Eenzaamheid is heel naar en zit van binnen. Je hoeft niet persé alleen te zijn, om je eenzaam te voelen. Ook in een groot gezelschap of als je in een groot gezin/familie leeft, kun je toch bij tijden eenzaamheid ervaren.
Omdat je niet begrepen wordt, je "anders" bent dan de anderen, je niet van hart tot hart kan spreken.
Vriendschap krampachtig zoeken werkt meestal niet. Het moet je gegeven worden, op je pad komen en dat kan heel onverwacht zijn heb ik ervaren.
In onze kerk heb ik geen vrienden, niet omdat het onaardige mensen zijn, maar voor vriendschap is meer nodig.
Ook is het zo dat hoe ouder je wordt, een vriendschap niet zo makkelijk meer tot stand komt.
Omdat je teleurgesteld bent geraakt, of je vindt geen soulmate.
Lente30 schreef:Ik blijf opgewekt en vrolijk, alleen mijn man weet eigenlijk echt hoe ik me soms voel.
Ik zou het zo ontzettend fijn vinden om andere jonge christelijke vrouwen / moeders te leren kennen...
Om vrienden te maken is het nodig om jezelf ook kwetsbaar te durven opstellen. Dan kan de ander zich in jou herkennen.
Daar is best moed voor nodig.
Is er geen vrouwenvereniging of bijbelstudiegroep, of een zangkoor in jullie gemeente?
Op zondag elkaar in de kerk zien en misschien koffie erna, leer je meestal elkaar toch niet goed kennen.
Als je boodschappen gaat doen, of je loopt door het dorp/stad, kom je dan nooit een vrouw uit jullie kerk tegen?
Op het schoolplein ontstaan vaak ook hele leuke contacten.
Boekenlezer schreef:Als je dus met een dergelijk probleem zit, ben je in ieder geval niet de enige.
Nee je bent nooit de enige, dat kan een schrale troost zijn.
Vaak is het wel zo dat mensen denken dat ze de enige zijn en zich er voor schamen, dat zie je bij veel oudere mensen ook.
Misschien komt het wel door FB en instagram, als men ziet dat sommige mensen wel 1.000 "vrienden" of volgers hebben, zakt de moed in de schoenen.