Ongelukkig getrouwd

[ajl]

@ sabra Huisarts kan verwijzingen geven naar psychiater/psycholoog of andere therapeut.

@ marnix ik heb jouw linken inderdaad gelezen. Jij bent ict-er en geen arts, laat staan psychiater. Narcisme is gekwalificeerd onder de DSM-IV lijst van psychiaters. De diagnose stellen vergt meer dan een aantal kenmerken afvinken van internet.

@ sammy een buitenstaander weet niet wat er binnen jullie 4 muren gebeurd. Ik begrijp daarom ook heel goed dat zij hem niet ter verantwoording willen roepen. Dat is ook niet hun taak, tenzij zij dit gedrag zelf signaleren. Daarom nogmaals ga naar de huisarts en bespreek dit.

[Marnix]

@ marnix ik heb jouw linken inderdaad gelezen. Jij bent ict-er en geen arts, laat staan psychiater. Narcisme is gekwalificeerd onder de DSM-IV lijst van psychiaters. De diagnose stellen vergt meer dan een aantal kenmerken afvinken van internet.

Dat klopt. Ik zeg ook niet dat dit het moet zijn. Ik geef aan dat het hier erg op lijkt dus dat dat goed mogelijk is. De uiteindelijke diagnose is inderdaad aan iemand die daartoe bevoegd is. Daarom heb ik ook gesteld dat dat de eerste stap moet zijn. Maar stel nou dat dit het is, er zijn een hoop signalen die er op wijzen, dan snap je misschien ook wel dat mensen hier zeggen dat als hulp zoeken en therapie niet werkt, scheiding wel een serieuze mogelijkheid wordt.

De laatste twee jaar heb ik veel gelezen over narcisme en is veel herkenbaar.
Maar natuurlijk kan ik geen diagnose stellen!

Ik houd zijn gedrag waarschijnlijk ook grotendeels in stand door steeds minder grenzen te stellen en mij onderdanig op te stellen uit angst dat m'n kind zijn buitensporige woede moet mee maken maar ook zodat ik minder gekwetst wordt.

Dus ik ben zeker geen slachtoffer, zo voel ik me ook niet. Eerder een soort zelfhaat en schuldgevoel.

Ik ben erg onder de indruk van jullie reacties. Ook de minder mooie: zet me erg aan het denken.

Je kan het proberen. Het heeft geholpen dat je zei dat als hij je nog een keer slaat, je weg bent. Misschien moet je bij de volgende scheldbui dat daar ook eens over zeggen. Je noemt me niet meer zo, je praat normaal en respectvol tegen me en maakt me niet voor de meest erge dingen uit. Anders ben ik weg en kom ik pas terug als je je therapie succesvol hebt afgerond. Kan helpen, kan ook averechts werken. Dan weet je waar je aan toe bent.

[Mortlach]

Maakt het echt uit of er iemand klinisch narcistisch is of niet? Nee toch zeker? Het gedrag is toch bepalend en dat gedrag staat buiten kijf.

Hooguit kun je als de partner inderdaad een klinische narcist is, meer medelijden voor hem opbrengen - terwijl je nog steeds bij hem weg gaat.

Als je er na je huwelijk achterkomt dat je partner pathologisch leugenaar is, dan denk je toch ook niet 'Ach, hij kan er niets aan doen, dus moet ik mijn leven maar door hem kapot laten maken'?

[Acire]

Ik heb niet alles gelezen... maar... wat een rotverhaal en nare situatie. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.
Ik vind het schoppen tijdens je zwangerschap eigenlijk het ergste en ook heel erg gevaarlijk. Als je wilt, ben je welkom om een tijdje bij ons boven te wonen, in een veilige situatie, uitrusten en weer jezelf worden.
Sterkte!

[Katlheen]

Ik herken hier wel het nodige in. Een vriendin van ons zit in dezelfde situatie. Totaal geen respect van de echtgenoot, de schuld ligt altijd bij haar. Ze is nu zover dat ze zelf geloofd dat alles haar schuld/fout is. Als je dan de situatie aan hoort, dan denk je: hoe gek ben je om te denken dat dit jouw schuld is? Hun huwelijk is niets meer dan een zakelijke relatie geworden, ze delen een huishouden en een hypotheek. Op lichamelijk gebied komt ze al jaren tekort, 1 keer in het jaar gemeenschap is veel. En dan nog even snel op zijn tijd. Knuffelen is uit den boze en ga zo maar door. Voor hun trouwen liet hij een kinderwens nog open, de inkt op de trouwakte was nog niet droog, of hij liet al weten dat hij geen kinderen wilde. Is dit een huwelijk?? Maar ze wil niet scheiden, want tja....ik ben nu eenmaal getrouwd.

