Johan100 schreef:Ach, gravo. (...) Of valt dit onder jouw soort humor?
Ja, beste Johan100,
good old medereiziger op pad en weg en reis naar de nimmer-eindigende-eeuwigheid, dat was nu humor om te lachen.
Kijk, je moet het zo zien, ik ben geboren en getogen in de Gereformeerde Gemeenten. Hoe een ander dat zou hebben ervaren weet ik niet, maar voor mij is dat uiteindelijk een bijzonder beklemmende tijd geworden, met name omdat één ding voor mij glashelder was: de kans om zalig te worden was nihil, ontsnappen had geen zin, men (de machthebbers dominee en kerkenraad) konden hierdoor met mij doen en laten wat ze wilden (wat ze ook gedaan hebben). Wat me het meest bijstaat is dat ik met vrienden (mijn leeftijd toen: 17 jaar) in een bikkelharde machtsstrijd verwikkeld ben geraakt tussen zeg maar "lichten" en "zwaren" binnen de gemeente. Die strijd werd tot op het hoogste niveau met ons als jongeren gevoerd. Onze ouders en zeer veel overige gemeenteleden werden in die strijd partij tegenover kerkenraad, predikanten, consulenten, classis. Meerdere malen moesten wij, die nog geen belijdenis gedaan hadden, ons op de kerkenraad verantwoorden. In het bijzijn van zo'n 20 broeders moesten wij allerlei dingen toezeggen en beloven. Uiteraard ging het niet perse om ons. Op de achtergrond woedde een conflict over de richting van onze gemeente. Mocht die, zoals toen al jaren gebruikelijk was een wat liberalere koers blijven varen, wat ruimer in de prediking zijn , óf moest die gemeente zich gedwongen aansluiten bij de orthodoxer wordende landelijk kerk. Dat laatste was duidelijk de opzet en in die opzet is de orthodoxie uiteindelijk ook geslaagd. Via ons werden allerlei appeltjes geschild met allerlei personen, predikanten van de "lichtere soort". De jeugdvereniging werd het slagveld waarop de strijd werd gestreden. Het werd overduidelijk via een grote groep jongeren gespeeld, maar het resultaat was een radicale koerswijziging waardoor het slikken of stikken werd voor de helft van de gemeenteleden.
Kortom, ik heb toen aan den lijve ondervonden hoe hard en onchristelijk het orthodoxe spel gespeeld kan worden als het er op aankomt.
Wat was onze remedie om dit vol te houden, toen inmiddels de ene na de andere familie besloot om naar de NH-kerk over te stappen, omdat zij het niet meer konden volhouden (wij als jongeren zaten nog steeds middenin dit conflict verankerd en voelden ons steeds meer alleen komen te staan)?
De enige remedie was: kei- en keiharde grappen maken over de orthodoxe botheid en valse vroomheid die zich tegen ons gekeerd had.
Wij prikten er genadeloos doorheen. Daarmee hebben wij het overleefd.
Humor, tegen een wisse hellegang, tegen een dreigende kerkenraad en tegen een steeds grotere eenzaamheid.
Wij hebben toen alles, dag voor dag minutieus gedocumenteerd. Alles is bewaard gebleven. Het ligt nog steeds op de plank. Er zit nog wel een boek in, denk ik.
Alhoewel ik geen lid meer ben van de GG, heb ik mijn geloof behouden. Ik pleit zelfs voor de klassieke christelijke leer, maar dan wel met een onbegrensd ruim Godsbeeld (
Want Zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid). De verstikkende leer en leven die zich in een GG kan ontwikkelen door eenzijdigheid in de leer en machtsconstructies in het leven, daar ben ik altijd fel tegenstander van gebleven. Daarvoor heb ik teveel slachtoffers gezien.
Nog steeds bezoek ik om de 14 dagen een praatkring van mensen die dit met elkaar hebben meegemaakt (start van die praatkring: ergens eind jaren 70, dus al meer dan 37 jaar actief). Ja mensen, zo'n impact kan een GG hebben die met scherp schiet. Dat schept een band.
Noem het maar frustratie, maar evalueer eens hoeveel frustraties er in kerken als deze zijn geweest en hoeveel ledenverlies daaraan te wijten is geweest. Dan praat je er niet zo makkelijk meer over.
Eén goede grap wil ik jullie niet onthouden. Eigenlijk is het geen grap, want het is waargebeurd. Toen de voorzitter van de kerkenraad op een van die bewuste / beruchte avonden met donderende stem eiste dat wij de kerkenraad moesten gehoorzamen brulde hij er achter aan: "
want de kerkenraad...dat is jullie vader". Waarop een vriend van mij met benepen stem, maar duidelijk hoorbaar zei: "
nee hoor, ik heb een Vader in de hemel". Toen ontplofte de zaak. Maar wij waren er trots op.
Misschien dat dat boek er nog komt. De kern zal zijn: al die vrome kwezels met hun handige manipulaties, hun arrogante toontje, hun kleuter-vraagjes, hun schijnbare godsdienstigheid, benepen godsbeelden en zuinige mondjes: ik lach er om, ik spot er mee. Ons is een beter lot bereid.
gravo
PS.
Deze post past eigenlijk niet zo in dit topic. Van mij mag het daarom ook een nieuw topic worden onder de titel "frustratie".
Maar dan loop ik wel het gevaar dat een dergelijk onderwerp van hogerhand wordt weg-gecensureerd. Want dergelijke dingen liggen nog steeds heel gevoelig. Het is aan de moderators.