Lock&Stock schreef:Mag ik vragen hoe dat zo gekomen is?
Ja, dat mag.
Het is alleen nogal een lang verhaal...
Een fors ingekorte versie dan maar:
Jaren geleden was ik volkomen atheïstisch (hoewel ik mezelf achteraf als agnost zou willen beschrijven).
Toen mijn relatie indertijd op de klippen liep ben ik volledig gevlucht in Metal-muziek.
Een goede vriendin van mij overleed in die tijd, en op haar begrafenis werd een nummer van TransAtlantic gepeeld. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik dat nummer (Bridge Across Forever) hoor.
Na alle CD's van de leden van deze band aangeschaft te hebben kwam ik er achter dat de zanger vanwege zijn geloof uit zijn band was gestapt.
Hoewel me dat enorm intrigeerde, en ik zijn songteksten kritisch bekeek, vond ik het vooral een domme en onlogische stap. Wel een stap die me bevreemde. Waarom zou een man die alles had wat een man begeerde zich afhankelijk willen voelen van zoiets ongrijpbaars als een god?
Vrij kort daarna leerde ik mijn latere vrouw kennen, die echt helemaal refo was.
Ik ging, vooral uit nieuwsgierigheid naar de stap van die zanger met haar mee naar de kerk.
In eerste instantie naar een erg zware club, waar ik niets van begreep, maar we zijn samen naar een "lichtere", begrijpelijkere dienst geweest.
Hoewel die predikant niks van mij wist (en ook niet wist dat ik aanwezig was) schetste hij zo duidelijk mijn situatie dat ik moest erkennen dat toeval ontoereikend was dit te verklaren.
Ook de muzikale interesse die ik in de maanden voorafgaand aan mijn kennismaking met mijn vrouw heb ontwikkeld zie ik achteraf als de weg van God om mij te bereiken.
Inmiddels bleek dat mijn huidige vrouw een oogje op mij had, waardoor alles in een stroomversnelling kwam.
Waarschijnlijk klinkt dit enorm zweverig, maar ik heb daarin de aanwezigheid van God (of in elk geval een hogere macht) ervaren.
Doe dit gerust af als zweverig of irrationeel, maar voor mij is het duidelijk wél een "Divine Intervention" geweest. Geen makkelijke tijd overigens.