Ik heb sinds mijn tienerjaren veel nagedacht en veel in de knoop gezeten over het ontstaan van het kwaad. Allang geaccepteerd dat ons kleine verstand dat nu eenmaal niet kan bevatten en God te vertrouwen is. Maar om dan de schuld te ervaren van de zondeval, dat is nog weer een stap verder. Dan komt die weerstand weer opzetten.
Uit wanhoop over mijn onmacht en vijandschap, (want zo ervaar ik die gedachten/blokkade) gevlucht naar de Heere Jezus. Want ik verlang zo naar God! Al die weerstand en zonde op Hem gelegd! Ik kon niet anders dan geloven, heb Hem lief! Niet uit mij, juist niet, maar Hij doet het alleen! Het was goed en zeker.
Het zicht op de Heere kwijt, doordat ik niet snap hoe het kan, niet kan rijmen met in de Heere Jezus zijn, dat ik merk dat die vijandschap nog springlevend is. Ik had zo vast vertrouwd en verwacht dat de Heere Jezus dit zou verbreken. Ik zal hun afkeringen genezen. Kan natuurlijk nog gebeuren, en er is wel in plaats van haat, liefde tot God gekomen. Maar het houdt wel in dat ik de zondeval, het lijden en sterven van de Heere Jezus niet goed kan begrijpen, gedachten heb als trucje, vooropgezet plan van God, Hij had dit kunnen voorkomen, waarom de mens gemaakt met mogelijkheid om te vallen, wat oneerlijk. Terwijl ik tegelijkertijd zoveel liefde voel voor en met name van de lijdende Borg! Maar het lijkt me zo cruciaal, het erkennen van mijn schuld. Ik voel weerstand daartegen, omdat ik de zondeval altijd moeilijk vind. Dat is mijn verstand. Als ik bid tot de heilige God, voel ik me wel heel schuldig en hopeloos zonder Christus, juist doordat ik deze gedachten heb. Ik heb er ontzettend verdriet over, maar krijg het niet weg!
Ik vraag me dus af of iemand deze strijd herkent en ik vraag mijzelf nu echt vertwijfeld af of dit wel kan samengaan met in de Heere Jezus zijn. Geen zonde is een bezwaar voor Hem, maar als je echt gered bent dan kan dit toch niet zo blijven? Het lijkt mij iets anders dan alle andere zonden die je nog doet.
Pff dat lucht op
