mona schreef:Nee, dat is geen teken van verkilling, maar wel een teken van toenemende verstoring, wat uiteindelijk tot verkilling kan leiden. Onlangs stond er een vrij groot artikel in onze krant over het toenemende aantal kleuters(!) wat al overspannen (aan het worden) is. Dit komt door de overdosis aan prikkels die de kinderen krijgen door filmpjes op tv, computer, spelletjes. Verwachtingen van ouders zijn onredelijk hoog, maar juist op fronten waar een kleuter nog niet aan toe is. (mijn kind is.... Mijn kind kan....). Een kind wordt in deze tijd veel gepamperd
Hoi Mona,
Okay, dank je wel, ik begrijp je nu.
Ik ben het daar wel mee eens.
Ik vind dat veel kinderen een soort kleine volwassenen zijn geworden en als zodanig ook worden behandeld.
Ze mogen hun mening geven, wat eerst als brutaal werd gezien, is nu bijdehand.
Er krijgen veel kinderen een diagnose, ADHD of andere vorm van autisme, en als dat etiket er eenmaal opgeplakt is, krijg je dat er haast niet meer afgepeuterd.
Ik was laatst als mediator aangesteld bij een familieruzie. Wat mij opviel was de volstrekte onwil om nader tot elkaar te willen komen.
De ene zus zei letterlijk tegen de andere: ik leef al 4 jaar zonder jou, de rest van mijn leven gaat dat ook wel lukken. Waarop de andere zus antwoordde: nou dan niet joh, ik wilde het toch al niet.
Twee zussen die vanwege een klein conflict, al 4 jaar in absolute verwijdering leven. En ze hebben er niet eens verdriet over. Zelfs toen 1 van de zussen ernstig ziek werd, zocht de ander geen toenadering.
We zongen in de kerk:
Ai ziet, hoe goed, hoe lief'lijk is 't, dat zonen
Van 't zelfde huis, als broeders, samen wonen,
Daar 't liefdevuur niet wordt verdoofd;
dan word je er zo bij bepaald dat de Heere dit echt niet goed kan keuren.