Weggelaten of toegevoegd of helemaal bedacht?

[jaapo]

Ik doel op de grote verschillen tussen de vier evangeliën. Ik licht er een paar voorbeelden uit; er zijn er tientallen.
1. De bruiloft te Kana (Joh.) Weggelaten door de anderen; waarom dan? Toegevoegd door Johannes? Waarom dan? Of nooit zo gebeurd? 2. Bergrede en Hogepriesterlijk gebed. (Mattheüs en Johannes). Afgezien van het feit, dat er toen geen bandrecorders waren of er niemand bij was, als Jezus in stille afzondering ging bidden: weggelaten bij de één of de ander, of toegevoegd bij de één of de ander? Of slechts een vorm om het theologische standpunt over Jezus te verduidelijken? 3. De Wijzen bij de één en de herders bij de ander. Al eerder aan de orde geweest. 4. De Samaritaanse vrouw bij Johannes; weggelaten bij de anderen of toegevoegd bij Johannes of helemaal niet zo plaatsgevonden? 5. Bij de één mag Maria Magdalena de eerste zijn aan wie Jezus na de Opstanding verschijnt, bij de anderen zijn dat de discipelen. En we hebben de Emmaüsgangers ook nog in maar één evangelie. Enz., enz.
Ik wil niet provoceren, maar het is voor mij een dringende vraag. En dan Paulus nog, die in zijn brieven dit allemaal niet noemt. Bewust weggelaten?

[Bambi]

Als 4 mensen samen op reis gaan, zul je van alle 4 een verschillend verslag horen.
Sommige dingen zullen ze alle 4 noemen en andere dingen zal de een wel noemen en de ander niet.
Laat je er maar 1 een boek schrijven over die reis, dan zal je niet alles te weten komen.
Laat je ze alle 4 samen een boek maken over die reis, dan weet je alles.
En daarom heeft God ze alle 4 de verhalen op laten schrijven, zo weten we wat we weten moeten.
En Paulus was toch geen ooggetuige?
Wat had je dan van hem verwacht?

[hettys]

Jaapo. Daar is geen antwoord op. Niemand die het echt weet. Er zijn hele bibliotheken over geschreven.
Er zijn trouwens een aantal evangeliën niet in de bijbel opgenomen, en sommige bijbelboeken hebben het op het randje gehaald.

Persoonlijk vindt ik de vier synoptische evangeliën, ondanks wat verschillen, wel voldoende overeenkomen. Hoewel er voldoende is om enigszins bedenkingen bij te hebben, zoals de geboorteverhalen. Maar dat moet je ook zien in het licht van die cultuur, toen geboorteverhalen nog belangrijk waren als er persoon van belang beschreven moest worden.


Maar het evangelie van Johannes valt wel buiten de boot, in mijn optiek. In het evangelie van Johannes had Jezus zelfs andere discipelen en er was geen sprake van een roeping via het vissen. De tegenstellingen zijn dan wel heel opvallend. Dat is ook wel erg laat geschreven voor zover ik weet.

[mohamed]

Ik denk dat je ook in het oog dient te houden dat de evangelisten i.i.g. niet probeerden hun verklaringen in overeenstemming te brengen en dat vind ik een pluspunt.

[Menheffrin]

De verschillen zijn evident maar raken aan details die de leer van Jezus niet op het spel zetten. Dat is anders indien je kijkt naar het begrip 'eeuwige leven'. Dan zie je dat de synoptische evangeliën een vrij overeenstemmend idee hebben: een mengeling van een geestelijke en zinnelijke insteek, praktische voorwaarden en op die manier tijdgebonden. Bij Johannes is het een dwingend geloof, een geesteshouding en niet tijdgebonden. Wie gelooft verkrijgt het eeuwige leven. Dat is iets wat Jezus absoluut niet leert bij de synoptici.

[ben db bd]

Laat je ze alle 4 samen een boek maken over die reis, dan weet je alles.

