Rotjeugd door de kerk

[Mortlach]

Alle generaties door de eeuwen heen hebben zich verzet tegen de overmacht van de ouders.
En dat is maar goed ook, de mens is hopeloos conservatief.
Zonder verzet geen vernieuwing.
Maar realiseer je wel dat de generatie na ons zich tegen ons zal verzetten.

Uiteraard. Toen ik het schreef dacht ik echter specifiek aan jonge kinderen (onder de 10, pak-em-beet). Die zijn echt emotioneel niet in staat tegen de ouders in te gaan als het gaat om kernpunten van de opvoeding zoals de manier van geloven.

[Neliz]

Achterhaalde ideeën ? ongeveer 5% van de wereldbevolking is atheïst.
95% is gelovig en heeft dus achterhaalde ideeën ? Beetje elitair om dit zo te stellen.

Sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik noem mezelf ook geen atheïst - eerder agnost.
Niet het geloof an sich noemde ik achterhaald. Maar bepaalde ideeën. Specifiek ik mijn reactie doelde ik op de veroordelende houding jegens homoseksuelen.

[rotterdam]

jonge kinderen (onder de 10, pak-em-beet). Die zijn echt emotioneel niet in staat tegen de ouders in te gaan als het gaat om kernpunten van de opvoeding zoals de manier van geloven.

Dus ? Is dit alleen van toepassing op gelovige gezinnen ? Lijkt me niet.

Karin van den Broeke groeide op in een atheïstisch gezin. Met haar vriend ging zij mee naar catechisatie.
De bijbellessen inspireerden haar zozeer dat zij besloot te stoppen met de studie rechten en theologie te studeren.
Sinds 2013 is zij preses van de Generale Synode van de Protestantse Kerk.

Emotioneel niet in staat tegen de ouders in te gaan ?

[rotterdam]

Sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik noem mezelf ook geen atheïst - eerder agnost.
Niet het geloof an sich noem ik achterhaald. Maar bepaalde ideeën. Specifiek ik mijn reactie doelde ik op de veroordelende houding jegens homoseksuelen.

Weet je, Neliz, die veroordelende houding jegens homoseksuelen, daar heeft de kerk uit jouw jeugd zeker geen patent op, zoals gezegd fundamentalisten vind je in alle geledingen.
De belijdenis van de kerk spreekt niet over hetero's en homo's maar over een gelukkig (zalig) leven tot in eeuwigheid.
Het verschil tussen de biddende christen "Ik geloof, Heere! kom mijn ongelovigheid te hulp" en een agnost is maar een dun lijntje.

[Mortlach]

Dus ? Is dit alleen van toepassing op gelovige gezinnen ? Lijkt me niet.

Dat zeg ik dan ook nergens.

Emotioneel niet in staat tegen de ouders in te gaan ?

Maakte zie die keuzes allemaal voordat ze 10 was?

[Teus]

Beste Slipper, je omschrijft exact mijn jeugdige leven en een ruime tijd daarna. Ik ben nu 56 en mag sinds een jaar of 4 weten dat De Heere Jezus mijn Heiland en Verlosser is door de Liefde en Genade van God. Mijn z.g. “beroerde tijd” was veel langer.

Ik heb geen idee waarom ik zo de behoefte voel om mijn verhaal te doen op ook nog eens een refo forum.. laat ik maar beginnen..

Ik heb de indrug dat het de aanwezige wroeging en teleurstelling is.

Streng gelovig gereformeerd vrijgemaakt opgevoed, gelukkig niet naar een refo middelbare school. moest wel twee keer naar de kerk, catechisatie, vereninning, enz..
mocht niet uit, alleen heel soms naar de jeugdsoos van de kerk want stel je voor dat je een ongelovige (partner) vind..

Tja, als het geen hartelijke wil is heeft het ook niet zo veel nut, kerkgang, catechisatie, enz.
Dat je geen ongelovige partner moet nemen is een opdracht van God en is dus de juiste weg. Alleen, ja dat is nu net wat je niet wil, te maken hebben van de dingen van God.

geen tv op zondag, niet fietsen, niet naar de mac of iets dergelijks waar anderen voor je moesten werken op zondag, niet naar de bios..
altijd nette kleren aan op zondag, geen vrienden over de vloer want met de familie 'gezellig' samen zijn. (voor mij was de zondag altijd vreselijk omdat wij het vreselijk vonden om zo op elkaars lip te zitten)

Geen reden om te bepalen dat je een rotjeugd gehad hebt.

zat al vrij jong graag alleen op mn kamer, maar ook dat mocht niet meer. altijd bidden, kreeg toen ik zestien was niet een gaaf cadeau maar een bijbel (nou wauw)
preken tot in den treure over welke zonden ik allemaal beging.. natuurlijk ook gewoon pubergedrag maar ook zeker veel gerelateerd aan geloof.

