Chaya schreef:Een begrafenis van een heiden heeft doorgaans geen kerkelijke rouwdienst.
.
We zijn allemaal van de zelfde lap gescheurd hoor....
Maar wat versta je eigenlijk precies onder een heiden?
Moderators: johannes1, Moderafo's
Chaya schreef:Een begrafenis van een heiden heeft doorgaans geen kerkelijke rouwdienst.
.
MoesTuin schreef:We zijn allemaal van de zelfde lap gescheurd hoor....
Maar wat versta je eigenlijk precies onder een heiden?
Chaya schreef:Met termen als dankdienst voor het leven, heb ik helemaal niets. Natuurlijk ben je dankbaar voor hetgeen je vader of moeder je gegeven heeft. En ik neem aan dat je niet aanwezig bent bij een begrafenis van iemand waar je een grote hekel aan hebt of zelfs haat.
Want dan is het in zekere zin wel een dankdienst.
K80 schreef:Is echt bizar inderdaad als de kist niet aanwezig mag zijn bij de rouwdienst.
Wie dat toch weer verzonnen heeft....
Chaya schreef:Het zou een rooms gebruik zijn, volgens een antwoord in de vragenrubriek.
Chaya schreef:Hier ben ik het van harte mee eens!!
Vroeger werd de rouwdienst gehouden in de woning van de overledene. Nu wordt de rouwdienst gehouden in de kerkzaal/de gemeenschapsruimte van de kerk. Het is geen officiële kerkdienst. De predikant/de consulent/de ouderling houdt een korte meditatie, doet de gebeden en laat één of meer psalmverzen zingen. Vaak wordt er iets over het leven van de overledene weergegeven als inleiding op de meditatie. Dat kan op verzoek van de familie ook gedaan worden, vóór dat de dienst begint, door iemand uit het gezin/de familie (met het dankwoord, als dat niet gebeurt op de begraafplaats). In goed vooroverleg na het overlijden, als er gesproken wordt over de begrafenis, moet wel duidelijk zijn om welke bijdrage uit de familie het gaat en dat het past in de sfeer waarin we bijeen zijn. Laat het niet aanstootgevend zijn.
Er is droefheid over het verlies en de dood is een gevolg van onze zonden. Verder moet voorkomen worden dat de overledene achtergelaten wordt in de begrafenisauto op straat/plein. De overledene hoort bij de rouwplechtigheid aanwezig te zijn. We zijn aan hem of haar verbonden en moeten nu afscheid nemen. Het sterven bepaalt ons dat we allemaal moeten sterven!
De meditatie en het persoonlijke woord zijn middelen die de Heere kan gebruiken, ook in levens van mensen die de kerk nooit of niet meer van binnen zien! Een woord ten leven! Dat is een eeuwig wonder!
Drs. I. A. Kole
Het onderstreepte vind ik interessant, daar in veel GG's de kist niet in de kerk mag staan. Hij gaat dus tegen een kerkregel in hier.
De andere 2 zinnen heb ik roodgemaakt, die m.i. de essentie zijn van de rouwdienst.
Met termen als dankdienst voor het leven, heb ik helemaal niets. Natuurlijk ben je dankbaar voor hetgeen je vader of moeder je gegeven heeft. En ik neem aan dat je niet aanwezig bent bij een begrafenis van iemand waar je een grote hekel aan hebt of zelfs haat.
Want dan is het in zekere zin wel een dankdienst.
Marnix schreef:Het ligt er ook wel aan de situatie is denk ik. Er is altijd wel rouw omdat de dood vanuit ons perspectief bezien zo definitief is. Maar het maakt denk ik wel uit of iemand jong is overleden, of relatief jong, of dat iemand op hoge leeftijd is overleden. Mensen die midden in het leven stonden of mensen die er naar kunnen verlangen om naar God toe te gaan. In zo’n laatste geval is er denk ik vaak meer ruimte voor dankbaarheid en neemt de rouw een iets kleinere plaats in, hoewel je als nabestaanden wel afscheid moet nemen. Maar de term “dankdienst voor iemands leven” dekt de lading dan niet echt want dan lijkt het een beetje alsof je die persoon dankbaar bent. Dat kan maar het is in de eerste plaats dan een dankdienst voor God. Waarin Hij de lof en eer krijt en we dankbaar zijn omdat Hij er iemands hele leven bij was. In een uitvaartdienst mag en moet God dan centraal staan in het leven en sterven van de gestorvene. Niet de gestorvene zelf. Van mensen die op hoge leeftijd is het wel vaker de wens om de dienst zo in te vullen, juist omdat ze weten dat de dood niet het einde is en ze zo verlangden om naar Hem toe te gaan.