@Sammie40: Je zegt dat hij dan schuldloos scheidt? Is dat zo? Ik denk dat er, op basis van jouw kant van het verhaal, maar 1 schuldig is, en dat is je echtgenoot. Je bent getrouwd, volgens mij beloof je dan ook dat je elkaar hoog houdt, de eer van de ander hoog houdt etc etc. je zwangere echtgenote slaan is alles behalve liefdevol! Je echtgenoot uitschelden voor alles wat los en vast zit, is niet de eer van je echtgenote hoog houden! Dat getuigd van een liefdeloze houding! Hij is degene die schuld draagt, hij doet niet wat hij belooft heeft! Jij bent al jaren de partij die het allemaal over je heen moet laten komen. Jij hebt je al jaren opgesteld als de mindere, de dienende. En dan zou jij schuld moeten hebben aan een echtscheiding??? Laat je dat NIET aanpraten!! Een kerkgemeenschap die daar geen begrip voor kan opbrengen (want aan de buitenkant is niets te zien, en hij doet het zo goed etc etc) is geen gemeenschap waar je langer deel van wilt blijven uitmaken. Het slachtoffer wordt daar de dader, en andersom!
Mijn vroegere buren zijn ook gescheiden, hij is ook narcistisch. Naar buiten toe was het een keurige nette meelevende man die iedere zondag netjes naar de kerk kwam, etc etc. De kerk stond natuurlijk niet te juichen bij de scheiding, de vrouw moest het maar proberen, en de kinderen....tja, eert uw vader etc etc etc. Hoe dat is afgelopen: toch een echtscheiding, kinderen die hun vader haten om wat/wie hij is. En oh ja, de kinderen hebben zich stante pede laten uitschrijven uit de kerk, en doen niets meer aan het geloof.
Dan zeg ik: proficiat hoor, hoe draai je mensen nog verder in de vernieling....!

Op basis van je verhaal kan ik ook maar 1 ding adviseren: echtscheiding. Het is feitelijk alleen nog maar een formaliteit, want qua relatie is je man al van je gescheiden. Voel je er dus niet schuldig over! Doe het voor je kind en voor jezelf. En wellicht kom je dan ooit nog eens een man tegen met wie je samen door het leven kunt gaan. Een man die je wel eert en lief heeft!

Sterkte en ga ervoor!

[Bambi]

De laatste twee jaar heb ik veel gelezen over narcisme en is veel herkenbaar.
Maar natuurlijk kan ik geen diagnose stellen!

Ik houd zijn gedrag waarschijnlijk ook grotendeels in stand door steeds minder grenzen te stellen en mij onderdanig op te stellen uit angst dat m'n kind zijn buitensporige woede moet mee maken maar ook zodat ik minder gekwetst wordt.

Dus ik ben zeker geen slachtoffer, zo voel ik me ook niet. Eerder een soort zelfhaat en schuldgevoel.

Ik ben erg onder de indruk van jullie reacties. Ook de minder mooie: zet me erg aan het denken.

Ik heb niet het idee dat je man narcist is.
Een narcist houdt het nooit een jaar vol, om mooi weer te spelen.

Misschien is het ook interessant om hier naar te kijken.

https://www.youtube.com/watch?v=9nYawH_NEdc

[Harriette]

