Berichtdoor Arendsoog » 08 apr 2016 15:24
Mij wandelend wanend in een veld vol voorjaarsbloemen, denk ik. Ik denk wandelend en luister naar haar, die naast me wandelt. Zij vertelt, dat schrijven het liefst is wat ze doet. Het liefst ontspannende verhalen, ontspannende verhalen die toch spannend zijn. Liefst schreef ze verhalen met een strekking, maar toch niet zo dat het er duimendik bovenop lag dat zij die strekking mee wilde geven. Nee, het moest zijn als een lichte waarschuwing. Zoals een wijze, ja de wijste man eens zei: Mijn zoon! wees gewaarschuwd; Ja, een waarschuwing, maar dan zó zachtjes als de wind die de voorjaarsbloemen laat suizen, maar niet kapot maakt; die de voorjaarsbloemen de kans geeft te groeien.
Mij wandelend wanend in een veld vol voorjaarsbloemen, dacht ik verder. Ik dacht wandelend en luisterde verder naar mijn medewandelaarster, maar onderwijl dacht ik meer dan dat ik luisterde. Een lichte waarschuwing, een waarschuwing die er niet duimendik bovenop ligt, maar langzaam tot de lezer doordringt. Die de lezer in de eerste zinnen zachtjes aan voelt komen, maar waarbij het nog lang duurt voordat de boodschap als een bad vol ijskoud water tot hem doordringt, ja hem doordrenkt.
De voorjaarsbloemen vervlogen in mijn gedachten, en de waarheid van de waarschuwing begon door te dringen. De ware waarschuwing van de wijze man, de waarschuwende waarheid. Die wijze man, die waarschuwde. Hoe luidde zijn waarschuwing verder? ...van vele boeken te maken is geen einde.., De voorjaarsbloemen waren verwaaid, het einde van de zaak bleef over: ....en veel lezens is vermoeiing des vleses.
Ja, ik ben gewaar geworden, dat ook dit een kwelling des geestes is.
Wie vervolgt?
De hemelen vertellen Gods eer, en het uitspansel verkondigt Zijner handen werk. Psalm 19:2