Johan100 schreef:Ik vind dat je er omheen draait. Geloof je nu in de 6-daagse schepping of in de oerknal? Er is maar één keuze mogelijk!
Zoals ik al uitvoerig in mijn antwoord aan Bambi heb toegelicht, ben je bij mij aan het verkeerde adres als je mij met zulke zwart-wit stellingen het mes op de keel zet. Dit riekt naar het door mij verfoeide fundamentalisme, waar ik toen op inging. Lees die beschouwing, waarvoor ik complimenten gekregen heb van Tante Pollewop nog eens rustig door, dan vertrouw ik er op dat je begrijpt waarom ik mijn antwoord nooit binnen het keurslijf van jouw digitale mutiple-choice vraagje kan beantwoorden.
Ter toelichting: geloven heeft voor mij altijd te maken met dingen die ik niet zie en niet begrijp. Wat ik wel zie en wat ik wel begrijp hoef ik niet meer te geloven. Die kan ik eenvoudig aanwijzen. Ook aan een ander. Van die ander hoef ik ook geen geloof, geen vertrouwen te vragen, want alles is immers duidelijk zichtbaar. Er blijft niets te vertrouwen over. Je kunt het immers aanraken en betasten? In feite is het ook zo met alles waar de wetenschap op stuit. Dat zijn dingen die ook bekend geworden zijn, zichtbaar, meetbaar, weetbaar. Daar heb ik geen geloof meer voor nodig. Het is, zoals het het is. Dat wat het geval is, is het geval. Basta. Daar horen evolutie en oerknal uiteraard gewoon bij. Dat is een schok voor gelovigen die dachten dat het anders zat. Die nog wilden vasthouden aan een letterlijke uitleg van de scheppingsverhalen. Maar helaas, dat is niet meer mogelijk. We zijn te weten gekomen (géén geloof, dus), dat het anders in elkaar zit. Wees eerlijk, verman je en draai er niet om heen.
A fact's a fact (om met de pop-groep Midnight Oil te spreken (song:
Beds Are Burning)).
Ik weet dus dat de aarde is ontstaan lang nadat een oerknal het universum heeft voortgebracht. Ik weet dat er ooit leven is ontstaan en dat dat leven zich miljoenen jaren lang heeft ontwikkeld, waaruit ook de menselijke soort is voortgekomen. Geen kwestie van geloof, nogmaals, maar een kwestie van wetenschap, hoe aanstootgevend het ook is voor traditionele denkwijzen en verklaringen.
Maar ik
geloof dat God Schepper is van hemel en van aarde. Ik
geloof dus in dingen die ik niet kan aantonen, niet kan bewijzen, niet kan verklaren. En dat is precies de definitie van geloof. Je stelt ergens je vertrouwen op, ondanks het feit dat het niet met natuurlijke ogen kan worden gezien of waargenomen. Het beroemde
nochtans van het geloof. Het geloof vertelt een heel ander verhaal over de werkelijkheid dan onze ogen zien.
Hoe dat precies samengaat is de grote vraag. Daar weet ik het antwoord ook niet op. Maar alle grote thema's van de religie, ook van de Bijbel, worden gekenmerkt door ditzelfde principe: wat je gelooft, kun je niet zien. Dat Jezus de Christus is? Kon men niet zien, moest men geloven. Dat er een hemel is? Dat het kwaad overwonnen zal worden? Dat er een opstanding zal zijn? Dat er een Heilige Geest is? Dat kun je allemaal niet zien. Ik meen me te herinneren dat nota bene in de verhalen uit het boek Handelingen er mensen voorkomen die zeggen: "wij wisten helemaal niet dat er een Heilige Geest was". Uiteraard niet, want geestelijke dingen zijn ook niet te zien. Eigenlijk geldt dat voor al onze geloofsuitspraken. We geloven het wel, maar we kunnen het niet aantonen. Omdat het onzichtbaar is (God) of omdat het zo tegenstrijdig is aan wat we wel zien (evolutie).
Het is zelfs zo, dat we het goddelijke, het geestelijke in het alledaagse leven helemaal niet tegenkomen. We moeten het echt van iemand te horen krijgen, want zelf zouden we het niet kunnen weten. Daar duidt de Bijbel ook op als de volkeren "blinde heidenen" worden genoemd. Niet zo aardig, natuurlijk, maar wel
to- the-point. God ligt niet voor de hand. Niemand heeft ooit God gezien. Het geloof is uit het gehoor. Als je er nooit iets van hoort, dan weet je van niks. Vandaar de verkondiging van het Evangelie. Als het allemaal zo zonneklaar was, en zo aantoonbaar, dan was er geen verkondiging meer nodig.
Volgens dit principe spreek ik dus beurtelings over "geloven" en over "weten".
Dus ondanks dat ik weet en accepteer dat onze menselijke werkelijkheid door oerknal en evolutie tot stand is gekomen (ik heb geen redenen om daaraan te twijfelen), toch(!),
nochtans geloof ik in God de Almachtige Vader, Schepper van hemel en van aarde. En breder: in de klassieke christelijke geloofsbelijdenis.
Dat levert een enorme spanning op, maar ik vind dat ik tegenover beide werkelijkheden eerlijk moet zijn. Ik wil God niet uit mijn leven bannen, omdat dat zou moeten vanwege wetenschappelijke kennis, maar ik wil harde wetenschappelijke resultaten ook niet verbannen, omdat religieuzen niet willen dat die resultaten bekend worden of omdat ze niet stroken met hun interpretatie van de Heilige Boeken.
De christelijke ethiek roept op om zowel God als onze naaste op een juiste manier tegemoet te treden (God liefhebben boven alles en de naaste als uzelf). Daarom neem ik zowel het werk van God serieus, als het werk van mensen. Hoe die twee samengaan, in ons leven, in de Bijbel, in Jezus Christus (God en mens) dat is het grote geheim van het christelijk geloof. Denk aan de eucharistie, waarin lichaam en bloed in brood en wijn tegenwoordig zijn: materie en geest, het goddelijke en het menselijke.
Mysterium fidei zegt de voorganger dan, als hij dit brood opheft om het te breken en te delen. Over wat daar gebeurt, kan ik je niets meedelen. Dan moet ik knielen en mijzelf overgeven aan een geheimenis.
gravo