Ik leef in dezelfde situatie als jij. Ik ben inmiddels nu 10 jaar getrouwd waarbij mijn man al 9 keer is weggeweest omdat de situatie niet leefbaar was. 2 keer zaten we al in een scheiding waarbij God me daadwerkelijk daarvan teruggeroepen heeft. Ook ik was het allemaal eens met de vele voorgaande reacties die hulp en uiteindelijk scheiding aanraden. Ik heb nog 1 kind onder de 10 thuis.
Een kind lijdt NIET méér in een gezin als de onze, dan dat je zou gaan scheiden. Met een scheiding wordt het voor je kind nog erger. Hij/zij is dan alleen met de vader. Geen jeugdzorg of kinderbescherming is er dan voor het kind. Het staat er alleen voor. En geloof me, ik heb het allemaal uit de kast getrokken.
Ik heb mijn man 2 keer aangegeven bij de politie, waarbij hij een huisverbod heeft gekregen. Na de 1e straf en voorwaardelijk, ging hij toch weer de fout in en kreeg hij weer straf met voorwaardelijk. Nu nog 1 keer en hij kan 6 weken gaan zitten.
Dus wel degelijk grenzen stellen en uitvoeren. Het werkt. Ik hou van hem, ik wil niet scheiden, maar het gedrag moet stoppen.
Wat verbaal geweld betreft: ook dit valt onder huiselijk geweld en kun je aangifte van doen. Haal eens een foldertje bij het politieburo, je staat versteld.
Ik snap alle meningen en adviezen van hoe een huwelijk behoort te zijn. Maar ik heb ook mijn jawoord gegeven en voor God is dat niet niks. Het is met bloed bezegeld/vermengd, bij een breuk gaat er dus nog meer bloed vloeien en je 'eigen' bloed haal je er niet meer uit. Ook daar spreek ik uit ervaring. Ik ben wél gescheiden van mijn 1e man om dezelfde redenen. De ellende die toen is ontstaan.....laat ik het hier op houden: ik had beter getrouwd kunnen blijven. Mijn kinderen uit dat huwelijk zijn nu volwassen en zijn dat in ieder geval met mij eens.

Liefde.... dat is waar het allemaal om draait. In deze jaren heeft God al deze ellende gebruikt om mij dichter en dichter naar Hem toe te trekken. Om lief te hebben vanuit die Liefde. Ik dacht wel dat ik dat deed, maar dat is ook makkelijk als je man van je houdt. Bij dit neemt God je een level hoger. Heb je vijanden lief. Ook ik krijg overal de schuld van, nog steeds. Het raakt me niet meer. Ik weet wie ik ben in Christus. Een parel. En juist hierdoor ben ik ook steeds meer en meer gaan zien dat ikzelf aan God niets anders deed, Zijn vijand was ik en Hij had me evengoed lief. Ik wil op Jezus lijken.

Alle meningen zijn gebaseerd op de leugen dat God wil dat je gelukkig bent. Hij wil ook dat je gelukkig bent, maar niet in het aardse... hier is een waarheid: Je kunt ook gelukkig zijn in Jezus, zelfs met bizarre omstandigheden.
1 ding staat voorop: God wil niets van wat je man je ook aandoet. Hij wil echter ook niet dat je gaat scheiden. Zou jij wel kwaad mogen doen, terwijl je man dat ook niet mag?
Ik vermoed dat je niet wilt scheiden. Ik heb in dat opzicht werkelijk nergens steun gehad, dan bij God Zelf.
Het is de moeilijkere weg, maar ook de hoogste weg. Ik heb God leren kennen juist in het lijden en liefhebben, precies zoals Jezus deed.
Mocht je me een prive berichtje willen doen, dan ben je van harte welkom.
Sterkte en veel wijsheid van boven toegewenst.
In liefde..

[Marnix]

Mooi getuigenis. Dapper dat je er voor blijft gaan ook. Ik vraag me wel af of God dat altijd vraagt. Om koste wat het kost samen te blijven, niet te scheiden. Als er hoop is en liefde is dat zeker goed om naar te streven. Maar als er echt geen liefde meer is maar juist het tegenovergestelde, zou God dan liever hebben dat je in haat of wat dan ook bij elkaar blijft? Als er totaal geen liefde meer is maar alleen het tegenovergestelde? Is dat wat God bedoelde met het huwelijk?

[Chaya]

Mooi getuigenis. Dapper dat je er voor blijft gaan ook. Ik vraag me wel af of God dat altijd vraagt. Om koste wat het kost samen te blijven, niet te scheiden. Als er hoop is en liefde is dat zeker goed om naar te streven. Maar als er echt geen liefde meer is maar juist het tegenovergestelde, zou God dan liever hebben dat je in haat of wat dan ook bij elkaar blijft? Als er totaal geen liefde meer is maar alleen het tegenovergestelde? Is dat wat God bedoelde met het huwelijk?

