De gemeente, een bijbelse opdracht

[Holst]

heb in een kerk gezeten waar minder dan de helft deelnam aan het avondmaal.

Ik bedoel hier met name de ambtsdragers mee, dit ben ik zo te zien vergeten op te schrijven. dat er ongelovigen in een kerk zitten is jammer, maar in ouderlingen die Christus niet kennen vind ik niet kunnen

[gravo]

Ik moet zeggen dat ik blij ben dat je dat vraagt. Ik geloof namelijk dat de 7 gemeente uit openbaringen 7 perioden voorstellen tussen de dood, en de wederkomst van Christus. De gemeente van laodicia stelt daarbij de periode van lauwheid en zelfingenomenheid voor. Ik geloof dat wij nu in die periode leven als ik kijk naar de christenen om mij heen. Ik vind het gruwelijk dat veel kerken voornamelijk uit ongelovigen bestaan. Deze hebben namelijk ook invloed op de gang van zake. Ik heb in een kerk gezeten waar minder dan de helft deelnam aan het avondmaal. Hoe is dat ooit goed te praten? zij horen de gemeente te leiden, en kennen zelf christus niet! Ik geloof dat de gemeente alleen uit gelovigen bestaat, ook geloof ik dat elke gelovige een actieve houding moet hebben binnen de gemeente. Dit kan bijvoorbeeld te evangeliseren, helpen bij de jaarlijkse braderie etc.

Maar wat vind jij ervan Gravo?

Allereerst vind ik dat je de juiste naam bij een citaat moet plaatsen. Het citaat in jouw post was van Honesty niet van mij.

Verder zou ik willen reageren op wat je zegt over de gemeente. Jij zegt dat je gelooft dat de gemeente alleen uit gelovigen bestaat. Zo zou ik het niet zeggen. Mijn positie is dat ik vooralsnog aanneem dat de leden in de gemeenten allen gelovigen zijn.

Ik weet (en jij waarschijnlijk ook) dat een gemeente uit veel mensen bestaat die aanwezig zijn om andere redenen dan hun eigen persoonlijke voorkeur. Vaak kiezen mensen er voor om in de gemeente van de partner te blijven. Vaak zijn kinderen door geboorte lid geworden, of in ieder geval regelmatig aanwezig in de gemeente. Er zijn daaronder ook mensen die nooit een persoonlijke keuze voor of tegen die gemeente hebben genomen, of die geen uitsluitsel voor zichzelf hebben als het om geloof gaat. Misschien zit het geloof bij hen niet niet zo diep. Misschien geloven zij zelfs wel pertinent niet. Ook komt het voor dat mensen inmiddels door twijfels worden overmand en innerlijk al meer afscheid van kerk en geloof hebben genomen dan uiterlijk blijkt. Kortom, we moeten altijd de realiteit onder ogen zijn dat er meer en minder gelovige gelovigen in de gemeente aanwezig zijn.

Echter, wij hebben geen instrumenten om dat echt te beoordelen. Of je moet gaan turven hoe vaak iemand bereid is koekjes te bakken voor bij de koffie, hoe vaak iemand wel of niet bereid is een taak in de gemeente op te nemen, of hoe vaak iemand aanwezig is. Dat turf-lijstje is eindeloos, maar het geeft geen antwoord op de vraag wie nu een echte gelovige is of niet. Dat is een zaak van het hart. Tussen God en mens.
Onze turf-lijstjes zijn allemaal schijn-criteria die niets zeggen over de persoon in kwestie, maar alles over degene die met het turf-lijstje in de weer is (namelijk dat hij het wezenlijke verwart met bijzaken).

Ondertussen moet je toch omgaan met die grote diversiteit van mensen in de gemeente. Als je niet met zekerheid kunt bepalen wat zich tussen God en mens in iemands hart afspeelt, kun je niet veel anders dan iedereen gelijk behandelen. Dat komt de gemeenschap ten goede.