Hoewel ik het antwoord van Bambi het duidelijkste vind, wil ik toch even op deze opmerking ingaan.
Waar het staat dat weten de Bijbelkenners onder ons wel aan te wijzen (ik zo niet) maar de wereld zou de boeken niet kunnen bevatten van de verslagen welke werken de Heere Jezus nog meer allemaal heeft gedaan, weet ik mij te herinneren eens te hebben gelezen.
Redelijk gechargeerd uitgedrukt vind ik, maar wel een verklaring van het gegeven dat de schrijvers allemaal hun eigen selectie hebben gemaakt, waar de theologie trouwens een keurige indeling van weet te geven. (maar die ben ik wel vergeten)

[Jan]

Ik doel op de grote verschillen tussen de vier evangeliën. Ik licht er een paar voorbeelden uit; er zijn er tientallen.
1. De bruiloft te Kana (Joh.) Weggelaten door de anderen; waarom dan? Toegevoegd door Johannes? Waarom dan? Of nooit zo gebeurd? 2. Bergrede en Hogepriesterlijk gebed. (Mattheüs en Johannes). Afgezien van het feit, dat er toen geen bandrecorders waren of er niemand bij was, als Jezus in stille afzondering ging bidden: weggelaten bij de één of de ander, of toegevoegd bij de één of de ander? Of slechts een vorm om het theologische standpunt over Jezus te verduidelijken? 3. De Wijzen bij de één en de herders bij de ander. Al eerder aan de orde geweest. 4. De Samaritaanse vrouw bij Johannes; weggelaten bij de anderen of toegevoegd bij Johannes of helemaal niet zo plaatsgevonden? 5. Bij de één mag Maria Magdalena de eerste zijn aan wie Jezus na de Opstanding verschijnt, bij de anderen zijn dat de discipelen. En we hebben de Emmaüsgangers ook nog in maar één evangelie. Enz., enz.
Ik wil niet provoceren, maar het is voor mij een dringende vraag. En dan Paulus nog, die in zijn brieven dit allemaal niet noemt. Bewust weggelaten?

http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/213 ... evangelie/

Vraag:

Waarom wijkt in het bijzonder het Johannesevangelie af van de andere evangeliën (de synoptische evangeliën)? In Johannes is Jezus' optreden wisselend in Galilea en Jeruzalem, duurt Jezus' wandeling op aarde langer dan in de andere evangeliën en in het Johannesevangelie wordt Jezus gelijkgesteld met God. Dit zijn belangrijke verschillen met de synoptische evangeliën. Wat is de reden dat het Johannesevangelie tot de Bijbelcanon is gaan behoren?


Antwoord:

Het Nieuwe Testament zet in met vier evangelieboeken. Het evangelie naar de beschrijving van Mattheüs, van Markus, van Lukas en van Johannes. Van oudsher heeft het de aandacht getrokken dat het vierde evangelie, dat naar de beschrijving van Johannes, ten opzichte van de drie andere evangeliën een aparte plaats inneemt. De eerste drie evangeliën noemen we de synoptische evangeliën. Ze geven namelijk een synopsis, een overzicht of een korte schets van het leven van Jezus. We nemen deze drie bijeen vanwege hun grote overeenkomst.

Het evangelie naar Johannes heeft onmiskenbaar een eigen karakter. Clemens van Alexandrië sprak van “een geestelijk evangelie.” Daarmee onderscheidde hij het van de synoptische evangeliën die “het leven van Jezus naar het uiterlijke en lichamelijke beschreven” (deze Clemens trad als particulier christelijk leraar op in Alexandrië en is in 216 gestorven; van hem zijn enkele werken bewaard gebleven). Evenals Augustinus verkoos Luther het vierde evangelie boven de andere drie als “het fijne, echte hoofdevangelie”.

Een boeiende vraag is wie deze Johannes is. De oudkerkelijke traditie noemt als schrijver de apostel Johannes, de zoon van Zebedeüs (Matth 4:21). In de hoofdstukken 1 tot en met 20 van het evangelie wordt de naam van de schrijver niet genoemd. In 21:24 lezen we: “Deze is de discipel die van deze dingen getuigt en geschreven heeft en wij weten dat zijn getuigenis waarachtig is.” De schrijver zegt van zichzelf dat hij een getuige is, een ooggetuige en een kroongetuige van deze dingen. Maar hij spreekt mede namens anderen. En wij weten dat zijn getuigenis waarachtig is. Johannes spreekt mede namens de hem omringende broeders.