Op fouten gewezen worden is nooit prettig en als je op één na het mooiste cadeau niet waardeert is niet aan de gever te wijten maar aan de ontvanger.

voelde het me zo vreselijk opgedrongen, schijnheilig gedoe, mijn beste vriend was gay, kwam daar openlijk voor uit, mocht niet meer in de kerk komen, alleen als hij zich zou 'bekeren' idioot gedoe, (hij wilde ook al niet meer gaan)

Foute boel om een homo te weigeren in de kerk, maar het wil niet zeggen dat God geen afschuw van homo's heeft, niet om de persoon zelf, God houdt van hem, maar zijn gedrag tolereert God nooit.

ik wilde daar weg, kreeg een vreselijk hekel aan iedereen die ik kende van mijn kerktijd. gelukkig vrij jong op mezelf gegaan, ver van mn ouders vandaan.. heb mezelf kunnen ontwikkelen, als een normaal persoon met een goede opleiding en goede baan. natuurlijk helemaal van God los, veel gedate, pilletje op zn tijd tijdens het feesten enz. kijk er met plezier op terug. nu al het gefeest achter me gelaten, heb dmv mn opleiding gemerkt hoe erg het is geweest dat ik me niet op een normale manier heb kunnen ontwikkelen tussen mn 14-18e.

Als je geen erfgenaam bent van Gods Koninkrijk is dicht bij satan leven veel prettiger. Het is alleen maar zo kort en de gevolgen vreselijk en houden nooit meer op.

gevolg is dat ik er nu helemaal niets meer mee te maken wil hebben en me er goed bij voel. het enige wat ik merk is wanneer ik iemand hoor praten over kerk, geloof, God, jezus en alles ik meteen een hekel krijg aan degene, terwijl degene daar niets aan kan doen want dat is puur mijn gevoel. ik probeer degene te respecteren maar ik merk dat ik dit erg lastig vind. dat ik onbewust ga provoceren.. wie herkent dit?

Wees eens heel eerlijk, voel je je er altijd goed bij bij hetgeen wat je doet?

Ik herken dit ja, het zijn de gevolgen van de keuzes die je zelf gemaakt heb.
Als je het tegen wilt gaan moet je een gevecht aan gaan met satan.

Kortom, Je bent zelf verantwoordelijk voor je leven. In je jonge jaren ben je afhankelijk van de keuzes van je ouders, zij wisten ook niet beter, waren niet in de verwachting van God, maar zodra je zelf keuzes kan maken ben je er zelf verantwoordelijk voor.
Zolang je keuze niet voor God is maakt het allemaal niet uit wat je doet, je kunt wel 3 keer per week naar de kerk gaan maar als je het alleen maar doet omdat het moet van je ouders of de dominee dan is het niets positiefs wat je levensstijl betreft, Gods oordeel zal je zelfs harder treffen dan iemand die nooit in de kerk geweest is.
Maar....het is nog niet te laat Slipper, ondanks wat je gedaan hebt of in welke situatie je nu bent, God staat met open armen op je te wachten totdat je komt, het is aan jou, de weg is open, voor je zonden is betaald, God heeft Zijn Zoon voor jou gegeven en nu verwacht Hij dat jij naar Hem toekomt. De Heere Jezus heeft jou zonden voor God, Zijn Vader, beleden alsof Hij ze gedaan heeft, dat is wat! Je hoeft je alleen maar aan God over te geven, erkennen wat je fout gedaan hebt en je leven in Zijn Handen te leggen.
Het is zo mooi leven man...., je mag dan in de verwachting van Hem leven en als je het doet heb je het beste leven. Nooit meer bang ergens voor, zelfs niet om te sterven. God de eer geven, dienstbaar voor Hem zijn brengt de mooiste cadeau,s op, en de toekomst........
Maar het is aan jou.....het kan nog....het is nog niet te laat....maar het kan maar zo te laat zijn.
Zal voor je bidden.

[Yoshi]

Ik heb geen idee waarom ik zo de behoefte voel om mijn verhaal te doen op ook nog eens een refo forum.. laat ik maar beginnen..

