Vera888 vraagt:
In Hand. 4:11 staat dat er onder de hemel geen andere naam is gegeven, waardoor mensen zalig worden, dan de naam van Jezus. In het Hebreeuws spreek je dat uit als 'Jesjoea', en in het Engels schrijf je 'Yeshua'. Zo werd Jezus genoemd door Zijn tijdgenoten en zo wordt er over Hem verteld in de Evangeliën. Dus er staat niet steeds 'Here Jezus', maar gewoon alleen Zijn naam: 'Jezus'.
Ik begrijp niet goed waarom predikanten dan toch, zodra ze gaan preken over een gebeurtenis die met Hem te maken heeft, het steeds hebben over 'de Heere Jezus' i.p.v gewoon, zoals het er staat, alleen Zijn naam te gebruiken. Het lijkt zelfs dat dat eerbiediger wordt gevonden. Alsof de Evangelisten dus oneerbiedig over Hem schrijven.
Herkennen jullie dat en heeft iemand hier een verklaring voor?
Dankjewel Vera voor deze vraag.
Als Hebreeuws sprekende en lezende onder ons weet je wat הוֹשֵׁעַ בִּן-נוּן betekend. Mosje gaf met deze naamsverandering een zeer diep profetisch vergezicht. De Jod wordt toegevoegd en ontstaat de naam יְהוֹשֻׁעַ Jehosjoea. Wat is de diepe achtergrond van deze bijzondere naamswijziging in Numeri 13:16? Heeft נוּן de vader van הוֹשֵׁעַ het dan niet bij het rechte eind gehad op de 8e dag toen hij een naam aan zijn zoon gaf?
Mosje, die door G’ds Geest wordt geleid, geeft de juiste naam aan zijn opvolger. Kijk dieper naar de naamgeving en besef dat het deze יְהוֹשֻׁעַ is die het Huis van Israël over de Jordaan doet trekken naar het beloofde land.
Kijken wij naar onze Hebreeuwse Messias יְהוֹשֻׁעַ dan zien wij dat Hij ons zal brengen in het Beloofde Land met zijn vele woningen. Zie je de parallel daarin?
In het Hebreeuws zien wij de prefix en suffix die richting aan geven hoe een zin gelezen moet worden in de juiste context. Kijken we naar de getalswaarde zonder enige kabbalistische invulling dan geeft deze kracht aan de tekst en zinswending.
Je vraag hoe het komt dat de kerken toevoegingen zijn gaan gebruiken heeft te maken met de heidense cultuur. Keizers en koningen lieten zich bewieroken als zijnde godenzonen. In Lucas 3 wordt die cultus van de machthebbers afgestraft, want geen van die keizers of koningen hebben zo een lange stamboom als die van יְהוֹשֻׁעַ.
Overijverige monniken en bisschoppen hebben als een tegenhanger van de heidense cultus een aureool gelegd op veel personen in de Bijbel. “Sint en heilige” zijn toevoegingen die aan de heidense buitenwacht laten weten: deze titel is van een hogere orde dan die van de keizer of koning. Het gebruik is deels overgebleven. Ook in reformatorische kringen gebruikt men het woord Heere, Here, Heer terwijl dat er oorspronkelijk niet altijd staat.
Je weet hoe het er bij ons in Israël aan toe gaat: iedere Israëli is een deel van de grote mispoche en daar kennen wij geen u vorm. Is dat oneerbiedig? Nee, kijk maar eens naar het taalgebruik van Avraham naar de Eeuwige als deze pleit voor de mogelijke rechtvaardigen in Sodom. Daar is geen enkele u vorm, maar de woordkeuze laat de grote eerbied voor de Eeuwige zien.
Als יְהוֹשֻׁעַ twaalfjarige in de tempel komt wacht hij rustig op Zijn beurt voor Zijn bar-mitswe. Zijn verklarende woorden uit de Thora en Haftara hebben diepe indruk gemaakt bij de omstanders. Alle aansluitende feestdagen blijft יְהוֹשֻׁעַ in de tempel en wordt door velen ondervraagd in Zijn uitleg en leer. Ook Zijn naam moet velen zijn opgevallen en menigeen onder hen ondergingen het juk van de Romeinen. Het verband dat de Eeuwige redt ontgaat velen in de misère die er is in ons land.
Het vergezicht, waar Mosje door de naamswijziging van Hosea op doelde stond niet meer zo scherp in onze collectieve geheugen gegrift. Ook niet meer de woorden van Mosje: iemand uit ons volk zal opstaan. Hoor naar Zijn stem. Ook deze woorden waren verbleekt. Gelukkig maar, de Eeuwige hield over mijn volksgenoten een sluier zodat het werk van de Messias ongestoord plaats zal vinden.
Velen hebben daar uiterst negatieve gedachten bij en doorgronden niet dat deze sluier van de Eeuwige over mijn volksgenoten nodig was. Toen ná de opstanding van יְהוֹשֻׁעַ uit de dood het duidelijk werd stond het sanhedrin niet vooraan om Hem te begroeten en te erkennen als hun Messias. Door hun tegenstand is het Evangelie sneller over de grenzen heen gegaan. In eerste instanties naar de kleine Joodse nederzettingen in de diaspora, die van pelgrims geruchten hadden gehoord aangaande יְהוֹשֻׁעַ . Zij wilden het fijne daarvan weten en trokken massaal op sjavoeot naar Jeruzalem. Precies de volgorde die de Eeuwige had bepaald.