katherina schreef:Dat ben ik ook altijd met je eens, dat je moet meten met wat je weet. Maar op de één of andere manier kan ik hersendood niet verenigen met dood. Als ik alert ben en bezig, ben ik wakker en levend en soms lig ik te vegeteren op de bank en als een wezenloze langs facebook scrollen. Dan kan ik soms een beetje inkakken, en vervolgens indommelen, de anesthesist kan mij een roesje geven waardoor een onaangename medische handeling minder ingrijpend is. 's Avonds ga ik naar bed en ik val in slaap en na een poos kom ik in een hele diepe slaap. Dan kan ik geopereerd worden en ben ik onder narcose. In het ziekenhuis kan bij ernstig zieke patiënten palliatieve sedatie toegepast worden en uiteindelijk volgt daar de dood op. Allemaal opvolgende stadia van bewustzijn. Behalve het laatste en dat is de dood. Dan is er geen bewustzijn meer, het hart is gestopt met kloppen, geen ademhaling, geen bloeddruk en geen hartslag.
En dan is er ook de term hersendood, een stadium dat soms bereikt wordt net voor de dood intreedt, toch?
Volgens mij is 'hersendood' juist het criterium om het overlijden te bepalen, er is dus geen hersendood voordat de dood intreedt, maar dat kan Pcrtje misschien toelichten,
Dan heb je geen bewustzijn, maar er is nog een hartslag, bloeddruk en ademhaling. Wel kunstmatig , want het lichaam kan dat niet meer zelf en we kunnen geen hersenactiviteit meten. Het is onomkeerbaar, eenmaal hersendood kun je niet meer terug in het proces, het kan enkel nog eindigen in de dood. Ik snap ook wel dat het van de zotte is dat je op zo'n lichaam nog pijnstilling gaat toepassen, want dat is op geen enkele wijze verenigbaar met alle kennis die er is en het zou ook direct een rem zetten op die orgaandonatie. Dus ik snap het! Maar ik heb er moeite mee.
Ik wil je ruimte geven voor de moeite die je ervaart, maar kan die ruimte niet uitstrekken tot de praktijk. Dan kies je namelijk leed waarvan je niet zeker weet of het bestaat over leed waarvan je wél zeker weet dat het bestaat, namelijk dat van de orgaanontvangers.
Ik kan 'stel je voor dat er pijn ervaren wordt' niet wegdenken. Ik heb een donorcodicil en ik sta daar achter, maar zolang ik mag beslissen voor mijn kind, zal ik het nooit of te nimmer over mijn hart kunnen verkrijgen om toestemming te geven tot orgaanoogst.
Dat het maar zo moge zijn dat je nooit voor de beslissing komt te staan, Deo volente.
Er zijn trouwens mensen die echt wel gedachten hebben over pijn bij groente en fruit en gewassen en daarom enkel vruchten eten die van de boom zijn gevallen. daar vind ik dan wel weer wat van.
Ja, als je zelfs geen mechanisme kunt aanwijzen hoe dat proces zich zou moeten voltrekken, dan is het lastig serieus te nemen. Maar datzelfde heb ik dus met hersendood. We weten welke signalen neuronen verzenden. We kunnen dat volledige spectrum meten. Ik kan er weinig mee dat er misschien nog stiekem ergens een geheel onbekend
type signalen zou bestaan.