Streng gelovig gereformeerd vrijgemaakt opgevoed, gelukkig niet naar een refo middelbare school. moest wel twee keer naar de kerk, catechesatie, vereninging, enz..
mocht niet uit, alleen heel soms naar de jeugdsoos van de kerk want stel je voor dat je een ongelovige (partner) vind..
geen tv op zondag, niet fietsen, niet naar de mac of iets dergelijks waar anderen voor je moesten werken op zondag, niet naar de bios..
altijd nette kleren aan op zondag, geen vrienden over de vloer want met de familie 'gezellig' samen zijn. (voor mij was de zondag altijd vreselijk omdat wij het vreselijk vonden om zo op elkaars lip te zitten)
zat al vrij jong graag alleen op mn kamer, maar ook dat mocht niet meer. altijd bidden, kreeg toen ik zestien was niet een gaaf cadeau maar een bijbel (nou wauw)
preken tot in den treure over welke zonden ik allemaal beging.. natuurlijk ook gewoon pubergedrag maar ook zeker veel gerelateerd aan geloof.
voelde het me zo vreselijk opgedrongen, schijnheilig gedoe, mijn beste vriend was gay, kwam daar openlijk voor uit, mocht niet meer in de kerk komen, alleen als hij zich zou 'bekeren' idioot gedoe, (hij wilde ook al niet meer gaan)

Dat klinkt mij in de oren als een vreselijke jeugd. Ik kan mij voorstellen dat je daar op volwassen leeftijd nog wel eens een pittig gesprek over hebt gehad met je ouders want die kan je het aanrekenen lijkt mij. Ikzelf kan uit mijn eigen jeugd gelukkig (of God zij dank eigenlijk) niets herkennen van wat jij hebt meegemaakt. Ik kan me dus maar beperkt inbeelden hoe het moet zijn om het gevoel te hebben je jeugd verloren te hebben door religieus fanatisme.

ik wilde daar weg, kreeg een vreselijke hekel aan iedereen die ik kende van mijn kerktijd. gelukkig vrij jong op mezelf gegaan, ver van mn ouders vandaan.. heb mezelf kunnen ontwikkelen, als een normaal persoon met een goede opleiding en goede baan. natuurlijk helemaal van God los, veel gedate, pilletje op zn tijd tijdens het feesten enz. kijk er met plezier op terug. nu al het gefeest achter me gelaten, heb dmv mn opleiding gemerkt hoe erg het is geweest dat ik me niet op een normale manier heb kunnen ontwikkelen tussen mn 14-18e.

Goed dat je iig op latere leeftijd hebt leren genieten van het leven en ervaren hebt dat het ook gewoon leuk kan zijn om te leven. Dat er ook andere wegen zijn te bewandelen en dat dat mensen niet slecht hoeft te doen. Vanuit gelovig oogpunt natuurlijk jammer dat dat "helemaal van God los was" alhoewel er tussen zwart en wit natuurlijk ook heel veel kleur zit. Je bent deels een product van je opvoeding, en doordat je zo'n zware opvoeding hebt gehad zet je je daar haast vanzelfsprekend tegen af zodra je uit de verstikking komt.

gevolg is dat ik er nu helemaal niets meer mee te maken wil hebben en me er goed bij voel. het enige wat ik merk is wanneer ik iemand hoor praten over kerk, geloof, God, jezus en alles ik meteen een hekel krijg aan degene, terwijl degene daar niets aan kan doen want dat is puur mijn gevoel. ik probeer degene te respecteren maar ik merk dat ik dit erg lastig vind. dat ik onbewust ga provoceren.. wie herkent dit?

bedankt voor het lezen.

Ik herken dat niet. Ik kan je daar dus niet verder mee helpen. Ik kan het me wel voorstellen. Mocht je je daar nou niet overheen kunnen zetten en belemmert het jou in je dagelijks leven dan zou ik als ik jou was even langs de huisarts gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Daar is niets vreemds aan, en een aantal gesprekken wordt grotendeels gedekt door je zorgverzekering.

[MoesTuin]

ontroerende antwoorden van Bambi en Teus
Je ziet het werk van de Heere God in en door hen heen in de antwoorden.
de Heere God zal het werk wat Hij eens in een mens begonnen is nooit laten varen.
Beste Slipper, in het zo lijkt onzichtbare kan de Heere God aan het werk zijn in en door mensen in jou.
Ik kan me goed voorstellen dat je de strakke lijnen binnen een kerkelijke gemeente en de vragen die dit bij je oproept.... dat dit al je is tegen gaan staan.
Geloven is geen moeten maar een geschenk van de Heere God, waarin de kiem ontstaat vanuit het hart, en dat het groeien gaat en de Heilige Geest je leiden gaat dwars door kerkmuren, regels etc heen en je uiteindelijk hier naar dit forum henen geleidt heeft.
Het kan alleen al maar zijn omdat er voor je gebeden is en wordt vanuit je gemeente, of je ouders, zeg het maar....
de kracht van het Gebed is groot. krachtiger dan menig uitspraak op dit forum ook.