In het vierde evangelie lezen we herhaaldelijk van een anonieme discipel ( 1:35-41; 18:15; 20:2) en van “de discipel die Jezus liefhad” (13:23; 19:26; 21:7, 21:20). Het gaat om iemand die binnen de kring van de discipelen de voorkeur van de Meester genoot. Een lievelingsleerling. Een intieme vriend van de Heere Jezus.

Je moet zelf de genoemde teksten maar goed lezen. Wanneer we deze met elkaar vergelijken kunnen we van deze anonieme discipel zeggen dat hij toch wel in een heel intieme relatie met Jezus staat. Aanvankelijk was hij een leerling van Johannes de doper. Van deze heeft hij geleerd dat Jezus het Lam Gods is. Hij heeft samen met Andreas een dag lang in het huis van Jezus verkeerd en zo heeft hij Hem van het begin af leren kennen. Bij de laatste paasmaaltijd lag hij het allerdichtste bij de Heere Jezus. Hij is een unieke getuige van Jezus en heeft het verhoor bij de hogepriester meegemaakt, stond bij de kruisiging, was bij het open graf en heeft later de levende Heere ontmoet. Hij bleef heel lang leven. Hij was de langst levende apostel.

In de kerkelijke traditie is deze discipel, die Jezus liefhad, algemeen beschouwd als een van de twaalf apostelen en gelijkgesteld aan Johannes de zoon van Zebedeus. Jakobus was zijn oudere broer. We lezen bij de in Klein Azië geboren bisschop Irenaeus van Lyon het volgende: Later heeft Johannes, de discipel van onze Heere, die aan Zijn borst lag, het evangelie uitgebracht toen hij nog in Efeze in Klein Azië was (Eusebius V,8,4).

Deze Irenaeus was een leerling van bisschop Polycarpus van Smyrna die de apostel Johannes heeft meegemaakt en wie uit eigen herinneringen van hem kon vertellen. Irenaeus vertelt er over in een brief die hij schreef aan een zekere Florinus. “Zo kan ik nog precies de plaats aanwijzen waar die gezegende Polycarpus gewoon was te zitten en te spreken, waar hij binnenkwam en uitging, hoe hij leefde, zijn lichaamsbouw, dat alles ligt me nog vers in het geheugen, alsook zijn toespraken tot de mensen. Hij vertelde gewoonlijk over zijn omgang met Johannes en met de mensen die de Heere gezien hadden en zelf nog in leven waren. Hij gaf dan ook door wat ze vertelden en wat hij van hen over de Heere gehoord had, over Zijn wonderen en over Zijn leer. Dat alles vertelde Polycarpus steeds weer, in overeenstemming met de heilige Schriften, precies zoals hij het gehoord had van de ooggetuigen van het levende Woord” (Eusebius V,20,4-8).

Johannes was eerst ten tijde van keizer Domitianus (81-96) op het eiland Patmos. Daarna is hij weer teruggekeerd naar Efeze. Hij leefde nog bij het begin van de regering van keizer Trajanus (98-117). Johannes is tot op zeer hoge leeftijd in Efeze werkzaam geweest. Waarschijnlijk is Johannes kort voor het einde van de eerste eeuw gestorven. In Efeze kent men het graf van Johannes. Waarschijnlijk heeft Johannes het boek dus in Efeze gepubliceerd nadat hij van Patmos was teruggekeerd. We denken voor het ontstaan van dit vierde evangelie aan de jaren tussen 90 en 100. Uit alles blijkt de zeer intieme relatie die Johannes had tot de Heere Jezus. Hij deelde heel bijzonder in Zijn liefde en nabijheid. Ongetwijfeld heeft dit ook aan het evangelie een eigen karakter gegeven