Marnix, je belooft TROUW te blijven, dat hoeft niet in te houden dat je levenslang zielsveel van iemand blijft houden.
Het is mooi als dat wel zo is, maar het gaat in zoveel gevallen (steeds vaker) zo fout.
Het eigen IK staat zo centraal, hetzij door puur egoïsme, hetzij door een psych. aandoening zoals autisme of borderline.
En wat als de ene partner in geestelijk verval raakt, dan zie je ook vaak karakterverandering, soms tot agressie aan toe.

Er zijn zoveel menselijke redenen om te scheiden, maar die gaan eigenlijk vaak alleen over jezelf. In een huwelijk gaat het altijd om 2 met daarbij de kinderen.
Lees de eerste zin van het huwelijksformulier maar:Overmits aan de gehuwden gewoonlijk velerhande tegenspoed en kruis vanwege de zonde overkomt; opdat gij N. en N., die uw echtelijke verbintenis in Gods naam openlijk alhier in de kerk wilt laten bevestigen, ook in uw harten verzekerd moogt zijn van de gewisse hulp van God in uw kruis; zo hoort uit het Woord van God, hoe eerbaar de huwelijke staat is en dat hij een inzetting van God is, die Hem behaagt; waarom Hij ook de getrouwden wil zegenen en hen bijstaan, gelijk Hij beloofd heeft; daarentegen de hoereerders en overspelers wil Hij oordelen en straffen.

Maar dus ook: God belooft hen bij te staan. Hij mag en wil gebeden worden als er moeilijkheden zijn.

Alle meningen zijn gebaseerd op de leugen dat God wil dat je gelukkig bent. Hij wil ook dat je gelukkig bent, maar niet in het aardse... hier is een waarheid: Je kunt ook gelukkig zijn in Jezus, zelfs met bizarre omstandigheden.

Van Lodenstein dichtte het al:

Met u leev’ ik, met u zweev’ ik
Jezu door het goed en kwaad:
met u sterf ik, met u erf ik
wat bij u te wachten staat.
O zalig eenzaam! Met God gemeenzaam!
waar mijn Jezus met mij gaat.
waar mijn Jezus met mij gaat.

Sterkte toegebeden Harriete!

[MoesTuin]

Liefde.... dat is waar het allemaal om draait. In deze jaren heeft God al deze ellende gebruikt om mij dichter en dichter naar Hem toe te trekken. Om lief te hebben vanuit die Liefde. Ik dacht wel dat ik dat deed, maar dat is ook makkelijk als je man van je houdt. Bij dit neemt God je een level hoger. Heb je vijanden lief. Ook ik krijg overal de schuld van, nog steeds. Het raakt me niet meer. Ik weet wie ik ben in Christus. Een parel. En juist hierdoor ben ik ook steeds meer en meer gaan zien dat ikzelf aan God niets anders deed, Zijn vijand was ik en Hij had me evengoed lief. Ik wil op Jezus lijken.

Ondanks alles wat je hebt meegemaakt, wat ik en niemand anders van ons ook maar iets ten diepste een voorstelling van kan maken en van wat je nog meemaakt aan ellende , toch....
Hariette, wat een prachtig getuigenis van jou Heer en Heiland in jou persoonlijk leven.
Houdt dit vast.
Wat je schrijft hierboven is ook zo waar en wat mooi dat je dat ondanks alles dit ook zelf zo kan inzien en hiervan kan spreken.
Je mag inderdaad zeker weten en hierop vertrouwen dat de Heere God het geheel overziet en het in handen heeft ondanks alles.
Zijn Liefde zocht mij teder, het is een lied van Liefde van de Heere wat ik je mee wil geven

https://www.youtube.com/watch?v=S8cp93nZS-4

1.
Zijn liefde zocht mij teder,
Hij riep mij dag en nacht;
Hij vond en trok mij weder
uit duivels zondemacht.
Hij legde m´ op zijn schouders neer
en bracht mij tot de kudde weer.

Refrein:
Ja, zijn liefde zocht mij,
en zijn bloed, dat kocht mij;
Door genade ben ´k een kind van God.
Door genade ben ´k een kind van God.

2.
Hij reinigde mijn wonden,
Hij stilde al mijn pijn,
zodat nu al mijn zonden
door Hem gewassen zijn.
´k Heb vrede en blijdschap in mijn hart,
want Jezus droeg voor mij de smart.

3.
Nu is Hij weer verrezen
en zit aan Vaders zij.
Zijn naam wordt lof geprezen!
Daar bidt Hij thans voor mij,
vanwaar nog steeds de kracht van ´t bloed
mij voor de duivelsmacht behoedt.


