De euthenasiewet in Nederland spreekt van een uitzichtloze situatie en ondragelijk lijden. Ik denk dat als iemand (ondraaglijke) pijn leid zonder uitzicht op genezing daarvan, het recht heeft om uit het leven te stappen. Wie zijn wij om daar anders over te beslissen?
Bij geestelijk lijden is dit m.i. gelijk. Ik vind dat ook die situatie onder ogen moet worden gezien.
Maar in het algemeen vind ik dat elk mens het recht heeft om over zijn eigen leven te beschikken en acht ik een pijnloze en goed begeleide dood, te verkiezen boven iemand die zichzelf voor een rijdende trein gooit.
In Nederland zijn dit de voorwaarden:
De arts is ervan overtuigd dat het verzoek van de patiënt om euthanasie vrijwillig en weloverwogen was.
Er is sprake van uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt.
De arts heeft de patiënt geïnformeerd over zijn situatie en zijn vooruitzichten.
De arts en de patiënt zijn tot de conclusie gekomen dat er geen redelijke andere oplossing was.
De arts heeft ten minste 1 andere, onafhankelijke arts geraadpleegd, die de patiënt heeft gezien. Deze arts heeft schriftelijk zijn oordeel gegeven over de situatie, op basis van de zorgvuldigheidseisen.
De arts heeft de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding medisch zorgvuldig uitgevoerd.
En de wet is wrschl. opzettelijk vaag gehouden omdat onze gevoelens en inzichten veranderen met de jaren en de rechter gaat daarin mee. Maar de keus ligt uiteindelijk bij de persoon zelf.