Wanneer we het evangelie naar Johannes vergelijken met de drie synoptische evangeliën valt een aantal verschillen op. Zo beschrijft Johannes bij de laatste paasmaaltijd als enige de voetwassing, maar hij gaat aan de instelling van het Avondmaal voorbij. Johannes vertelt minder genezingswonderen. De wonderen die hij dan weer als enige vertelt zijn heel bijzonder. Bijvoorbeeld de genezing van de blindgeborene in hoofdstuk 9 en de opwekking van Lazarus uit de dood in hoofdstuk 11. Typerend voor Johannes zijn de lange redevoeringen en de gespreksverslagen. Denk aan de ontmoeting met Nicodemus in hoofdstuk 3, met de Samaritaanse vrouw in hoofdstuk 4, met de joden in Kapernaum over het manna uit de hemel in hoofdstuk 6 en de afscheidsgesprekken met de leerlingen in de hoofdstukken 14 tot en met 17. Johannes vermeldt heel veel eigen woorden van de Heere Jezus. Luther zegt ervan: hier hoort men de prediking van Jezus. Johannes concentreert zich op het werk van Jezus in Judea. Verschillende malen worden bezoeken gebracht aan Jeruzalem. Er is sprake van vier bezoeken aan de stad ter gelegenheid van de feesten (zie 2:13 en 5:1 en 7:10 en 12:12). Bij de synoptische evangeliën lezen we vooral van zijn optreden in Galilea, vanwaar Hij op het laatst een bezoek brengt aan Jeruzalem om daar te lijden. Je mag hieruit niet de conclusie trekken dat bij Johannes de wandeling van Jezus op aarde langer heeft geduurd. Dat is beslist onjuist.

Ik wil er nog op wijzen dat de synoptische evangeliën inzetten bij Jezus’ menselijk bestaan en vertellen van Zijn geboortegeschiedenis. Het vierde evangelie begint in de hemel: In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. Door Johannes wordt Jezus getekend in het licht van de Goddelijke heerlijkheid en glorie die de Zoon van de Vader eigen is. Ik bezit een verklaring van het evangelie naar Johannes van Roelof Pietersz., (1586-1649; is predikant in Amsterdam geweest). Het boek draagt de titel: De Evangelische Arend.

We mogen echter deze verschillen niet over-accentueren. Bij alle verschillen zijn er ook overeenkomsten. Er is eenheid bij verscheidenheid. Alle vier de evangelisten geven een weergave van de geschiedenis van het leven van Jezus op aarde en vooral van Zijn lijden, sterven en opstanding. Zo heeft Johannes dat ook gedaan. We kunnen gerust stellen dat de basisgegevens hetzelfde zijn. Johannes heeft zijn evangelie later geschreven. Hij zal de inhoud van de eerste drie evangeliën bij zijn lezers als bekend verondersteld hebben. Hij behoefde dat allemaal niet te herhalen. We lezen dat Lukas van voren aan alles naarstig heeft onderzocht. Ongetwijfeld heeft Johannes dat ook gedaan. Op zijn eigen wijze heeft hij het materiaal wat voorhanden was gebruikt en heeft het evangelie geschreven met een bepaald doel. Juist Johannes heeft de woorden over de komst van de Heilige Geest beschreven. Jezus heeft beloofd: Die zal u alles leren en zal u indachtig maken alles wat Ik u gezegd heb. En ook: Hij zal u in al de waarheid leiden. We dienen vooral te letten op het werk van de Heilige Geest . Je gelooft toch met mij dat de Bijbelschrijvers geïnspireerd zijn door de Heilige Geest. Dus ook Johannes. Het evangelie naar de beschrijving van Johannes is Gods Woord. Evenals de synoptische evangeliën.

Johannes had bij het schrijven een bepaald doel op het oog. We lezen dat aan slot van hoofdstuk 20: ”Maar deze zijn geschreven opdat gij gelooft dat Jezus is de Christus de Zone Gods en opdat gij gelovende het leven hebt in Zijn naam” (20:31). Hij wilde met de beschrijving van Jezus’ leven, werken en woorden aangeven dat Hij de Zoon van God is. En opdat zijn lezers zouden geloven en in Zijn naam het leven hebben. Johannes zal zowel Joden als heidenen voor ogen gehad hebben. Opdat zij tot geloof zouden komen en in het geloof gesterkt worden.

Johannes wil dus de alles te boven gaande werkelijkheid en heerlijkheid van Jezus als de Messias en de Zoon van God beschrijven. Aan het begin van het evangelie staat in 1:14: “Het woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond en wij hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd, een heerlijkheid als van de eniggeboren Zoon van de Vader, vol van genade en waarheid.” Aan het slot in 21:24 lezen we dat het deze discipel is die van deze dingen getuigt en deze dingen geschreven heeft. Juist in het vleesgeworden Woord ligt de mogelijkheid om de heerlijkheid van God te aanschouwen. De heerlijkheid is gezien, er is van getuigd en het is beschreven.

