen, de vraag naar wie er ter linker of ter rechterzijde van Christus mag zitten wordt door Hemzelf afgewezen!
Mijn conclusie: de kinderdoop is een logisch voortvloeisel uit de vormen die de Vroege Kerk heeft geleend van Israël. Daar kun je het achteraf niet mee eens zijn, maar je kunt niet zeggen dat het geen begrijpelijke of geen consequente lijn is geweest in de Vroege Kerk en nadien door de eeuwen heen. De Kerk heeft geleerd en geleend van Israel. Dat duidt eerder op verwantschap, dan op vijandschap.
Ter ondersteuning van het feit dat de kinderdoop echt niet pas is uitgevonden binnen de gereformeerde theologie, nog een citaat uit het volgende artikel op Refoweb: Rietveld, ds. H.D.,
(Kinder)doop in het licht van de Bijbel, Refoweb, 28-01-2014:
(...) Origenes (185-254) zegt in zijn commentaar op de Romeinenbrief dat de kerk van de apostelen de traditie ontving om de kinderen te dopen. Dat schreef hij als zoon uit een familie die al enkele generaties christen was! Hij moet dat dus van vader of grootvader gehoord hebben. Zijn bewering zou door tegenstanders gemakkelijk vanuit de toenmalige praktijk weerlegd kunnen worden, maar dat is niet gedaan.
-De kerkorde van Hippolytus van Rome (gestorven in 235) bedoelde de oude apostolische traditie vast te leggen en schreef de kinderdoop voor. (...)gravo