Berichtdoor gravo » 29 mar 2015 22:20
We moeten als gelovige leren dat de inhoud van ons geloof niet aantoonbaar is.
Dat is het nooit geweest, maar heel lang werd dat wel gedacht en werden de zichtbare dingen in direct verband gebracht met God, eenvoudigweg omdat die mogelijkheid er was.
Zolang we geen begrijpelijke en logische verklaring of kennis hadden van de omvang, vorm of ouderdom van de aarde, werden de vragen daarover religieus beantwoord. Het waren antwoorden, maar verkeerde antwoorden, weten we nu.
Datzelfde geldt voor verklaringen van de sterrenhemel, van het weer, van ziekten, van de verschillende diersoorten, van vulkanen, aardbevingen of zonsverduisteringen. Al die dingen waren moeilijk te begrijpen. Ze gingen boven onze macht, boven ons denken en ze waren oncontroleerbaar, en daarom was een religieuze verklaring de enig mogelijke, de enig logische ook. Ik beschuldig de premoderne mens nergens van. Maar vandaag de dag weten we eenvoudigweg beter hoe al die vragen beantwoord kunnen worden.
Wat geeft het om dat ruiterlijk te erkennen? Is dat soms niet waar, dan?
Er zijn andere, betere verklaringen gevonden voor veel verschijnselen in onze werkelijkheid. Dat betekent nogal wat. Vooral voor de aanvankelijke religieuze verklaringen. Die verklaringen verliezen hun kracht en zeggingskracht. En daar moeten gelovigen aan wennen.
Gelovigen moeten vooral weer wennen aan het feit dat de inhoud van hun geloof nooit logisch was en in feite nooit verklaarbaar, aantoonbaar of logisch beredeneerd zal kunnen worden.
En dat klopt wel, want wat wij geloven staat diametraal tegenover wat wij zien. Niet wat wij zien bepaalt ons geloof, maar wat wij hopen en verlangen. Niets van wat wij geloven is tastbaar. God niet, verzoening niet, eeuwigheid niet. Maar wij geloven er in met heel ons hart.
We moeten dus terug naar de eigenlijke functie van het geloof: iets voor waar houden, ook al zien wij het niet. Abraham, als vader van alle gelovigen is een goed voorbeeld.
Als we dat doen, als we ons geloof weer zo begrijpen en verwoorden, dan hoeven we aan de ene kant niet oneerlijk te worden tegenover wetenschappelijke kennis (door te zeggen dat het niet waar is, zonder die beschuldiging aan te kunnen tonen) en aan de andere kant ons geloof te behouden.
We zullen er alleen eerlijk bij moeten vertellen, dat het echt alleen een geloof is. Dat het ook niet meer is dan ons geloof. En dat dat geloof ook het enige is, waardoor we zalig worden. Meer is er niet.
Laat dat nu juist een van de motto's van de Reformatie zijn: sola fide.
Wie zijn geloof wil bewijzen en het op wetenschappelijke wijze wil aantonen, die komt bedrogen uit.
Niemand heeft ooit God gezien. Dus een wetenschapper zegt niks nieuws als hij dit ook eerlijk vermeldt.
Maar dat belet ons toch niet om het geloof te behouden? Hoe zouden wij anders zalig willen worden?
Worden we zalig door God wetenschappelijk aan te tonen of door in Hem te geloven?
Geloof alleen.
gravo
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)