Ik pleit er dan maar voor iedereen als mijn broeder of zuster te zien (voor de goede orde: als een ware gelovige dus), omdat de gemeente immers gebouwd is op het fundament Christus. Hij is het Licht der wereld. De Weg, de Waarheid en het Leven. Dat is zo positief, zo heerlijk en zo verlossend, dat het in de rede ligt om Zijn Gemeente eerst en vooral als een gemeenschap van Zijn volgelingen te zien (en niet als een schare ongelovige heidenen).
Wij weten bovendien dat Jezus Christus vol van vergeving is. Dus als er volgelingen aanwezig zijn die toch niet helemaal zonder vlek of rimpel zijn (en wie is dat wel?), dan mag ik toch aannemen dat die zonden ook gewassen zijn in Zijn bloed?
En daarom ga ik er van uit, dat de gemeenteleden die ik tref (en die geen aanleiding geven om iets anders te vermoeden) ware gelovigen zijn, ware kinderen van God, wedergeboren, bekeerd, gerechtvaardigd en geheiligd (het all-in-one pakket dus).
Elke andere aanname vind ik gevaarlijk.

Tenzij je natuurlijk wilt uitgaan van het volstrekte tegendeel: namelijk dat alle aanwezigen ongelovige heidenen zijn, uitgezonderd dat éne ware kind van God, de dominee, die in een zwart pak op de kansel staat.
Wat dat allemaal uitricht in de gemeente, daar heb ik helaas teveel misstanden van gezien.

Mijn visie heeft voor mijzelf juist een bevrijdend inzicht gegeven als reactie op zo'n duistere en sombere idee over de gemeente. Het heeft mijn vermoeden gesterkt dat er waarachijnlijk veel meer ware wedergeboren kinderen van God in de gemeente aanwezig waren, dan indertijd in mijn gemeente werd gesuggereerd.
Daar was men het min of meer eens met de stelling dat we allemaal onbekeerd waren en nog allemaal zondaren waren gebleven en dat er nog een wonder aan ons aller hart diende te gebeuren.
Maar om mij heen zag ik zeer veel meer vriendelijke, gelovige en serieuze mensen, dan ik op grond van die stelling voor mogelijk had gehouden. Ik kon onmogelijk begrijpen dat dat nu zulke ongelovige heiden waren.

Ik heb me toen een keer voorgesteld dat het misschien compleet anders was. Dat veel mensen die te horen kregen dat ze nog niet bekeerd waren, dat ze niet aan het avondmaal mochten komen, dat die mensen (die daarom ook niet aan het avondmaal durfden te gaan) misschien wel degelijk kinderen van God waren. Maar dat dat alleen bekend was bij God en die mensen zelf. Terwijl anderen (met name de immer zo gewichtige kerkenraad die boven alle twijfel verheven was) daar volledig overheen keken. Dat die generalisatie (we zijn nog allemaal onbekeerd) dus een onterecht collectief oordeel was, volstrekt ongepast.
Toen ik me dat voorstelde, leek ik veel dichter bij de waarheid te zijn, dan daarvoor. het klopte beter met wat ik zag en hoorde.

Daarvoor meende ik ook dat alleen de dominee en de ouderling zalig konden sterven.
Iedereen werd immers elke zondag twee keer opgeroepen om zich te bekeren?
Nog hoor ik die alsmaar herhaalde litanie in mijn oren:
" Bent u hier misschien al 20 jaar onder de predking, 40 jaar? 60 jaar? 80 jaar?.... en nog onbekeerd?"
Daaruit kon je maar één conclusie trekken: we zijn allemaal nog onbekeerd. Jong of oud. En het zal nooit veranderen.

Maar daarna, toen ik me voorstelde dat het misschien in werkelijkheid anders was, toen voelde ik me een stuk geruster.
Het sloot naar mijn idee ook beter aan bij hoe in het NT de gemeente wordt aangesproken. Ook gemeenten waar wel wat op aan te merken is.

De waarheid van dat vermoeden kon ik natuurlijk nog steeds niet definitief beoordelen.
Maar dat oordeel is ook niet aan ons. Net zomin als een gesuggereerde collectief oordeel van onbekeerdheid dat is.

gravo

[Holst]

Sorry gravo,

Ik heb niet goed opgelet

Ik ben het voor een groot deel met je eens, alleen als iemand zegt 'Ik ken Christus niet' moet je die bij de gemeente rekenen? Dit is iets wat ik veel heb gezien, en toch kunnen zij een positie als ouderling krijgen in veel kerken.

Als in de bijbel wordt gesproken over de gemeente, dan worden daar zover ik weet alleen de gelovigen aangesproken.