Jezus is de Zoon van God in absolute zin. In Jezus komt God Zelf tot ons. Zijn heerlijkheid komt uit in de zogenaamde Ik-ben woorden. Ik ben het brood des levens, het licht der wereld, de deur der schapen, de goede Herder, de opstanding en het leven, de weg en de waarheid en het leven, de ware wijnstok. Als Jezus zegt: Ik ben, wil dat zeggen dat in Hem zich de Goddelijke heerlijkheid openbaart en aanwezig is. In Jezus is God Zelf aanwezig. We denken immers aan de woorden uit Exodus 3:14.

Zijn dood aan het kruis wordt een verhogen genoemd. Zijn kruisiging ziet Johannes als een verhoging, want immers gaat het in de kruisiging om het heil. “En gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, alzo moet de Zoon des mensen verhoogd worden.” Hij is het Lam Gods dat de zonde der wereld wegneemt, Hij is God en mens in één Persoon, in Hem is alle heil. Zijn kruisdood is het begin van Zijn verhoging in opstanding en hemelvaart. Hij moet in de prediking verhoogd worden.

In Zijn woorden en werken, in Zijn lijden en opstanding openbaart zich de Goddelijke heerlijkheid. Hij is de Zoon van God en in Hem openbaart God Zijn genade en waarheid. Johannes ziet door de Heilige Geest de feiten in het licht van de verheerlijking. Het gaat om Gods reddende en verlossende heerlijkheid in Jezus.

Rest de vraag wat de reden is dat het Johannes-evangelie tot de Bijbelcanon is gaan behoren. Ik wil volstaan met te verwijzen naar artikel 5 van de NGB. We lezen daar: Al deze boeken alleen ontvangen wij voor heilig en canoniek. De kerk heeft deze 66 boeken niet tot kanon gemaakt, maar als zodanig ontvangen. Ook hier ontwaren we het werk en de zorg van de Heilige Geest.

Beste vraagsteller. Johannes heeft dit evangelieboek ook voor jou en mij geschreven. Opdat jij en ik zouden geloven. Geloven is steeds maar weer de toevlucht nemen met onze zonden en zondig bestaan tot de Heere Jezus, de Zoon van God. “Die in de Zoon van God gelooft die heeft het eeuwige leven; maar die de Zoon van God ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien, maar de toorn van God blijft op hem” (Joh. 3:36).

[Jan]

Maar het evangelie van Johannes valt wel buiten de boot, in mijn optiek. In het evangelie van Johannes had Jezus zelfs andere discipelen en er was geen sprake van een roeping via het vissen. De tegenstellingen zijn dan wel heel opvallend. Dat is ook wel erg laat geschreven voor zover ik weet.

http://www.gotquestions.org/Nederlands/ ... telen.html

Vraag: "Wie waren de twaalf discipelen / apostelen van Jezus Christus?"

Antwoord: Het woord “discipel” betekent “leerling” of “volgeling”. Het woord “apostel” verwijst naar “iemand die is uitgezonden”. Toen Jezus op aarde was, werden de twaalf “discipelen” genoemd. De twaalf discipelen volgden Jezus, leerden van Hem en werden door Hem opgeleid. Na de opstanding en de hemelvaart van Jezus zond Hij de discipelen de wereld in (Matteüs 28:18-20; Handelingen 1:8) om Zijn getuigen te zijn. Zij werden toen de twaalf apostelen genoemd. Maar zelfs toen Jezus zich nog op de aarde bevond, werden de begrippen “discipelen” en “apostelen” soms zij aan zij gebruikt, omdat Jezus hen opleidde en uitzond.

