lekkerbek schreef:Ik ben het toch wel een beetje met Gravo eens. We moeten niet persoonlijk worden op een forum, maar t bv over predikanten in t algemeen hebben die niet meer in de Heere Jezus geloven.
We kunnen heel goed over anderen praten, dan hoeven we niet over onszelf na te denken.
Soms dan kan alles mij zo benauwen, als ik dit lees dan denk ik: wat zou de Heere hier nu van vinden? Ongetwijfeld zal iedereen dit anders in gaan vullen. Ik denk dat Hij zal zeggen: maar gij, strijdt gij om in te gaan! Laten we elkaar maar aansporen en voor elkaar maar ook voor die predikant bidden. Ik heb veel geleerd van een vroegere evangelische vriendin, als ik negatief over iemand praatte dan zei ze: je kunt beter iemand zegenen dan iemand vervloeken. Ik moet daar vaak aan terug denken als ik weer de fout in ga, dan denk ik had ik nu maar voor haar/hem gebeden ipv dit met een ander te delen. Bidden kan altijd nog maar dan had ik t al wel weer tegen een ander gezegd.
Weet je wat het is lekkerbek, we kennen elkaar niet meer. Als je diametraal verschillende meningen hebt, maar je zit toch in dezelfde kerk (iets dat voor een Nederlander bijna ongehoord is) dan ken je elkaar wel. Je kinderen gaan misschien naar dezelfde school, je klust samen of helpt bij een kerkelijke activiteit, misschien zit je wel op dezelfde gesprekskring, hoe dan ook, je weet meer van elkaar dan alleen het meningsverschil. Je leeft mee met zorgen of ziekten, maar je hoort ook van slagen voor schoolexamens. En de gewone omgang van mens tot mens, daar komt het op aan in het christelijke leven.
Maar christelijk Nederland is een eilandenrijk. Bewoond door zuurpruimen. Ja, die kerkscheuringen hebben wat veroorzaakt, dat kleinburgerlijke eigen gelijk dat zo op de spits gedreven wordt. Het heeft al tot heel wat extremisme geleid. Het gekissebis begint bij de lengte van je rok, springt dan over naar de kleding van de vrouw van de dominee, vervolgens gaat het om de lengte van de preek, dan over de inhoud van de preek, en het eindigt bij ongehoorde veroordelingen, waarin ten lange leste altijd onze grote vrienden de satan en de antichrist weer dankbare rollen vervullen. "Weg 'r mee", dat is dan zo'n beetje het laatste christelijke fatsoen en eerbetoon dat we onze vrienden, waarmee we op geloofsgebied van mening verschillen, toesnauwen, nadat we ze zorgvuldig tot vijanden hebben gemaakt.
En maar denken dat we God een dienst bewijzen, dat we een 10 krijgen op het rapport van orthodoxie en rechtzinnigheid. Dat eiland-leven dat we met elkaar in Nederland hebben gecreëerd, dat gaat onze ondergang worden. Al die scheldwoorden: vrijzinnige, arminiaan, antinominiaan, geestdrijver, hallelujah-christen, noem maar op. Wat een zelfingenomenheid.
Er is er een jarig, dat kun je wel zien dat ben ik. Dat soort werk.
"Dank U dat ik niet ben zoals de ander". Wat een vroom gebed, maar niet heus. Het is zoals een diep doorgeleide ouderling uit de Gereformeerde Gemeente het een keer tegen me zei (je kent ze wel, die klassieke ouderlingen met streepjesbroek, zwarte pakken, een waarachtig zaligmakend geloof deelachtig, 3 keer naar de kerk en maar bidden, tranen plengen en zich op de borst slaan vanwege de zonde die hem zo lichtelijk omringt). Hij zei over al die gekwetste vromen, die de fouten zo goed bij een ander konden aanwijzen: "
het is allemaal gemalen poppenstront".
"Amen" zei ik stilletjes in mijzelf. Hier sprak een waar kind van God.
Laten we ruimhartig blijven, gunnend, menselijk, uitnodigend. Mensen zijn zo verschillend en hebben zulke diverse achtergronden, ervaringen en levensreizen. Laat de liefde het uitgangspunt zijn. Dat is onze opdracht. Oordeel niet....
Ik zou die dominee van der Kaaij wel eens willen spreken, ondanks mijn bedenkingen.
Je hoeft het niet helemaal met me eens te zijn, een beetje is al goed genoeg.
gravo