[Dies]

Alleen als iemand zegt 'Ik ken Christus niet' moet je die bij de gemeente rekenen? Dit is iets wat ik veel heb gezien, en toch kunnen zij een positie als ouderling krijgen in veel kerken.
Als in de bijbel wordt gesproken over de gemeente, dan worden daar zover ik weet alleen de gelovigen aangesproken.

De situatie die je beschrijft kan je niet zo in de bijbel terugvinden. Het is een gevolg van het Europese cultuurchristendom dat ontstond ten tijde van de 'christelijke' keizer Constantijn de Grote. Grote groepen mensen voegden zich toen bij de kerk omdat dit de voorwaarde werd om er bij te blijven horen. De situatie van de eerste christenen was totaal anders. Die liepen het risico vervolgd te worden, afhankelijk van de grillen van de keizer van dat moment.

Als het over de kerk gaat ben ik zeer pessimistisch gestemd. Dat de volkskerk failliet is zouden we een pluspunt van de ontkerkelijking kunnen noemen. Maar dat proces van faillissement is nog niet voorbij. Inclusief de vriendjespolitiek waarbij de status van personen bepalend is voor wie er wel en wie er niet in de kerkenraad mogen plaatsnemen. In mijn waarneming heeft het zeer zelden iets te maken met geestelijke rijpheid en wijsheid van een persoon. En de manier waarop het wel gaat gebeurt allemaal onder de vlag van een roeping van Godswege.
Er is sprake van veel geesteloosheid en onverschilligheid in de kerken en de genoemde gang van zaken die daarvan het gevolg is blijkt een lange adem te hebben. Zolang de kar financieel kan worden getrokken en desnoods tussentijds gerepareerd blijft het doorsukkelen. En daar is een kerkenraad vaak zo druk mee waardoor er geen tijd meer overblijft voor echte geestelijke leiding.

Ik krijg vaak te horen dat het God zelf zou zijn geweest die mij in een bepaalde kerk heeft geplaatst en dat ik om die reden niet mag weglopen. De verleiding is groot om dat wel te doen. Als een kerk geen inhoud heeft en ook niet wil hebben en de laatste restantjes inhoud wegdringt is het dan niet veel beter dat een dergelijk systeem zo snel mogelijk verdwijnt?

[Chaya]

Ik krijg vaak te horen dat het God zelf zou zijn geweest die mij in een bepaalde kerk heeft geplaatst en dat ik om die reden niet mag weglopen. De verleiding is groot om dat wel te doen. Als een kerk geen inhoud heeft en ook niet wil hebben en de laatste restantjes inhoud wegdringt is het dan niet veel beter dat een dergelijk systeem zo snel mogelijk verdwijnt?

Nee. In de eerste christengemeentes was het soms regelrecht een zooitje. God gaf echter nooit de opdracht om ze dan maar op te heffen.
Je mag ook niet zomaar weglopen, daar moet een gegronde reden voor zijn.
Iemand schreef aan mij in een pb, "dat is lijden aan de kerk". Doen wij dit eigenlijk?
Bidden wij voor onze gemeente, voor onze voorgangers, onze kerkenraad? Maar ook breder, voor alle kerken in Nederland. Dat God toch het Licht niet zal laten verdwijnen.
Wat we kunnen lezen in Efeze: ‘Bekeer u, en zo niet, Ik zal haastelijk uw kandelaar van zijn plaats weren, indien gij u niet bekeert’.
Het is zomaar geen vanzelfsprekendheid dat wij hier naar een kerk kunnen, dat we uit honderden kunnen kiezen zelfs.
En dan mag je dat niet verachten.

[Dies]

Ik krijg vaak te horen dat het God zelf zou zijn geweest die mij in een bepaalde kerk heeft geplaatst en dat ik om die reden niet mag weglopen. De verleiding is groot om dat wel te doen. Als een kerk geen inhoud heeft en ook niet wil hebben en de laatste restantjes inhoud wegdringt is het dan niet veel beter dat een dergelijk systeem zo snel mogelijk verdwijnt?

Nee. In de eerste christengemeentes was het soms regelrecht een zooitje. God gaf echter nooit de opdracht om ze dan maar op te heffen. Je mag ook niet zomaar weglopen, daar moet een gegronde reden voor zijn.