Slipper, ga met God en Hij zal met je zijn is wat ik je voor nu wil meegeven....


https://www.youtube.com/watch?v=x--y2gHtgSs

Ga met God, en Hij zal met je zijn,
jou nabij op al je wegen,
met zijn raad en troost en zegen.
Ga met God, en Hij zal met je zijn.

Ga met God, en Hij zal met je zijn,
bij gevaar, in bange tijden,
over jou Zijn vleugels spreiden.
Ga met God, en Hij zal met je zijn.

Ga met God, en Hij zal met je zijn,
in Zijn liefde je bewaren,
in de dood je leven sparen.
Ga met God, en Hij zal met je zijn.

[slipper]

Dank je wel Bambi voor je verhaal, dat doet me goed om te lezen. Ik denk echter dat dit niet meer voor mij is weggelegd.
Ik sta negatief tegenover het geloof alleen zit er ergens achter toch het idee van waarom ik zo’n jeugd heb gehad, ik geloof namelijk dat alles een reden heeft.. tuurlijk zullen mn ouders hun best gedaan hebben maar dit heeft helemaal verkeerd uitgepakt.

@Benefietdiner. Spijt? Nee zeker voel ik geen spijt of wroeging, ik ben tevreden met mn leven nu en hoe ik me heb losgemaakt.

Fijn om toch zo links en rechts herkenning te lezen, helaas komt dit nog te vaak voor.

Catechismus kan ik me inderdaad ook herinneren als ouderwetse zinnen uit je hoofd leren zonder (voor mij) enige relevantie.

Een andere kerk bezoeken is hier en daar geopperd.. ik heb een blauwe maandag een baptistengemeenten bezocht maar daar voelde ik me al helemaal niet thuis.

@Neliz dank je wel voor je verhaal. Ik begrijp (nog steeds) werkelijk niet waarom de kerk homoseksualiteit niet accepteerd. Ieder mens is gelijk wat maakt een geaardheid dan uit, ik merk dat ik er nu alweer gefrustreerd van raak. Wel de geaardheid accepteren maar vervolgens het (normale) voortvloeiend gedrag (samenwonen ed) afwijzen. Hypocriet vind ik dat, naastenliefde? Nee
Straatevangelisten ja daar raak ik ook vreselijk van geirriteerd. Ik vermijd ze zoveel mogelijk.
@Jaapo: je zegt dat ik nog gelovig ben of ik dat nou voel of niet.. heel bijzonder dit, ik geef aan dat ik niet gelovig ben, hoe kun jij nou zeggen dat ik dat anders voel?

@Teus. Ik kan weinig met jou reactie, jou reactie is precies hetzelfde als hoe mijn hele jeugd eruit heeft gezien. Mijn gevoelens/mening aan de kant schuiven en je eigen denkbeeld opdringen. Jij bepaald dat ik geen rotjeugd heb gehad. Ik kan er werkelijk niet bij dat je dit zegt.. ik heb in het kort (want geloof me dit is nog niet eens de helft van mijn verhaal) verteld hoe ik mijn jeugd heb ervaren. En het was *censuur*. Door jou reactie ben ik alleen maar extra blij dat ik niks meer te maken heb met de vrijgemaakte kerk. Je vraagt of ik blij met de keuze’s die ik maak. JA ik ben tevreden met mn leven zoals hij nu is en hoe hij was nadat ik op mezelf kon wonen.
Ik merk dat het me emotioneel nog steeds raakt wanneer iemand anders gewoon mijn gevoel weg schuift door te zeggen dat het anders is dan ik heb ervaren.

[MoesTuin]

Dank je wel Bambi voor je verhaal, dat doet me goed om te lezen. Ik denk echter dat dit niet meer voor mij is weggelegd.
Ik sta negatief tegenover het geloof alleen zit er ergens achter toch het idee van waarom ik zo’n jeugd heb gehad, ik geloof namelijk dat alles een reden heeft.. tuurlijk zullen mn ouders hun best gedaan hebben maar dit heeft helemaal verkeerd uitgepakt.

