Chaya schreef:In de Bijbel spreekt God soms echt tot de mens.
Nu is dat niet meer zo, al zijn er mensen die menen de stem van God te kunnen horen in het onweer.
Maar we ervaren weleens dat God zwijgt, wanneer ons iets ergs overkomt.
Job schreeuwde klacht na klacht naar de hemel, maar God zweeg.
God zweeg 3 uren toen Zijn Zoon Jezus aan het kruishout hing.
Ook zwijgt God op de dag na de begrafenis.
Het volk Israël in Egypte moest ruim 400 jaar wachten vooraleer God hen antwoordde.
Wat zou de bedoeling van God kunnen zijn als Hij zwijgt? En wat doen jullie/wij als je schijnbaar onverhoord bidt tot Hem?
@Chaya,
Ik weet dat er al een hele discussie aan mijn antwoord voorafgaat, maar kennelijk heb je de indruk dat het punt uit je eerste post nog niet is gehonoreerd.
Ik zou er het volgende op willen zeggen:
Hoewel er honderduit wordt gesproken over God (vooral protestanten kunnen er eindeloos over door praten), is de ontmoeting tussen God en mens, op welke manier dan ook, iets heel emotioneels. Iets intiems, dat je niet snel zult vinden in allerlei opgewonden debat.
Die emotie is er eigenlijk al, ook al merken en horen wij niets van God. Het verlangen naar God, dat bestaat uit een hunkering naar vrede, liefde, geborgenheid en zin, kan heel groot zijn, ondanks dat God toch nog niet gevonden is. Veel mensen spreken, terugkijkend op hun leven, over een grote leegte in hun leven, een gemis. Later zeggen ze dat alleen God die lege plaats echt kon vervullen. Zo zie je dat het gemis van God, het zwijgen van God, ja, zelfs de frustrerende afwezigheid van God toch al een hang en een zoeken naar God inhoudt. Hij is al aanwezig als de noodzakelijke vervulling van de leegte in je leven. Alleen Hij kan je nog verlossen van die verlammende stilte.
Hoewel we het zelf niet zien (het moet je echt worden verkondigd door anderen) kan zo'n periode van hunkering naar God en misschien van wanhoop vanwege Zijn stilte, toch al horen bij de nadering, de komst van God in je leven.
Vaak wordt gedacht dat de komst van God met groot tumult, met spectaculaire en onmiskenbare tekenen gepaard gaat. Met wind en met vuur. Maar meestal is dat niet zo. God sluit zich aan bij ons mensen op het moment dat we het meest kwetsbaar zijn. Hij komt met vrede. Zachtjes, voorzichtig, in kleine, maar troostrijke tekenen, als het suizen van een zachte stilte. Genezend, troostend, zoals een vader met zijn kinderen omgaat.
Daar bedoel ik mee dat God ons eerst en vooral op basis van Zijn liefde tegemoet treedt. Hij kiest niet voor de ruwe en harde confrontatie. Ons hart moet immers gewonnen worden. De ontmoeting tussen God en mens is een emotioneel gebeuren. Bij Hem kunnen we ons hart uitstorten. Langzaam begrijpen we dat Hij ons ruimte, lucht, troost en vrijheid wil geven om uit onze krampachtige en angstige wereld te stappen. Uit onze hardheid. Uit onze frustratie. Uit ons masker. Uit onze verongelijktheid, onze eenzaamheid, onze afgeschermde cocon. Hij vraagt ons om onze ogen te openen, om op te staan uit het doodse leven, om opnieuw te beginnen, om dankbaar te zijn, om ons open te stellen voor alles wat goed is, mooi en waar.
En Hij is Zelf degene Die dat allemaal meebrengt. Hij verwelkomt ons altijd met een onthaal, met een feest, met een gulle maaltijd.
Maar eerst moeten we daar op gewezen worden. Zo werkt dat praktisch als mensen tot geloof komen. De een vertelt het de ander. Zo komt God naar ons toe: via andere mensen.
De belangrijkste overgave die Hij in ons wil bewerkstelligen is dat we er in toestemmen dat Hij niets kwaads met ons voor heeft. Dat wij Hem kunnen vertrouwen. Dat Hij ons bemint. Pas dan zijn wij in staat om Hem echt te leren kennen zoals Hij is. Dan vallen al onze vooroordelen weg. Al onze verkeerde verwachtingen van Hem. Hij zal ons niet vernietigen. Hij zal ons niet veroordelen. Hij zal ons niet afwijzen. Pas dan herkennen wij Hem, horen en zien we Hem. Dan zijn onze ogen geopend en realiseren wij dat Hij voor altijd de Enige is tot wie we ons kunnen en willen wenden.
De afwezigheid van God is altijd schijn, wanneer je echt naar Hem zoekt. Hij staat altijd om de hoek. Hij wacht altijd op je. Hij staat altijd al met open armen voor je klaar, zoals Hij klaar staat voor elke tobber, elke zondaar, elke treurige, eenzame mens. Ondanks de stilte en het lange wachten.
Als je dit Goede Nieuws hebt vernomen, dit Evangelie, dan hoop ik dat je hart er door wordt verwarmd, dat je een andere blik krijgt op Zijn afwezigheid en dat je leert om het geloof waartoe je wordt aangespoord te gebruiken. "Geloof alleen". Dat is de sleutel om God te ontmoeten en Hem te leren (her)kennen.
God kan niet afwezig blijven.
Wie zoekt zal vinden. Wie klopt, zal worden open gedaan.
gravo