Katlheen schreef:Wel jammer dat ik hier reacties lees waarbij de strekking is dat de topic starter niet moet zeuren over zijn jeugd, en dat het schoppen zou zijn tegen kerk en ouders. Ik noem dat geen schoppen, ik noem dat evalueren en ervaringen delen.
Ja, een echt staaltje van naastenliefde.
Mortlach schreef:
Persoonlijk heb ik altijd ernstige twijfels bij een systeem of bij mensen die anderen het zwijgen proberen op te leggen. Elke keer dat ik dat lees, weet ik eigenlijk al genoeg.
Yep, zelfs hier op dit open forum is je inbreng niet zeker.
Hallo slipper mogelijk heb je iets aan mijn bijdrage, anderen mogelijk ook.
Zelf ben ik een huis tuin en keuken katholiek. Jaren misdienaar en later acoliet geweest. Ondanks dat deed de kerk me niets. Een jarenlange zoektocht volgde, heb van alles en nog wat gelezen wat boven het “normale”uitstijgt. Pas langzaam aan drong het tot me door dat ik hier al jaren naar op zoek was geweest. Een en al herkenning van dingen waar ik vroeger tegenaan liep.
Waarom ik eigenlijk reageer? Mijn vrouw heeft een gelijksoortig milieu gekend. Een aantal keren heeft ze overwogen er een einde aan te maken. Ook toen ze op zichzelf woonde was de invloed van haar ouders enorm (dagelijkse controle). Wat ze hoopte, meer vrijheid, bleek een illusie. De kerk had ze achter zich gelaten, en schoof God diverse keren aan de kant, voelde zich daar ook weer schuldig om zoals met alles overigens. Ik denk dat het haar “redding” is geweest dat ze God niet helemaal had losgelaten (en God haar niet). Op een dag toen ze wederom in een depressie zat bad ze om hulp. Of er iemand mocht helpen haar uit de greep van de verstikkende omgeving te halen. Een paar dagen later, wij waren sinds kort collega’s, raakte we wat aan de praat, een afspraak volgde. Toen ik haar leerde kennen was het een sociaal wrak. Een eigenwaarde ver beneden het 0 punt. In haar ogen lag alles aan haar, wat er ook maar gebeurde. Een heftige overspanning volgde, een totale leegte. Voor mij een continue angst aangaande haar suïcidale neigingen. We hebben vanaf het begin van onze relatie altijd heel goed kunnen praten. Langzaam aan klom ze uit het diepe dal. Begon zich te interesseren in hetgeen ik las. Ze begon een andere God te ontdekken; een God die vol liefde de mens nadert, niet veroordelend, geen tiran. Het was een periode van vallen en opstaan, langzaam aan kreeg ze vertrouwen in zich zelf en anderen. Iets wat ze nooit had gehad. We konden samen “stil zitten” zoals wij dat noemen als we samen bidden tot onze Vader. Een paar jaar geleden heeft ze definitief gebroken met haar ouders (allebei narcisten). Nog steeds is ze niet helemaal bevrijd van de last. Regelmatig, gelukkig niet meer iedere dag, voelt ze haar ouders nog over haar schouders meekijken bij alles wat ze doet (hadden overal commentaar op). Af en toe denk ik nog wel eens: “als je maar niet de hand aan jezelf slaat”. Het is niet meer dan denken aan en geen angst meer. Ze heeft veel steun aan de nieuwe openbaringswerken. Dat geeft haar troost: God is geen tiran maar juist vol liefde. Hoe dan ook het mag een “wonder” heten dat ze God vrij kan omarmen zonder negatieve gevoelens. Ze heeft God kunnen loskoppelen van het (kerk)gedrag van haar ouders.