@Benefietdiner. Spijt? Nee zeker voel ik geen spijt of wroeging, ik ben tevreden met mn leven nu en hoe ik me heb losgemaakt.

Fijn om toch zo links en rechts herkenning te lezen, helaas komt dit nog te vaak voor.

Catechismus kan ik me inderdaad ook herinneren als ouderwetse zinnen uit je hoofd leren zonder (voor mij) enige relevantie.

Een andere kerk bezoeken is hier en daar geopperd.. ik heb een blauwe maandag een baptistengemeenten bezocht maar daar voelde ik me al helemaal niet thuis.

Beste Slipper, er is zoń proces nu eigenlijk al in je bezig....
zoveel beroering zeg maar, zoveel wat er in je omgaat.
Het is ook niet niks, een hele jeugd wat zo anders gegaan is als je zelf had gewenst.
Zie het als helder water wat nu door alles wat boven komt, beroerd, word....het zand en modder komt los en dat is goed, goed om te verwerken en verder te kunnen. (hiermee bedoel ik zeer zeker NIET te zeggen dat je hier aan het modder gooien bent, absoluut niet, dat doe je niet!)
Het is ook een proces wat nu nodig is waar je nu in zit.
Hoe het uitpakt....probeer er rustig en ontspannen en inderdaad zeker ongedwongen mee om te gaan
Zodat je er zonder je ergens verplicht toe te voelen uit kan komen, je zelf kan her ontdekken.
(en hiernaast zal ik voor je bidden)
Maar rust hierin is nu heel belangrijk voor je, niks moet..... rust.

Moestuin

[naamloos]

Ik snap best dat iemand zich afkeert van "het geloof" na zulke ervaringen. Eigenlijk ben je dan gewoon emotioneel en geestelijk misbruikt.
Van zulk ''geloof'' moet ik niets hebben, dat zie ik als geloven in regels en geloven in de bijbel.
Ik geloof in goedheid, trouw, genade, rechtvaardigheid, liefde, vriendelijkheid, eerlijkheid ect.
Dat zijn niet alleen goede eigenschappen, deze eigenschappen zijn een Persoon die God genoemd wordt.

Iedereen komt te kort aan die goede eigenschappen. Wie heeft er nooit een leugentje gelanceerd, of is onvriendelijk, ongeduldig, ontrouw ect geweest? Daarom ben ik blij dat Jezus één met ons geworden is om onze opgebouwde schuld te betalen, en ons daarvoor in de plaats zijn vlekkeloze leven te geven. Dat te geloven/aan te nemen maakt vrij, want daardoor worden wij één met Jezus en eist God niets meer van ons.
Leven vanuit liefde is heel anders dan leven vanuit wetten en regels, je leert vanzelf wel aanvoelen wat wel of niet in overeenstemming is met de liefde. In liefde is geen dwang, nemen, moeten, eisen, controle, ect. Liefde is geven en ontvangen, geheel vrijwillig.
Als goed nieuws (= evangelie) slecht nieuws wordt, dan klopt er iets niet!

Kan best dat je niet (meer) in God gelooft, dat respecteer ik. Al wil ik wel opmerken dat geloven dat God niet bestaat ook een geloof is.

[Mortlach]

Kan best dat je niet (meer) in God gelooft, dat respecteer ik. Al wil ik wel opmerken dat geloven dat God niet bestaat ook een geloof is.

Semantisch klopt dit misschien, maar het is absoluut niet zo dat die twee geloven equivalent zijn.

Ik neem aan dat jij in je dagelijks leven wel eens dingen doet die je eigenlijk niet wilde doen, omdat je denkt "God bestaat".
Ik daarentegen doe nooit dingen die ik eigenlijk niet wilde doen omdat ik denk "God bestaat niet".

Ik neem aan dat jij in je dagelijks leven wel eens dingen laat die je eigenlijk niet wilde laten, omdat je denkt "God bestaat".
Ik daarentegen laat nooit dingen die ik eigenlijk niet wilde laten omdat ik denk "God bestaat niet".

Jouw geloof in God heeft invloed op hoe jij je leven inricht. Mijn geloof dat God niet bestaat heeft geen enkele invloed op hoe ik mijn leven inricht.