De oorspronkelijke twaalf discipelen / apostelen worden in Matteüs 10:2-4 opgenoemd: “De namen van de twaalf apostelen zijn deze: allereerst Simon, die Petrus genoemd wordt, en dan Andreas, zijn broer, Jakobus van Zebedeüs, en Johannes, zijn broer, verder Filippus en Bartolomeüs, Tomas en de tollenaar Matteüs, Jakobus van Alfeüs en Taddeüs, Simon Kananeüs en Judas Iskariot, die Hem overgeleverd heeft." De Bijbel somt de twaalf discipelen / apostelen ook op in Marcus 3:16-19 en Lucas 6:13-16. Wanneer de drie passages met elkaar vergeleken worden, dan blijken er enkele verschillen in de namen voor te komen. Taddeüs stond kennelijk ook bekend als "Judas van Jakobus" (Lucas 6:16) en Lebbéüs (Matteüs 10:3). Simon de Zeloot stond ook bekend als Simon Kananeüs (Marcus 3:18). Judas Iscariot, die Jezus verried, werd vervangen door Mattias (zie Handelingen 1:20-26). Sommige Bijbelleraren zien Mattias als een “ongeldig” lid van de twaalf apostelen en geloven dat God de Apostel Paulus had gekozen om Judas Iskariot als de twaalfde apostel te vervangen.

De twaalf discipelen / apostelen waren heel gewone mannen, die door God op een heel ongewone manier werden gebruikt. Onder de twaalf bevonden zich vissers, een belastinginner en een revolutionair. Het Evangelie verhaalt over de voortdurende mislukkingen, worstelingen en twijfels die deze twaalf volgelingen van Jezus hadden. Nadat zij getuige waren geweest van de opstanding en de hemelvaart van Jezus, veranderde de Heilige Geest de discipelen / apostelen in machtige mannen van God die “de hele wereld op zijn kop zetten” (Handelingen 17:6). Waar deze verandering uit bestond? De twaalf apostelen / discipelen waren “metgezellen van Jezus” geweest (Handelingen 4:13). Moge hetzelfde over ons gezegd worden!

[Boerin]

http://www.gotquestions.org/Nederlands/ ... telen.html

Dat heb ik weleens gehoord, van Corrie ten Boom, al die onderduikers heetten Jansen en zo, niet hun echte naam en ze zei: dat was ws. in de Bijbel ook want ze werden vervolgd, dus hadden ze een nickname. Weet niet of dat hier zo is, overigens was me nog nooit opgevallen dat Johannes andere namen had.

[Boerin]

http://www.christianitytoday.com/edstet ... paging=off

[Jan]

Dat heb ik weleens gehoord, van Corrie ten Boom, al die onderduikers heetten Jansen en zo, niet hun echte naam en ze zei: dat was ws. in de Bijbel ook want ze werden vervolgd, dus hadden ze een nickname. Weet niet of dat hier zo is,

Er kunnen zoveel redenen voor zijn. Mensen geven elkaar bijnamen. Of omdat de een hetzelfde heet als de andere moet er iets anders bij verzonnen worden. Of omdat er meerdere talen gebruikt worden. Of omdat een nieuwe naam een belangrijke verandering aangeeft. Mooi voorbeeld daarvan:

43 En hij leidde hem tot Jezus. Jezus keek hem aan en zei: U bent Simon, de zoon van Jona; u zult Kefas genoemd worden, wat vertaald wordt met Petrus.

En:

1 Hierna openbaarde Jezus Zich opnieuw aan de discipelen, aan de zee van Tiberias. En Hij openbaarde Zich als volgt:
2 Er waren bijeen Simon Petrus en Thomas, ook Didymus genoemd, en Nathanaël, die uit Kana in Galilea afkomstig was, en de zonen van Zebedeüs, en twee anderen van Zijn discipelen.

24 En Thomas, een van de twaalf, Didymus genoemd, was niet bij hen toen Jezus daar kwam.

overigens was me nog nooit opgevallen dat Johannes andere namen had.

Is dat dan ook zo of wordt zoiets maar geroepen en niet met Teksten ondersteund?

[mohamed]

@Quispel: Ik schreef op andere forums (2) in de afgelopen jaren inderdaad meer over deze vraagstukken, maar de reacties waren meestal niet zo duidelijk. En wat daarin opviel is, dat velen min of meer krampachtig proberen alles "kloppend" te maken.

Wel, nergens verder om, maar u wekt erg de indruk met uw handelen dat u diegene bent die het kloppend wil krijgen. Dat vind ik nogal een eenzijdige benadering van e.e.a. want de joodse lezer focust zich helemaal niet op details en de evangeliën zijn in eerste instantie aan Griekstalige joden gericht.