Marnix schreef:Het ligt er ook wel aan de situatie is denk ik. Er is altijd wel rouw omdat de dood vanuit ons perspectief bezien zo definitief is. Maar het maakt denk ik wel uit of iemand jong is overleden, of relatief jong, of dat iemand op hoge leeftijd is overleden. Mensen die midden in het leven stonden of mensen die er naar kunnen verlangen om naar God toe te gaan. In zo’n laatste geval is er denk ik vaak meer ruimte voor dankbaarheid en neemt de rouw een iets kleinere plaats in, hoewel je als nabestaanden wel afscheid moet nemen. Maar de term “dankdienst voor iemands leven” dekt de lading dan niet echt want dan lijkt het een beetje alsof je die persoon dankbaar bent. Dat kan maar het is in de eerste plaats dan een dankdienst voor God. Waarin Hij de lof en eer krijt en we dankbaar zijn omdat Hij er iemands hele leven bij was. In een uitvaartdienst mag en moet God dan centraal staan in het leven en sterven van de gestorvene. Niet de gestorvene zelf. Van mensen die op hoge leeftijd is het wel vaker de wens om de dienst zo in te vullen, juist omdat ze weten dat de dood niet het einde is en ze zo verlangden om naar Hem toe te gaan.
Chaya schreef:Het maakt niet uit hoe oud of jong iemand is.
Ik ben het hiermee dus niet eens.
Soms is er niet eens reden om te kunnen danken. Ik bedoel dan, wij mensen voelen niet altijd dankbaarheid in ons hart.
Er kan opstand zijn, vijandschap.
Lees Psalm 39 maar
Ik ben verstomd, en zal mijn mond voortaan niet opendoen; wijl Gij het deedt.
Chaya schreef:Het maakt niet uit hoe oud of jong iemand is.
Ik ben het hiermee dus niet eens.
Soms is er niet eens reden om te kunnen danken. Ik bedoel dan, wij mensen voelen niet altijd dankbaarheid in ons hart.
Er kan opstand zijn, vijandschap.
Lees Psalm 39 maar
Ik ben verstomd, en zal mijn mond voortaan niet opendoen; wijl Gij het deedt.
Marnix schreef:Dat kan ja. Maar mijn ervaring is wel dat begrafenissen van mensen die oud zijn en “der dagen zat” en die er naar uitzien om naar God te zijn, zeker ook als hun man / vrouw hem/haar al is voorgegaan, doorgaans meer nadruk leggen of danken en minder op rouw dan wanneer iemand jong of relatief jong plotseling uit het leven wordt weggenomen. Ook bij de nabestaanden is er in de eerste situatie vaak meer vrede en rust met iemands overlijden dan wanneer iemand jong overlijdt, plotseling overlijdt. Misschien ook wel omdat de persoon zelf en de nabestaanden zich er meer op kunnen voorbereiden dan wanneer iemand snel / vroeg sterft.
Chaya schreef:Daar gaat het niet om Marnix. Jij hebt zelf je vader verloren, ik ook en na zo'n ernstige lijdensweg ben je waarschijnlijk meer opgelucht geweest. Ik wel. Het is voorbij, hij hoeft niet meer te lijden.
Maar dat betekent niet dat de rouw daarna niet meer keihard toeslaat!
Wat ik mis in jouw betoog is dat de dood de straf op de zonde is!
Daarvoor was die er niet.
Dat kun je dan ontkennen en verzachten door er een dankdienst van te maken. Met alle gevolgen van dien.
Want waarom zou je dan rouwen?
Marnix schreef:Dat de dood een straf op de zonde is, daar wil ik wel een kanttekening bij zetten. Door de zonde is de dood in de wereld gekomen. Maar door Jezus Christus is er uitzicht voorbij de dood. De dood is voor wie geloven geen straf op de zonde meer. Ik hoef je toch niet te wijzen op de catechismus?
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 18 gasten