Veel sterkte kracht en wijsheid toegewenst voor jou en je gezin.

[Marnix]

Chaya, mee eens. Het enige wat ik wil aanvullen en wat ik ook bedoelde is dat je ELKAAR belooft trouw te blijven, lief te hebben. Dat laatste beloof je ook. Liefde is de basis van die trouw en trouw de basis van die liefde. Maar stel dat je partner je kleineert, beledigt, telkens bewust pijn doet enzovoorts, dan denk ik dat je beter kan scheiden. Omdat de liefde wederzijds moet zijn, anders is er geen fundament. Dan kan je soms beter scheiden dan bij iemand blijven omdat je elkaar trouw en liefde hebt belooft, maar die ander is je niet trouw en houdt niet van je. Jou belofte en die houden kan je niet loskoppelen van die zelfde belofte van die ander en of die die ook houdt.

[Mortlach]

Ik kan er werkelijk waar met mijn pet niet bij dat je je partner wél zou mogen aangeven en laten opsluiten, maar er niet van mag scheiden. Alhoewel je dan natuurlijk wel weer kunt voldoen aan het gebod om de gevangenen te bezoeken.

[_Sjors_]

Hallo Sammie40,

Wat een moeilijk en indroevig onderwerp dat je hier aansnijd. Ik kom zelf uit een gezinssituatie waarin ook het nodige geweld werd gehanteerd om zaken beheersbaar te houden. Agressie is dat wat je in staat stelt om beslissingen te nemen EN om ze uit te voeren. Credo het bestaan aldaar. Ik heb als jochie van 3 turven hoog zodoende al op vroege leeftijd met gebalde vuisten voor me pa gestaan; kom niet aan me moeder. Het heeft niets geholpen. Het grote probleem wat hier ook om de hoek komt kijken is dat kleine kinderen vooral nog bezig zijn met kopiëren. Een opeenstapeling van effecten in het nadeel van tja, het kind? Krijg je weer op je donder omdat je zaken buitenshuis ook zo gaat aanpakken...ik heb wat afgeknokt. Ik heb hem gehaat en mijn moeder op den duur verwenst omdat er niet meer uitkwam dan: hou op, je slaat hem nog eens het ziekenhuis in! Een tandeloze leeuw vond ik haar. Ondanks alles zijn ze nog steeds bij elkaar. Ik snapte er als kind niks van.

Nu, als ouder kind, ben ik ongehuwd en kinderloos. Dat was mijn oplossing: die cirkel valt maar op 1 manier te doorbreken: niet aan beginnen. En ik kan zeer consequent zijn als ik mijn zinnen ergens op heb gezet. Of het daadwerkelijk een oplossing is? Ik denk het niet, de veertig voorbij zijnde. Het was vechten, maar dat hielp niks, dus dan maar vluchten/mijden. Ik wil hiermee niet zeggen dat een ieder (kind) hetzelfde omgaat met problematiek, maar het is i.m.o. een voorstelbare reactie. Zonder hiermee goed te keuren wat ik allemaal aan fouten heb gemaakt.

http://gebedsbroeders.nl/blog/met-een-p ... n-opvoeden

Ik geloof dat God een oplossing bied voor de problematiek zoals hier wordt omschreven. En scheiden is daar in principe geen van. Ik kan hoogstens lezen in de Bijbel dat er als allerlaatste middel in geval van overspel, scheiding wordt toegestaan (maar niet wordt gepromoot!) Als een van beiden er met een ander van doorgaat, zal er aan het huwelijk ook wel wat gemankeerd hebben; maar diegene zullen we zonder meer als een hoereerder moeten behandelen.
Als een vrouw echter haar man verlaat omdat hij haar molesteert, hebben we met een heel ander motief te maken en daar hebben we in onze beoordeling en behandeling rekening mee te houden. Hoewel kwaad in geen geval goed is te keuren/noemen, is het m.i. verstandig zulke verschillende gevallen NIET over een kam te scheren.

Ik wens jou heel veel liefde toe!

Met vriendelijke groeten,

Sjors.

[Harriette]

Marnix, Chaya en Moestuin, dank jullie wel. Chaya, prachtig uitgelegd.