Wat is dan volgens jou een geldige reden?

Iemand schreef aan mij in een pb, "dat is lijden aan de kerk". Doen wij dit eigenlijk?

Als ik niet zou weten wat "lijden aan de kerk" is dan zou ik bovenstaande niet geschreven hebben.

Bidden wij voor onze gemeente, voor onze voorgangers, onze kerkenraad? Maar ook breder, voor alle kerken in Nederland. Dat God toch het Licht niet zal laten verdwijnen.

Met een dergelijk gebed hoeft het mijns inziens nog niet zo te zijn dat ik alles wat er in de kerk gebeurt - en helaas niet gebeurt - op mijn nek moet nemen. Het zou met zo'n oproep namelijk erop kunnen gaan lijken dat het allemaal aan mij ligt omdat ik niet genoeg bid. Ik hoop dat je begrijpt wat ik hiermee bedoel. En wat te doen als de manier van kerk zijn alleen maar een belemmering wordt voor een gezond geloofsleven? Helemaal niet meer met een kerk te maken hebben kan dan wellicht een heel goede oplossing zijn.

Wat we kunnen lezen in Efeze: ‘Bekeer u, en zo niet, Ik zal haastelijk uw kandelaar van zijn plaats weren, indien gij u niet bekeert’.
Het is zomaar geen vanzelfsprekendheid dat wij hier naar een kerk kunnen, dat we uit honderden kunnen kiezen zelfs.
En dan mag je dat niet verachten.

Elke denominatie heeft zijn eigen nestgeur en daar moet je wel in passen. Ik kan dus zomaar van de regen in de drup komen.
We hebben misschien veel keus maar ik weet bij voorbaat dat ik lang niet overal welkom ben. Dat kan om dogmatische redenen zo zijn. Mijzelf aansluiten bij een GG is er bijvoorbeeld niet bij. Ik moet dan vast eerst ja zeggen op iets waar ik in mijn hart nee op zeg. Los ervan dat het best aardige mensen zijn bij de GG. Of misschien ben ik juist wel ergens welkom omdat men een bepaald beeld bij mij heeft maar waarvan ik weet dat ik niet zou willen voldoen aan bepaalde verwachtingen. Het is niet zo eenvoudig om tussen de ene en andere denominatie te switchen of te perforeren naar een andere protestantse of hervormde gemeente in de omgeving. En het heeft denk ik ook weinig zin. Overal zie ik dezelfde soort ontbindingsverschijnselen. De ene gemeente is daarbij minder ver (heen) dan de andere maar het gaat uiteindelijk allemaal dezelfde kant op.

[Chaya]

Wat is dan volgens jou een geldige reden?

Als er een dwaalleer wordt verkondigd, stelselmatig. En je krijgt stenen voor brood.

Als ik niet zou weten wat "lijden aan de kerk" is dan zou ik bovenstaande niet geschreven hebben.

O, dat spijt mij voor jou. Ik bedoelde het dus in het algemeen en zeker niet aan jou persoonlijk gericht, want dan zou ik wel @Dies voor mijn vraag gezet hebben.
Ik herken het zeker. Er gebeuren soms dingen waar ik het heel erg moeilijk mee heb. Ik zeg dit wel op huisbezoek.
Ook heb ik geleerd om te proberen de hoofd- van de bijzaken te onderscheiden, m.a.w. ik stel me de vraag of dit echt bijbels onverantwoord is, of dat het een kerkcultuurlijke verschuiving is.

Met een dergelijk gebed hoeft het mijns inziens nog niet zo te zijn dat ik alles wat er in de kerk gebeurt - en helaas niet gebeurt - op mijn nek moet nemen.

Juist niet Dies, leg het aan de Heere voor, het lukt jou of mij persoonlijk echt niet om de boel te keren.

Het zou met zo'n oproep namelijk erop kunnen gaan lijken dat het allemaal aan mij ligt omdat ik niet genoeg bid. Ik hoop dat je begrijpt wat ik hiermee bedoel.

Nogmaals, het was een algemene vraag. Ik ontmoet wel eens mensen die over van alles en nog wat te klagen hebben in de kerk, maar als ik vraag wat ze er daadwerkelijk aan doen, is dat vaak niets. Lijdzaamheid dus, zo van, het zal mijn tijd wel duren.

