_Sjors_ schreef:
En ik krijg de indruk dat u aan het veralgemeniseren bent. Nergens beweer ik dat alle ziekten/aandoeningen eigen schuld zijn, in die zin dat je niks kan overkomen. Ik heb het over psychische aandoeningen, die in mijn optiek in veruit de meeste gevallen bestaat uit omgaan met problemen en daaruit voortvloeiend gedrag. Overigens wordt de nadruk nu behoorlijk gelegd op depressies, echter de DSM bestaat uit verschillende assen met ieder zijn "ziektes/aandoeningen". Kijk ook eens naar de persoonlijkheidsstoornissen bv. Als er ergens sprake is van gedrag, dan daar!
Met vriendelijke groeten,
Sjors.
Sprake van gedrag is overal waar levende individuën zijn mn beste.
geconfronteerd worden met problemen waar je geen raad mee weet kan inderdaad zoveel stress opleveren dat je verkeerde copingsmechanismes opbouwt en daaruit voortvloeiende een of meerdere psychische stoornissen krijgt. Dit maakt de verandering die je hersenen hierdoor ondergaan echter niet minder reëel. Hersenen zijn een orgaan waar wij relatief gezien nog niet vee van weten, maar wel een zeer belangrijk orgaan. Waar wij vroeger dachten dat dit een statisch, weinig veranderend orgaan was, wordt nu meer en meer ontdekt dat het juist bestaat uit verbindingen die door bepaalde stofjes gestuurd kunnen worden. Deze verbindingen groeien en worden sneller naarmate ze meer gebruikt worden en verdwijnen bij verwaarlozing. Bijboorbeeld de amygdala, het gedeelte van onze hersenen dat onze controle over emoties bepaald, breekt af bij een teveel aan stresshormoon cortisol. Hierdoor kunnen mensen hun emoties minder goed besturen en voelen ze overweldiginder. Antidepressiva helpen dit weer te herstellen (als de juiste medicijnen bij de juiste persoon terecht komen). Je kunt dit allemaal bij God neerleggen en net als ik geloof dat hij doden tot leven kan wekken, zo geloof ik ook dat hij dit kan genezen als hij wil. Maar dat vind ik bij kanker gern reden om chemo te weigeren, en bij depressie geen reden om antidepressiva te weigeren. Ons orgaan hersenen verschilt alleen met andere organen in de zin van mogelijke therapieën. Waar namelijk bij andere organen enkel medicatie kan worden gebruikt, kunnen hersenen ook verbeteren of verslechteren met psychologische therapieën. Alleen juist omdat psychologie zo dicht bij ons denken als mensen komt voelt dat eng. Kan je gaan twijfelen aan jezelf en uit angst daarvoor proberen sommige mensen het dan maar niet. Het is ook eng omdat elk mens anders is dus niet iedereen bij hetzelfde baat heeft, wat betekent dat de therapeut waarbij je terecht komt voor jou niet goed kan zijn waar hij voor anderen wel hielp.
Therapeuten moeten bewust zijn van de invloed die ze kunnen hebben en een mens helpen zonder zijn/haar eigen ik daarbij te verliezen. De hulpbehoevende moet ook in zijn kwetsbaarheid eigen keuzes maken en die niet laten bepalen door de therapeut. Het enge is voor verl mensen dat ze bij een verkeerde therapeut hun eigen ik denken te kunnen verliezen.
Ik heb persoonlijk ook aan der lijve ondervonden dat psychologische hulp zeer schadelijk kan zijn. Als je gedrag in een kwetsbare positie verkeerd geïntrepeteerd wordt kunnen therapeuten verkeerde beslissingen nemen die (levens)lange gevolgen kunnen hebben voor zelf- of wereldbeeld van cliënt als ze niet gecorrigeerd worden. Toch kan therapie ook zeer behulpzaam zijn, mits juist toegepast.
Je moet ook beseffen dat ons gedrag voortdurend in ontwikkeling is. Als kind kan je in een onnatuurlijke situatie zitten waarin een bepaald gedrag nodig is om te kunnen overleven. de ontwikkeling raakt hierdoor op een zijspoor. Daarvoor kan therapie helpen, plus indien nodig uit die situatie gehaald worden. Van zo'n kind in het brein van de ontwikkeling kun je misschien nog begrijpen dat het zichzelf hier niet uit kan redden. Maar dit is niet enkel van toepassing op kinderen. Ook volwassenen met emotionele achterstanden door erfelijke stoornissen als autisme en verwanten of door onaangeboren hersenletsel zijn hierin vaak niet zelfredzaam. Over het algemeen mensen met slecht zelfbeeld, weinig assertiviteit blijven vaak langer dan goed voor ze is in emotioneel ongezonde situaties. Dit veroorzaakt verl psychisch leed. We hebben nu eenmaal te dealen met een zondeval die niet alleen lichamelijke ziektes veroorzaakt maar ook veel geestelijke. Het lijkt mij logisch dat hierin therapieën en gebed hand in hand gaan, niet het een of het ander maar beide