Dit is tot nu toe een donkergrijze bladzijde in dit forum. Deze somberheid en doemdenkerigheid tref je nog sporadisch aan in sommige christelijke kringen. Zo sta ik er niet in, en velen met mij ook niet. Bedenk wel, dat die somberheid van alle tijden is. In de bijbel al, zie delen van de profeten en een aantal psalmen o.a. In de vroege christenheid al: ruzies en afsplitsingen over allerlei dogma's. Het boek Openbaring gaat over een eindtijd die spoedig zou komen, met daarin niet zo veel geredden. In de Middeleeuwen dacht men dat God de wereld verlaten had, door epidemieën, wrede oorlogen, waaraan ook kerkelijke leiders deelnamen, enz. Later waren er steeds oorlogen, waarbij een godsdienstig element steeds weer aanwezig was. De 20e eeuw zat vol met oorlogen, afsplitsingen en de Holocaust. Waar was de liefde toen? Na de oorlog gaan de ruzies verder, de kerkverlatingen, de eindtijdpessimisten. En wat zie je? Toch neemt de aandacht voor het geloven steeds weer toe, ook bij jongeren. Alleen, het kerkelijk verband wordt niet meer nagestreefd. En om je heen zie je tal van daden van liefde, in de zorg, in relaties, in de kerkgemeenschappen ook. Maar net zo goed door mensen die niet naar de kerk gaan. En naast haat, afkeer en misdaden tegen de menselijkheid en mensheid. Maar die tegenstelling is dus van alle tijden.
Voor mij is het geloof: laten zien en horen in daden en woorden, waar je voor staat. Iets uitstralen, waardoor anderen denken: daar wil ik meer van weten, of daar wil ik ook bij horen. Voor mij is geloof: actief het goede doen en spreken in de omgang met de naaste en niet wenend in een hoekje kruipen: o, ik ellendig mens en: waar moet het heen met deze godverlaten wereld. Want jij bent juist degene die moet laten zien, dat God er is en dat Jezus er was om ons op de goede weg te zetten.