[jaapo]

@Slipper: Het feit, dat je je er nog mee bezig houdt en het hier, op deze plek laat merken, betekent (nogmaals): dat je nog sporen van gelovigheid in je hebt. Dat is er toch vanuit je jeugd in gekomen. Dat het grotendeels negatief uitgewerkt heeft, is duidelijk en daar ben je lang de enige niet in. Maar dat beteknt niet, dat het geloof helemaal is verdwenen, maar het betekent wel, dat je moeite hebt met de formulering door alle negatieve ervaringen. Verder is de keuze voor de toekomst geheel aan jou, maar ik wil wel graag gezegd hebben, dat er duizenden zijn die ondanks een nare jeugd op grond van geloofsopvattingen nu toch als redelijk blije, gelovige mensen in het leven staan. En dat ondanks de kerk, waarin ze zijn opgegroeid. Ik herhaal, dat het jammer is, dat er bij dit soort kerken een gebrek aan zelfreflectie is, die ervoor zorgt, dat ze inzien, dat ze ook veel kapot gemaakt hebben. Bedenk wel, dat je ook zonder kerk een goede gelovige kunt zijn, maar samen met anderen je geloof beleven en belijden is rijker dan alleen. En niets of niemand kan je weerhouden, als je het geloof geheel en al wil afzweren. Laat je ook niet bangmaken. Wie geloofsangst bij een ander teweegbrengt, is vaak zelf gevaarlijk dicht bij de rand gekomen.

[jaapo]

@Slipper: Het feit, dat je je er nog mee bezig houdt en het hier, op deze plek laat merken, betekent (nogmaals): dat je nog sporen van gelovigheid in je hebt. Dat is er toch vanuit je jeugd in gekomen. Dat het grotendeels negatief uitgewerkt heeft, is duidelijk en daar ben je lang de enige niet in. Maar dat beteknt niet, dat het geloof helemaal is verdwenen, maar het betekent wel, dat je moeite hebt met de formulering door alle negatieve ervaringen. Verder is de keuze voor de toekomst geheel aan jou, maar ik wil wel graag gezegd hebben, dat er duizenden zijn die ondanks een nare jeugd op grond van geloofsopvattingen nu toch als redelijk blije, gelovige mensen in het leven staan. En dat ondanks de kerk, waarin ze zijn opgegroeid. Ik herhaal, dat het jammer is, dat er bij dit soort kerken een gebrek aan zelfreflectie is, die ervoor zorgt, dat ze inzien, dat ze ook veel kapot gemaakt hebben. Bedenk wel, dat je ook zonder kerk een goede gelovige kunt zijn, maar samen met anderen je geloof beleven en belijden is rijker dan alleen. En niets of niemand kan je weerhouden, als je het geloof geheel en al wil afzweren. Laat je ook niet bangmaken. Wie geloofsangst bij een ander teweegbrengt, is vaak zelf gevaarlijk dicht bij de rand gekomen.

[naamloos]

Semantisch klopt dit misschien, maar het is absoluut niet zo dat die twee geloven equivalent zijn.

Ik neem aan dat jij in je dagelijks leven wel eens dingen doet die je eigenlijk niet wilde doen, omdat je denkt "God bestaat".
Ik daarentegen doe nooit dingen die ik eigenlijk niet wilde doen omdat ik denk "God bestaat niet".

Ik neem aan dat jij in je dagelijks leven wel eens dingen laat die je eigenlijk niet wilde laten, omdat je denkt "God bestaat".
Ik daarentegen laat nooit dingen die ik eigenlijk niet wilde laten omdat ik denk "God bestaat niet".

Jouw geloof in God heeft invloed op hoe jij je leven inricht. Mijn geloof dat God niet bestaat heeft geen enkele invloed op hoe ik mijn leven inricht.

Iedereen gelooft iets (noem het voor mijn part nietsisme), en dat heeft altijd invloed hoe je je leven inricht. Niemand kan daar om heen.
Iemand die niet in God gelooft maar wel in zijn eigen principes, die zal ook wel eens wat doen of laten waar hij nou net geen of wel zin in heeft.
Ik geloof niet alleen dat God bestaat, maar ik geloof vooral in Hem om wie Hij is, want ik geloof in goedheid, liefde, rechtvaardigheid, genade, barmhartigheid ect. en dat is precies zoals God is.

Verder valt het best wel mee met dat ''moeten'' en niet ''niet mogen'', maar wat mensen er van kunnen maken blijkt dan weer niet mee te vallen.
Alle dingen zijn mij geoorloofd, maar niet alle dingen zijn nuttig. Alle dingen zijn mij geoorloofd, maar niet alle dingen bouwen op.
Waarschuwingen staan er in de bijbel om je vrijheid te beschermen, niet om die in te perken.