Helemaal niet meer met een kerk te maken hebben kan dan wellicht een heel goede oplossing zijn.

Wat zou er dan met de gemeenschap der Heilige bedoeld worden?
En hoe gaat het dan met de sacramenten?

Ik moet dan vast eerst ja zeggen op iets waar ik in mijn hart nee op zeg.

Elke denominatie heeft zijn eigen nestgeur en daar moet je wel in passen. Ik kan dus zomaar van de regen in de drup komen.

In de trant van: hier vindt je wat en daar laat je wat.
Dat heb ik ook wel hoor. Ik was laatst in een kerk hier dicht in de buurt, ik kon heel goed luisteren daar, maar de algehele "sfeer" vond ik lastig, sprak me niet aan. Het voert te ver om details te vermelden hier.
Zolang ik merk dat de Heere ook in onze gemeente spreekt, kan ik niet weggaan.
De moeder van JeeWee zegt altijd: doe maar als de kippen, pik op wat goed voor je is. Ben ik het mee eens, maar als je dit maand in maand uit moet doen, krijg je wel honger, geestelijk gesproken.

[MoesTuin]

.

[Dies]

Wat is dan volgens jou een geldige reden?

Als er een dwaalleer wordt verkondigd, stelselmatig. En je krijgt stenen voor brood.

Mijn kerk is een gemeente met een nogal laag profiel. Dat wil zeggen: een echte domineeskerk. Tijdens een vacatureperiode stort steevast alles in elkaar en zodra er een nieuwe dominee is moet dat weer helemaal worden opgebouwd. Het woord 'dwaalleer' gaat me daarbij veel te ver.
Wel kan het zijn, vooral als er gastpredikanten voorgaan dat de prediking erg voorspelbaar is.
Het meest zit me dwars dat het gezamenlijke kerk zijn bestaat in het elke week passief naar een preek luisteren en daarna gezamenlijk gezellig aan de koffie. Waarbij de koffieuurtje het wint van de kerkdienst want daar gaat het dan niet meer over. Het is dus meer de desinteresse als het gaat om de bijbel die mij dwars zit. De interesse in de bijbel die er dan nog is beperkt zich tot een uiterst dunne bijbel zonder Oude Testament, zonder Paulus en misschien een paar psalmen erbij die prettig klinken.

Als ik niet zou weten wat "lijden aan de kerk" is dan zou ik bovenstaande niet geschreven hebben.

O, dat spijt mij voor jou. Ik bedoelde het dus in het algemeen en zeker niet aan jou persoonlijk gericht, want dan zou ik wel @Dies voor mijn vraag gezet hebben.
Ik herken het zeker. Er gebeuren soms dingen waar ik het heel erg moeilijk mee heb. Ik zeg dit wel op huisbezoek.
Ook heb ik geleerd om te proberen de hoofd- van de bijzaken te onderscheiden, m.a.w. ik stel me de vraag of dit echt bijbels onverantwoord is, of dat het een kerkcultuurlijke verschuiving is.

Er is in mijn gemeente heel veel aandacht voor liturgische vernieuwing. Dat zou het ei van Columbus zijn om de kerk weer vol te krijgen. De kerkdienst zou er namelijk aantrekkelijker door worden. In werkelijkheid echter loopt de kerk nog sneller leeg. De oorzaak van de vernieuwingsdrang een verschuiving in kerk-culturele zin. De gemeente is namelijk nogal verdeeld waarbij een minder rechtzinnig deel zich de laatste jaren meer doet gelden. De methode sluit aan bij de behoefte om een kerkdienst te 'consumeren' op de manier van u vraagt en wij draaien. Zo ver is het nog niet maar bij alle vernieuwingen die intussen zijn gepasseerd hoef je geen profeet te zijn om te kunnen voorspellen dat het allemaal niet gaat werken. Discussie over dit onderwerp is zinloos. Als ik de wezenlijke, inhoudelijke kanten van het kerkzijn benadruk dan begrijpen de meesten niet eens waar ik het over heb.

Helemaal niet meer met een kerk te maken hebben kan dan wellicht een heel goede oplossing zijn.

Wat zou er dan met de gemeenschap der Heilige bedoeld worden?

