In onze familie werd er vroeger ook met verjaardagen (tussen de gesprekken over de gewone dingen van het leven door) gecommuniceerd in de tale Kanaäns.
Ik noemde het altijd: Communiceren met Bijbelteksten.
Dan viel er een soort stilte en kwamen er emoties om de hoek kijken.
En werden er over en weer Bijbelteksten gezegd, om tot uitdrukking te brengen hoe groot en goed God was.
De ene helft van de familie deed er aan mee en de andere helft keek toe.
Het klonk allemaal heel gewichtig en het deel wat toe keek, had het gevoel er niet bij te horen.
Als ik er nu op terug kijk, denk ik: "Zo gewichtig was het niet".
Iedere gelovige heeft het als het goed is.
Dan zie je dat God je ergens op een wonderlijke manier mee geholpen heeft, of je beseft de grote Liefde van Christus toen Hij op aarde rondwandelde, of je beseft ineens als je even je vertrouwen in God kwijt was maar dat Hij je toch niet los gelaten heeft, of je beseft ineens dat de Heere Jezus ook voor die specifieke zonde van jou aan het kruis gehangen heeft, of je krijgt een antwoord van God in je hart, of je beseft ineens dat God (ook) van jou houdt.
Op zulke momenten word je geraakt van binnen en krijgen je emoties de boventoon en herinner je je vaak een Bijbeltekst die op dat moment je gevoel verwoordt.
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
