Spreeuw schreef:Hoe gaat het verlangen naar God samen met ons leven hier op aarde? Wij hebben hier op aarde een leven, maar als we Psalm 42 en Filippenzen 1:23 lezen, dan zou er veel meer voor te zeggen zijn om ons aardse leven per direct te verlaten en bij God in de hemel te zijn.
We hebben dit leven op aarde van God gekregen. Door genade mochten we Hem leren kennen. Als er een levend geloof is, dan kan het niet anders of er is er een verlangen naar Hem, die ons verloste door het offer wat Hij bracht op Golgotha. Hij is immers onze Liefste? Hoe zouden we niet naar Hem verlangen? Als het verlangen er niet is, welke zonde staat er er dan nog tussen Hem en mij?
Het aardse leven hoeven we niet te verlaten, als God dat niet wil. Maar als je ervaart hoezeer je oude natuur je soms nog parten speelt, dan verlang je er naar om zonder zonde Hem te aanbidden, samen met alle heiligen. Omdat Hij het waard is aanbeden te worden.
Spreeuw schreef:het doel van ons leven is: te leven tot Gods eer. Of heeft ons leven hier op aarde (meer) als doel om anderen tot Christus te leiden
Dit kan je niet scheiden. Gods eer is jouw doel en het is tot Gods eer als je iemand tot Hem mag leiden.
Leven tot Gods eer is vruchten dragen en aan Zijn beeld gelijkvormig te worden.
Dat betekent dat God jou om gaat vormen, wat een diepgaand en soms pijnlijk proces kan zijn.
Chaya schreef:We kunnen en hoeven niet elke dag naar de wederkomst te verlangen, we zijn ook gewoon mens. Met natuurlijke verlangens en menselijke verhoudingen.
Als een kind van God elke dag naar Christus verlangt, dan is hij inderdaad geen gewoon mens meer. Dan heeft God hem levend gemaakt. Daarin heb je volkomen gelijk. Maar ik proef een beetje uit je woorden dat je het zo niet bedoelt. .
Als een levende Christen elke dag naar de wederkomst verlangt, is hij dan van het padje geraakt?
Ik vind van niet. Hij mag er gerust elke dag er naar verlangen, (lijkt mij een goed teken) maar het elke dag met iedereen bespreken, dat is weer wat anders!
Maar dat wil niet zeggen dat het niet op de bodem van zijn hart leeft.
En als het er inderdaad niet leeft, dan zal dit zeker vanbinnen knagen, want dan weet hij dat er iets niet goed zit. Die periodes kunnen er ook zijn, maar ik weet zeker dat het hem vanbinnen onrustig maakt. Maar dat ga je niet met iedereen delen.
Chaya schreef:Ook kunnen er aanvechtingen zijn, "zijn mijn kinderen allemaal wel bekeerd?"
Mijn kleinkinderen?
Mijn ouders, broers en zusters en vrienden?
Wie kijkt er niet uit naar een aanstaande bruiloft, geboorte of het behalen van een studie?
Dat mag ook allemaal.
Nou zeker zijn die aanvechtingen er. Als het goed is, drijft het uit naar de Heere. Een reden te meer om je aan Hem vast te klemmen en Hem niet meer los te laten.
Een het uitzien naar een bruiloft of een geboorte of een studie, zijn dat niet Gods gunstbewijzen? Daar mogen we van genieten omdat Hij het geeft. Maar niets van alle dingen op aarde, ook de nog niet geredde geliefden, hoe erg dit ook is, kunnen het persoonlijke verlangen naar de komst van de Heere wegnemen.
Niemand verlangt uit zichzelf naar het moment van sterven. De dood is de laatste vijand. Van zichzelf is iedereen daar angstig of bang voor. Zelfs dieren die geen ziel hebben zijn bang om dood te gaan.
Ook Gods kinderen kunnen er angstig voor zijn. Wie weet wat sterven is? Niemand weet het! Maar de Heere kan de angst wegnemen, en ook dat heeft Hij al zovele malen gedaan. Ook veel van Gods kinderen mochten vol blijdschap ingaan.
Maar hoe angstig moet het zijn te weten dat je niet gered bent! Hoe vaak stopt men dit gevoel weg. Van heel dichtbij meegemaakt hoe ernstig dit is!!!
Maar wat zal het voor Gods kind heerlijk zijn aan de overkant van de doodsrivier.