Ik kan een gemeenschap der heiligen niet organiseren. Een nieuwe kerk stichten met gelijkgestemden is wat mij betreft een brug te ver. Het is dus een dilemma waar ik geen antwoord op weet.

En hoe gaat het dan met de sacramenten?

Ik heb ooit deel uitgemaakt van een traditie waar thuis avondmaalvieren - in het gezin dus - een mogelijkheid is. In het verleden heb ik dat wel gepraktiseerd en dat zie ik nog steeds als een mogelijkheid. Ik zie het Avondmaal dus niet als een opdracht die alleen in het kader van het kerk zijn gepraktiseerd mag worden onder bediening van een ambtsdrager. Het is een opdracht die aan de gemeente wordt gegeven. In die traditie was er eveneens sprake van volwassendoop niet van kinderdoop.

[Marnix]

Hoi Hoist, jammer dat je zo negatief bent over / negatieve ervaringen hebt met de kerk. Ik ervaar (ondanks dat het in geen enkele gemeente rozengeur en maneschijn is) ook zoveel warmte in de kerk en meer. Meeleven met mensen, blij met ze zijn en verdrietig met ze zijn, voor en met elkaar bidden, je zorgen delen en ook je blijdschap, samen God danken en loven. Samen Hem volgen geeft dan zoveel meerwaarde ten opzichte van alleen. Ik hoop en bid dat je dat ook mag vinden.

[Dies]

Hoi Hoist, jammer dat je zo negatief bent over / negatieve ervaringen hebt met de kerk. Ik ervaar (ondanks dat het in geen enkele gemeente rozengeur en maneschijn is) ook zoveel warmte in de kerk en meer. Meeleven met mensen, blij met ze zijn en verdrietig met ze zijn, voor en met elkaar bidden, je zorgen delen en ook je blijdschap, samen God danken en loven. Samen Hem volgen geeft dan zoveel meerwaarde ten opzichte van alleen. Ik hoop en bid dat je dat ook mag vinden.

Ik weet dat er in elke gemeente wel eens wat is. Zo realistisch moeten we gewoon zijn. Twintig jaar geleden, toen we als gezin na een periode van zoeken ons weer aansloten bij een kerk - deze gemeente dus - was het nog een behoorlijk open gemeente waar de sfeer goed was. Het is langzaam bergafwaarts gegaan. Er zijn om de redenen die ik noem en nog wel andere redenen die ik hier niet wil noemen al veel mensen vertrokken. Probleem is ook dat door toedoen van een bepaalde kerkcultuur de generaties binnen het kringwerk worden opgesplitst. Zodoende heb je als zestiger niet zoveel reden om intensiever op te trekken met dertigers en veertigers, die er overigens niet al te veel zijn maar die gewoon erg druk zijn met gezin en werk. Heel begrijpelijk allemaal.

[Chaya]

Mijn kerk is een gemeente met een nogal laag profiel. Dat wil zeggen: een echte domineeskerk. Tijdens een vacatureperiode stort steevast alles in elkaar en zodra er een nieuwe dominee is moet dat weer helemaal worden opgebouwd. Het woord 'dwaalleer' gaat me daarbij veel te ver.
Wel kan het zijn, vooral als er gastpredikanten voorgaan dat de prediking erg voorspelbaar is.
Het meest zit me dwars dat het gezamenlijke kerk zijn bestaat in het elke week passief naar een preek luisteren en daarna gezamenlijk gezellig aan de koffie. Waarbij de koffieuurtje het wint van de kerkdienst want daar gaat het dan niet meer over. Het is dus meer de desinteresse als het gaat om de bijbel die mij dwars zit. De interesse in de bijbel die er dan nog is beperkt zich tot een uiterst dunne bijbel zonder Oude Testament, zonder Paulus en misschien een paar psalmen erbij die prettig klinken.

Dat klinkt inderdaad niet zo aantrekkelijk. Al kan ik het natuurlijk ten diepste zo niet beoordelen, dat begrijp je wel.

Ik kan een gemeenschap der heiligen niet organiseren. Een nieuwe kerk stichten met gelijkgestemden is wat mij betreft een brug te ver. Het is dus een dilemma waar ik geen antwoord op weet.

