Ten diepste geen zin

[schelpje3]

In de vragenrubriek las ik een interessante vraag:

Bij mezelf merk ik (met mijn verstand) dat ik bekeerd moet worden, want ik ben erg bang voor de dood. Niet dat ik daar altijd mee bezig ben of er aan denk, maar soms voel ik (net als nu na een preek: de dominee zei: “Je gaat niet verloren omdat je niet uitverkoren bent, maar omdat je niet hebt gewild”), een soort angstig gevoel wat me onrustig maakt. Maar helpt het wel als je in de Bijbel leest of andere 'goede' boeken, als je er eigenlijk helemaal geen zin in hebt? Dan lees je het tot een oordeel. Ik merk dat ik het zoeken naar God uitstel, omdat ik er niet zo’n zin in heb. Ik merk bij mezelf opstandigheid, bijvoorbeeld over dingen in het nieuws.

De rest van vraag en antwoord is HIER te lezen.

Is dit herkenbaar voor sommigen?
Dat soms slechts de angst tot verloren gaan, je drijft?
En dat je eigenlijk het zoeken naar God voor je uitschuift, totdat die angst je weer bespringt.

[mona]

Dat soms slechts de angst tot verloren gaan, je drijft?
En dat je eigenlijk het zoeken naar God voor je uitschuift, totdat die angst je weer bespringt.

De angst om verloren te gaan is een geweldig goede reden om Christus te zoeken. 'Slechts angst' is het dus niet, het is Gods roepstem in ons binnenste. Negeer dat niet, en leg het niet naast je neer.

2 Korinthe 5:
10 Want wij moeten allen voor de rechterstoel van Christus openbaar worden, opdat ieder vergelding ontvangt voor wat hij door middel van zijn lichaam gedaan heeft, hetzij goed, hetzij kwaad.
11 Nu wij dus deze vrees voor de Heere kennen, bewegen wij de mensen tot het geloof;

[Faramir]

Volstrekt niet mee bekend. Gelukkig maar.

[mona]

Volstrekt niet mee bekend. Gelukkig maar.

Waar niet mee: met geen zin hebben om God te zoeken of met angst om verloren te gaan?

[Faramir]

De angst om verloren te gaan.

[MoesTuin]

De vragensteller heeft geen zin om zich te bekeren.
Angst om verloren te gaan is geen geldige reden om je te bekeren.
Dat is ook zeker geen waarachtig, oprecht geloof.
Zeker niet als het daarbij blijft.
Het Geloof is meer dan dat, het is een levende relatie onderhouden met jou Heere en Heiland, Redder en Verlosser, voor Zijn Oneindige Genade aan jou elke dag wederom betoond.
Het geloof dat in je gewerkt wordt, daarin moet toch ook een keuze vanuit jou zelf in gewerkt zijn door God de Vader, Zoon en Heilige Geest.

Gods Liefde is sterker dan jou wil uiteindelijk.... (kan jaren duren soms....)

Zijn Liefde zocht mij teder (te beluisteren vanaf minuut 8.00), klik op de volgende link

https://www.youtube.com/watch?v=28VGLAXkwKs

1
Zijn liefde zocht mij teder,
Hij riep mij dag en nacht;
Hij vond en trok mij weder
uit 's duivels zondemacht.
Hij legde m' op Zijn schouders neer
en bracht mij tot de kudde weer.

Refr.
Ja, Zijn liefde zocht mij
en Zijn bloed, dat kocht mij:
door genade hen 'k een kind van God,
door genade ben 'k een kind van God.

2
Hij reinigde mijn wonden,
Hij stilde al mijn pijn,
zodat nu al mijn zonden
door Hem gewassen zijn.
'k Heb vreed' en blijdschap in mijn hart,
want Jezus droeg voor mij de smart.

3
Nu is Hij weer verrezen
en zit aan 's Vaders zij;
Zijn Naam zij lof geprezen,
daar bidt Hij thans voor mij;
vanwaar nog steeds de kracht van 't bloed
mij voor des satans macht behoedt.

[Faramir]

*Verwijderd door moderator*

[mona]

Angst om verloren te gaan is geen geldige reden om je te bekeren.
Dat is ook zeker geen waarachtig, oprecht geloof.

Zeker wel!

2 Korinthe 5 vers 11
Wij dan, wetende den schrik des Heeren, bewegen de mensen tot het geloof.
Waarom zou het geen geldige reden zijn? De Heere wil immers niet dat we verloren gaan? Maar we gaan het wel als we niet ons bekeren, en ons niet tot Hem wenden om redding. Maar Hij wil immers onze Redder zijn?
Waarvan? Van onze verlorenheid. En als je daar nu bang voor bent, bang om verloren te gaan, wat moet je dan doen? Tot Jezus gaan immers? Stel je voor dat iemand dan zou zeggen: nee dat is geen geldige reden. Als je dat in je hart ervaart is dat niet zoals het hoort. Je moet dat niet serieus nemen want het is niet echt....
Gelukkig is het niet zo!


