Johan100 schreef:@Gravo, je vult van alles in en trekt allerlei conclusies, zoals ik ondertussen wel een beetje kan verwachten.
Je lijkt er overheen te willen praten om jezelf een goed gevoel te geven. Te willen overschreeuwen. Ik vind het intussen steeds meer storend worden dat je alle Bijbelteksten negeert die je aangereikt worden. Je lijkt totaal geen geestelijk onderscheidingsvermogen te hebben.
Je maakt er ook zo'n beetje van dat mensen die het over de listen van satan hebben per definitie wel een angst moeten kennen voor deze satan.
Satan is gewoon realiteit, en het één sluit het ander niet uit. Je kunt het ergens over hebben zonder er angstig voor te zijn. Dat je steeds terugkomt op die angst en deze realiteit bewust ontkent geeft me te denken. Ik zie het als projectie en het overpraten van je eigen angsten.
Zullen we gewoon even nuchter kijken naar wat de Bijbel erover zegt?
Jammer, van de diverse reacties. Afgezien van onze meningsverschillen zou er toch een zekere herkenning moeten zijn over de heerlijkheid van het geloof zoals ik dat beschrijf en zoals ik dat graag plaats tegenover de mijns inziens eenzijdige nadruk op (en de angst voor) satan.
Nu moeten we het doen met een persoonlijk psychologisch oordeel van de koude grond.
Ik moet echt bekennen dat ik nog nooit enige angst of dreiging voor satan heb ondervonden. Voor mij is satan geen fysieke realiteit. Als ik dan lees dat juist dat gebrek aan ervaringen met satan mij met grote waarschijnlijkheid tot zijn slachtoffer heeft gemaakt onder het motto: "o, gravo, je moest eens weten hoe listig satan in jouw leven is binnengekomen", dan houdt voor mij alles op. Uit het ontbreken van iets, kun je niet de aanwezigheid van datzelfde iets afleiden. En zeker niet, wanneer een ander dat even voor jou constateert.
Het gaat er mij in dit topic om hardop en breeduit te zeggen dat niet satan regeert, maar God. Ik had de indruk dat die belijdenis niet ver kan afwijken van wat een kind in zijn christelijke opvoeding krijgt aangereikt, wat hij meekrijgt op de zondagsschool en in de kerk. Of vergis ik me? De kern van de christelijke leer en het christelijke leven is toch geloof in God? Of niet soms? Er is maar één God. Er wordt ons maar één ding gevraagd. De rest is minder relevant. De Bijbel gaat niet over engelen of over demonen. Ze worden genoemd, maar ze zijn nooit hoofdrolspeler. De hele gereformeerde leer gaat over de verzoening van God en mens. Op de weg ten leven vinden we allerlei hindernissen (tegenslag, zonden, twijfel, droefheid, klacht) en die innerlijke en uiterlijke tegenstanders worden soms gepersonifieerd in duistere persoonlijkheden als Lucifer, satan, de duivel, Legio, de slang. Maar hun feitelijke inbreng is te weinig om een rol te spelen in de heilsorde. Het blijven naar mijn mening slechts verhaal-figuren. Van fabel (slang) tot metafoor (de duivel en zijn gansche heir). Er is reden genoeg om in het kwaad een veelkoppig monster te zien, een draak of een Leviathan, een zeemonster of een briesende leeuw (steeds weer een ander beeld), maar het moet blijven gaan over het kwaad zelf en niet over de beelden die dat kwaad symboliseren. Ze moeten niet als persoon of als halfgod worden verzelfstandigd, zodat zij een deel van de verantwoordelijkheid toegeschoven kunnen krijgen. Ik heb nooit een leger duivelen gezien of een listige slang die mij aansprak. Daarom houd ik hen als zodanig buiten mijn geloof en geloofspraktijk.
Mijn zoektocht richt zich op God.
Daar heb ik persoonlijk wel ervaring mee en dat is ook in lijn met de christelijke belijdenis. In het hele
credo komt "de boze" niet voor, alleen in het
Onze Vader wordt gebeden of God ons van hem wil verlossen. Dan denk ik: het is de bedoeling dat we niet meer met hem te maken krijgen. Voor mij persoonlijk is dat gebed verhoord.
Maar als je zoveel woorden nodig hebt om de realiteit, het gevaar, de macht, de alomtegenwoordigheid, de sluwheid en de spitsvondigheid van satan uit te meten, en als je over hem spreekt alsof hij altijd overal achter zit, dan ben je kennelijk nog niet van hem verlost. Dan ben je nog in de ban van, toch?
Komt dat, omdat het ware en zaligmakende geloof (waarmee de satan de deur kan worden gewezen) soms zo'n onbereikbaar goed is geworden in sommige kring?
En is de focus op het
kwaad van satan dan een surrogaat?
Is het wellicht een op zich niet verkeerde, maar inhoudelijk toch veel magerder soort aandacht voor het religieuze, uit verlegenheid met het feit dat men het
goed van God niet kent? Dan maar veel en vaak over het
kwaad van satan? Om toch nog iets aan het geloof te kunnen doen?
Ik wil slechts goed spreken van God. Vanuit een waarachtig en levend geloof. Want van Hem is het Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid tot in eeuwigheid. Dat zegt de Bijbel er over.
gravo