Er wordt o.m. mee bedoeld dat wij mensen niet geschapen zijn als individuele gelovigen. Als je een nieuwe kerk zou stichten, zou daar binnen de kortste tijd ook heus wat mee zijn. Zo gaat dat nu eenmaal als je een groep mensen bijeen brengt.
Bovendien, hebben we nog niet genoeg afgescheiden gemeentes intussen?

Ik heb ooit deel uitgemaakt van een traditie waar thuis avondmaalvieren - in het gezin dus - een mogelijkheid is. In het verleden heb ik dat wel gepraktiseerd en dat zie ik nog steeds als een mogelijkheid. Ik zie het Avondmaal dus niet als een opdracht die alleen in het kader van het kerk zijn gepraktiseerd mag worden onder bediening van een ambtsdrager. Het is een opdracht die aan de gemeente wordt gegeven. In die traditie was er eveneens sprake van volwassendoop niet van kinderdoop.

Sorry, maar daar zou ik niets in zien. Ik heb ooit korte tijd in een kleine gemeente gekerkt, in een grote schuur nabij het huis, dus ook een soort huisgemeente. Maar toch, het was wel kerkrechtelijk georganiseerd, met 2 broeders als kerkenraad en af en toe een gastpredikant.
Ik houd wel van orde en regel daarin.
Ik ken ook wel mensen die thuis lezen, maar daar heb je toch wel een zekere discipline voor nodig.

[Dies]

Ik heb ooit deel uitgemaakt van een traditie waar thuis avondmaalvieren - in het gezin dus - een mogelijkheid is. In het verleden heb ik dat wel gepraktiseerd en dat zie ik nog steeds als een mogelijkheid. Ik zie het Avondmaal dus niet als een opdracht die alleen in het kader van het kerk zijn gepraktiseerd mag worden onder bediening van een ambtsdrager. Het is een opdracht die aan de gemeente wordt gegeven. In die traditie was er eveneens sprake van volwassendoop niet van kinderdoop.

Sorry, maar daar zou ik niets in zien. Ik heb ooit korte tijd in een kleine gemeente gekerkt, in een grote schuur nabij het huis, dus ook een soort huisgemeente. Maar toch, het was wel kerkrechtelijk georganiseerd, met 2 broeders als kerkenraad en af en toe een gastpredikant.
Ik houd wel van orde en regel daarin.
Ik ken ook wel mensen die thuis lezen, maar daar heb je toch wel een zekere discipline voor nodig.

Trek dit vooral niet in de sfeer van 'thuislezen'. Dat is een fenomeen waar ik totaal niets mee heb. Wat ik schreef over thuis avondmaal vieren was naar aanleiding van je vraag hoe het nu moet met de sacramenten als ik niet meer aangesloten zou zijn bij een kerk. Ik wil er alleen mee zeggen dat het avondmaal op zichzelf dan geen dilemma voor me vormt. Het is een vorm van thuis avondmaal vieren zoals de Joden thuis Pesach/Seideravond vieren. Maar zie het vooral niet op een manier van thuis kerkje spelen met een prekenboek erbij. De idee alleen al...

[Chaya]

Trek dit vooral niet in de sfeer van 'thuislezen'. Dat is een fenomeen waar ik totaal niets mee heb. Wat ik schreef over thuis avondmaal vieren was naar aanleiding van je vraag hoe het nu moet met de sacramenten als ik niet meer aangesloten zou zijn bij een kerk. Ik wil er alleen mee zeggen dat het avondmaal op zichzelf dan geen dilemma voor me vormt. Maar zie het vooral niet op een manier van thuis kerkje spelen met een prekenboek erbij. De idee alleen al...

Maar hoe zie jij dan het H.A. voor je, in een dergelijke setting?
Kerkje spelen vind ik een beetje negatief uitgedrukt. De mensen die hiervoor bewust kiezen, zijn hier heel serieus mee.

[Dies]

Maar hoe zie jij dan het H.A. voor je, in een dergelijke setting?
Kerkje spelen vind ik een beetje negatief uitgedrukt. De mensen die hiervoor bewust kiezen, zijn hier heel serieus mee.

Ik had zojuist een zinnetje tussengevoegd in mijn vorige reactie. Het is een vorm van thuis avondmaal vieren zoals de Joden thuis Pesach/Seideravond vieren. Totaal niet te vergelijken met de traditie van thuislezen. Hoewel ik graag geloof dat het serieuze mensen zijn die dat doen.