Maar niet iedereen wordt op deze manier tot God gebracht.
Je kunt op verschillende manieren tot Hem komen, de Heere heeft zoveel wegen om mensen tot Hem te trekken!

[hettys]

De angst om verloren te gaan is een geweldig goede reden om Christus te zoeken. 'Slechts angst' is het dus niet, het is Gods roepstem in ons binnenste. Negeer dat niet, en leg het niet naast je neer.

Iemand die zich bekeerd uit angst, bekeerd zich niet echt.

[mona]

Iemand die zich bekeerd uit angst, bekeerd zich niet echt.

Als hij zich met zijn angst tot God wend en hij wordt gered, is hij echt bekeerd.

[Boerin]

Iemand die zich bekeerd uit angst, bekeerd zich niet echt.

Kan een beginpunt zijn, maar als het erbij blijft en niet vanuit liefde voor God, omdat je Zijn liefde ervaart, niet nee. Die door angst voor de dood tot slavernij gedoemd zijn, ofwel dan blijf je een slaaf van de zonde en bekeer je je niet. Blij dat ik nooit over de hel had gehoord voordat ik me bekeerde. Kan ook juist tegenovergesteld werken.

[naamloos]

Iemand die zich bekeerd uit angst, bekeerd zich niet echt.

Onzin! Bekering is een daad, het motief daarvoor verandert daar niks aan.
En Jezus neemt zelf je angst weg als je tot hem komt, en geeft je liefde daarvoor n de plaats.

[Faramir]

Onzin! Bekering is een daad, het motief daarvoor verandert daar niks aan.

Het motief kan vrij veel betekenen voor de oprechtheid van die daad. Als IS hier in dit land aangekomen is moet je maar eens zien hoeveel zich spontaan bekeren tot de islam. Oprecht? Welnee, slechts een show om de dood even weg te houden.

[benefietdiner]

In de vragenrubriek las ik een interessante vraag:

Bij mezelf merk ik (met mijn verstand) dat ik bekeerd moet worden, want ik ben erg bang voor de dood. Niet dat ik daar altijd mee bezig ben of er aan denk, maar soms voel ik (net als nu na een preek: de dominee zei: “Je gaat niet verloren omdat je niet uitverkoren bent, maar omdat je niet hebt gewild”), een soort angstig gevoel wat me onrustig maakt. Maar helpt het wel als je in de Bijbel leest of andere 'goede' boeken, als je er eigenlijk helemaal geen zin in hebt? Dan lees je het tot een oordeel. Ik merk dat ik het zoeken naar God uitstel, omdat ik er niet zo’n zin in heb. Ik merk bij mezelf opstandigheid, bijvoorbeeld over dingen in het nieuws.

De rest van vraag en antwoord is HIER te lezen.

Is dit herkenbaar voor sommigen?
Dat soms slechts de angst tot verloren gaan, je drijft?
En dat je eigenlijk het zoeken naar God voor je uitschuift, totdat die angst je weer bespringt.

Ik denk dat de vraag voor jou heel herkenbaar is omdat je hem interessant vind en hier ter discussie wil brengen. Ik weet zeker dat veel mensen in de orthodoxe denominaties door angst gedreven worden. Het is zelfs zo dat ik een predikant van de CGK er op aansprak dat hij zijn hoorders nogal angst aanjaagde met zijn prediking. Hij zei tegen mij dat ik dat juist had opgemerkt en zijn bedoeling ook was. De mensen moeten volgens hem in de knel gepredikt worden zo erg zelfs dat zij nog maar één roep over houden en zeggen ‘o God wees mij zondaar genadig’. Als je niet op die plaats gekomen was ben je nog onbekeerd. Als een mens nog iets van zich zelf overhoud en mee wil brengen voor Gods rechterstoel is het voor eeuwig verloren. Zijn Bijbelse grond hier voor was Psalm 116 waar wordt uitgeroepen ik lag gekneld in banden van de dood, Daar de angst der hel mij allen troost deed missen, Ik was benauwd, omringd door droefenissen.

Het was een predikant van de CGK afdeling ‘het gekrookte riet’. Dat is de zwaarste of/wel de orthodoxste kant van deze denominatie is.

[naamloos]

Het motief kan vrij veel betekenen voor de oprechtheid van die daad. Als IS hier in dit land aangekomen is moet je maar eens zien hoeveel zich spontaan bekeren tot de islam. Oprecht? Welnee, slechts een show om de dood even weg te houden.

Vanzelf, maar de IS of Allah verandert je hart niet als je je daartoe bekeert.
Dat is het verschil met onze God.

Dat jij niet bang voor de hel bent vind ik meer dan verbazingwekkend.
Ik was er als de dood voor, en het was mijn motief om me te bekeren.
Ik zou alle hoop hebben verloren als ik geloofde dat ik niet welkom zou zijn bij Jezus omdat hij mijn motief zou afkeuren.
Maar gelukkig, hij kijkt helemaal niet naar iets van ons. Iedereen die tot hem komt is welkom, halleluja!