Marnix:

Chaya, mee eens. Het enige wat ik wil aanvullen en wat ik ook bedoelde is dat je ELKAAR belooft trouw te blijven, lief te hebben. Dat laatste beloof je ook. Liefde is de basis van die trouw en trouw de basis van die liefde. Maar stel dat je partner je kleineert, beledigt, telkens bewust pijn doet enzovoorts, dan denk ik dat je beter kan scheiden. Omdat de liefde wederzijds moet zijn, anders is er geen fundament. Dan kan je soms beter scheiden dan bij iemand blijven omdat je elkaar trouw en liefde hebt belooft, maar die ander is je niet trouw en houdt niet van je. Jou belofte en die houden kan je niet loskoppelen van die zelfde belofte van die ander en of die die ook houdt.

Kleineren, beledigen…. Zucht….je vlees gaat snel dood, geloof me. Het raakt me niet meer, ik kan de geest die daarachter zit wel zien. Ik heb ook inderdaad een tijd gedacht dat aangezien je ELKAAR liefde en trouw belooft en je blijft alleen daarin over, het voor mij niet meer geldt. Echter, als God me opdraagt mijn vijand lief te hebben, die mij helemaal niets heeft beloofd, waar ik geen verbond mee heb, en die mij ook kwaad doet, is het voor mij nog veel vanzelfsprekender om de man waar ik trouw en liefde aan heb beloofd, lief te hebben. Voor onvoorwaardelijke liefde MOET ik het wel loskoppelen. Liefde is niet voorwaardelijk, zo van als jij van mij houdt, dan hou ik van jou. Liefde is een keus. Zo gauw ik bezig ga met het deel van mijn man, heb ik duizenden excuses om te scheiden en zelfs om niet lief te hebben. Liefde is een keus die je omzet in daden. Geen lieve gevoelens. Ik snap je wel Marnix, het onrecht, het disrespect het zet je haren recht overeind, ik ben een mens. Ik voel. Ik mag ook voelen. Toch wil ik me niet laten leiden door mijn gevoel, maar door mijn wil.

Ik kan er werkelijk waar met mijn pet niet bij dat je je partner wél zou mogen aangeven en laten opsluiten, maar er niet van mag scheiden. Alhoewel je dan natuurlijk wel weer kunt voldoen aan het gebod om de gevangenen te bezoeken.

Haha, dat gevangenen bezoeken, daar gaat het om Nee serieus, het aangeven is niet gericht tegen hem, maar tegen zijn daden. Hij wordt geacht volwassen te zijn en heeft dus geen paps of mams die hem kan straffen. Ik ben zijn moeder ook niet, ik kan wel grenzen aangeven, die niet worden gerespecteerd, en dus blijft over dat ik het overdraag aan degene die die autoriteit nog wel over hem heeft. De rechter. Scheiden is wél tegen hemzelf gericht en ik laat me niet dwingen, ook niet door zijn gedrag, om een keus te maken die inmiddels volledig tegen mezelf ingaat.
-----
Vaak trouwen we om allerlei redenen behalve de enige goede die uiteindelijk overblijft: Wat kan ik doen en veranderen zodat ik de vrouw/man wordt die God wil dat ik wordt. Hoe vaak ik s'morgens niet denk: vandaag kook ik niet, ik pas er voor. Alles van 1 kant...grrr.... maar het houdt geen stand meer, ik wil meer en meer liefhebben ten koste van mijn vlees. Ik eindig toch altijd weer in de keuken met een grootse maaltijd, toetjes en taarten. De vreugde die je dan weer hebt......Liefhebben loont!!

[Marnix]

Bedankt voor je reactie. Ik snap je punt en ik vind het mooi wat je doet. Toch zit er denk ik wel ergens een grens aan. God vraagt ons om onze vijanden lief te hebben. Hij vraagt alleen niet om met je vijand te trouwen. Een huwelijk is wat dat betreft wel iets anders dan naastenliefde. Volgens mij is liefde ook niet onvoorwaardelijk. Het moet wel van twee kanten komen. Waarmee ik niet wil stellen dat je niet alles in het werk moet stellen om je relatie te redden. Maar er kunnen situaties zijn dat je toch uit elkaar gaat omdat er geen wederzijdse liefde is en je alleen maar in stand probeert te houden wat er helemaal niet meer is. Nou ja, op papier, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Wat dat betreft is er denk ik wel onderscheid tussen het huwelijk en de opdracht je naaste lief te hebben en zelfs je vijanden. Die laatsten kunnen van 1 kant komen. Een huwelijk niet.