[Mortlach]

Als 4 mensen samen op reis gaan, zul je van alle 4 een verschillend verslag horen.
Sommige dingen zullen ze alle 4 noemen en andere dingen zal de een wel noemen en de ander niet.
Laat je er maar 1 een boek schrijven over die reis, dan zal je niet alles te weten komen.
Laat je ze alle 4 samen een boek maken over die reis, dan weet je alles.
En daarom heeft God ze alle 4 de verhalen op laten schrijven, zo weten we wat we weten ?

Waarom heeft Genesis dan maar 1 schrijver? Je argument klinkt leuk, maar is wel erg "gemakkelijk". Want in dezelfde adem hoor je mensen over Goddelijke inspiratie en de Heilige geest. Waarom zou dan ineens bij de evangeliën vier versies nodig zijn om een volledig beeld te krijgen?

[Bambi]

Waarom heeft Genesis dan maar 1 schrijver? Je argument klinkt leuk, maar is wel erg "gemakkelijk". Want in dezelfde adem hoor je mensen over Goddelijke inspiratie en de Heilige geest. Waarom zou dan ineens bij de evangeliën vier versies nodig zijn om een volledig beeld te krijgen?

Je had het zelf kunnen verzinnen, maar goed, vraagje dan.
Welke ooggetuige heeft de schepping beschreven?

[Chaya]

Matteüs schreef voor een Hebreeuws (Joods) publiek, en één van zijn doelen was om te laten zien dat Jezus de lang verwachte Messias was. Hij deed dit met behulp van de genealogie van Jezus en de vervulling van profetieën uit het Oude Testament, en hij liet zien dat men daar dus in kon geloven. De nadruk van Matteüs ligt op Jezus als de beloofde Koning, de “Zoon van David” die voor eeuwig op de troon van Israël zou zitten (Matteüs 9:27; 21:9).


Het Markus evangelie heeft een heel ander onderwerp.
Als we dit boek doorlezen zien we dat het niet echt geschreven is aan een Joods publiek, maar aan een Romeins publiek.
We zien bijvoorbeeld dat Markus Joodse tradities moet uitleggen (Markus 7: 2-4)

In het evangelie naar Lukas zien we, ook dit evangelie is niet primair aan de Joden geschreven.

Hij schrijft bijvoorbeeld over Capernaum, dit is een stad in Galilea. (4: 31)

Verder lezen we dat hij schrijft, “En zij voeren naar het land der Gerasenen, dat tegenover Galilea ligt”. (8: 26) en dat, “En zie, twee van hen waren juist op die dag op weg naar een dorp, zestig stadien van Jeruzalem verwijderd, genaamd Emmaus”. (24: 13)

Dit waren allemaal zaken die voor de Joden duidelijk waren. Joden hoefden hier niet aan herinnerd te worden.
Hieraan zien we dat zijn publiek ook niet Joods was.

Het is een boek dat de Grieken wilde bereiken.

In het evangelie geschreven door Johannes wordt de nadruk gelegd op de Godheid van Christus.

Het evangelie van Johannes, geschreven door de apostel Johannes, verschilt sterk van de overige drie Evangeliën en bevat veel theologische onderwerpen die betrekking hebben op de persoon Christus en de betekenis van geloof.

Mattheus, Marcus en Lucas worden ook wel de “Synoptische Evangeliën” genoemd omdat zij vergelijkbaar zijn wat betreft stijl en inhoud en omdat zij een “synopsis” (overzicht) geven van het leven van Christus.

Het evangelie van Johannes begint niet met de geboorte van Jezus of met het begin van Zijn bediening, maar met de activiteit en de eigenschappen van de Zoon van God vóórdat Hij mens werd (Johannes 1:14).

Het evangelie van Johannes benadrukt de Godheid van Christus, zoals we zien in bepaalde zinsneden als “het Woord was God” (Johannes 1:1), de “Redder van de Wereld” (Johannes 4:42), de “Zoon van God” (herhaaldelijk) en “Heer en...God” (Johannes 20:28). In het evangelie van Johannes bevestigt Jezus tevens Zijn Godheid met diverse “Ik ben” uitspraken.

Uitgebreidere informatie is HIER te lezen.